Tag: paradox

Geplaatst op

accepteren – willen paradox

Zo was gister echt fucked up ziek. Letterlijk de hele dag op mijn bed gelegen en er alleen uit geweest om de hondjes uit te laten en eten te geven. Ook heel veel geslapen. Was zo erg dat het zelfs een boek lezen of tv kijken al teveel was, heb alleen maar gelegen en niks gedaan. Dit en mede door het laatste boek wat ik heb gelezen of wat de trigger ook mocht zijn heeft mij weer eens doen beseffen dat het tijd wordt om echt wat te gaan veranderen. Het is het ego dat blijft hangen. Het kent alleen maar het verleden, is bang voor de toekomst en blijft daarom bij het vertrouwde, bij de routine. Dat is wat ie kent en waar hij zich prettig bij voelt. Lijden is wat hij kent en dat prefereert hij boven een onzekere toekomst. En dat zal nooit veranderen.

Ik merk dat het ego zichzelf probeert te overtuigen om te veranderen, om te leren dat alles goed is, dat het niet bang hoeft te zijn voor de toekomst. Maar dat is onmogelijk, de aard van het ego is niet te veranderen. Je kant het ego er niet van overtuigen zichzelf los te laten, dat is onmogelijk. Het is ook fysiek onmogelijk. Het ego kan alleen vasthouden, het is niet in staat om los te laten. Niet-vasthouden en de natuurlijke staat zal overblijven.

Ook zit ik al heel lang vast in de accepteren – willen paradox.
Immers als je alles accepteert zoals het is , dan moet je ook je ego accepteren en dus je “willen”, maar dan veranderd er niks.

Maar dat is dus weer een truc van het denken. Want ze sluiten elkaar nml uit. Of je accepteert, of je wilt. Willen komt altijd uit het ego en gaat om verleden / toekomst, het wilt dingen zodat het denkt dat dingen dan beter zijn. Accepteren is altijd hiernu, vanuit het geheel. Maar je leeft of vanuit je ego of vanuit het geheel, of je wilt dingen of je accepteert.

Als je leeft vanuit het geheel dan voel je je ego en die accepteer je dan als onderdeel van het geheel. Door die acceptatie kom je in je natuurlijke staat van “niet-vasthouden” en laat je het ego los. Zo gauw je iets “wilt” zit je in je ego en zit je in het “vasthouden”. Ben je bezig met de toekomst die nooit zal komen. (die bestaat alleen in je gedachten)

Zo bedenkt mijn ego constant smoesjes om maar te kunnen “vasthouden”. Eerst dit of dat even doen, ff dit achter de rug, eerst dit ff oplossen en dan heb ik de rust om te gaan loslaten en de rust om echt te veranderen. Excuus, excuus, excuus. Ze lijken zo echt, maar zijn allemaal een illusie.

16:00

Merkte tijdens de wandeling; zelfs als ik extern niks wil, dan nog blijven gedachten komen. Het ego die zegt: “Ik wil me zo niet voelen”. Dus leid hij je van je gevoel af met gedachten waardoor je je beter gaat voelen denk je. (problemen in je hoofd oplossen die niet bestaan bv of wat dan ook)
Maar het gevoel gaat echt niet weg en is paradoxaal door het ego zelf veroorzaakt. Niet in het hiernu, maar door de energieresidu door actie uit het verleden. Dat kan je dus niet meer veranderen en dus alleen maar accepteren.

Ik wil mediteren want dan voel ik rust. Dat is weer een gedachte van het ego. Ik voel me gewoon kut en onrustig door de energie-residu van het ego en daar valt niks aan te veranderen. Dat houd vanzelf op als je het maar accepteert.

Geplaatst op

Alles is maar een verhaal

Het is zo apart hoe gemotiveerd je kan zijn omdat je de wereld wil helpen, wilt redden, een betere plek wil maken. Terwijl deze wereld alleen in je hoofd bestaat.

Gister opgeschreven tijdens het wandelen met de hond:

Mijn denken probeert het ego (zichzelf) te begrijpen. Probeert uit te vogelen of het kwaad kan. Probeert er in eerste instantie voor weg te vluchten, maar als ik daar niet in meega, probeert het te begrijpen wat het is. En probeert er natuurlijk controle over te houden.
Dit spiegelen we extern en daarom proberen we de wereld uit te vogelen en te controleren.
Moet dus nog steeds beseffen dat het geen kwaad kan, dat ik niet hoef vast te houden om er controle over te krijgen. Dat is juist wat het probleem veroorzaakt.
Beseffen dat ik er veilig voor ben.
Ben zo bezig om mijzelf te verlossen van het ego, dat ik het als iets slechts zie, als gevaarlijk. (het denken veroordeelt nou eenmaal) Maar het doet verder niks, het kan niks, alleen het feit dat ik die gedachte geloof, het idee zelf dat het ego gevaarlijk zou zijn is wat mij beschadigd, mij laat lijden. Niet het ego zelf !
Ik moet dus die gedachte, dat idee wat ik over het ego heb niet meer geloven. Dan verdwijnt dat vanzelf en daarmee ook het hele concept ego/verlossing → verlichting.

17:00

Heb vanmiddag gewandeld met mijn 2 logees. Even boekje gelezen en een tukkie gedaan. Tijdens dit tukkie was ik weer bewust van al mijn gedachten. Het is echt onbegrijpelijk hoe ik vast blijf in Valse Hoop. (ingeborg)

Als ik mijn gedachten niet meer geloof dan komt de goedkeuring
– Als ik mijn ego, mijn onbehagen blijf voelen komt het goed (→ ik moet voelen)
– Als ik maar begrijp → tot inzicht kom → tot besef kom dan komt het goed.

Door de beweging van energie van het ego en het onbehagen dat dit teweeg brengt in mijn gevoel, ben ik constant aan het wachten op morgen, op de toekomst dat ik dat onbehagen niet meer voel.

“Ik moet liefde en verlossing voelen, dan is alles goed”
– Is dat waar ???

Nee, ik moet niks voelen. Het is goed, hiernu, het onbehagen is goed, hiernu. Het zijn alleen de concepten van mijn denken hierover die het lijden veroorzaken. Accepteer gewoon het onbehaaglijke gevoel, het gevoel dat dingen niet in orde zijn. Maar dat is de associatie van het denken. Als ik dit voel dan zijn de dingen niet in orde. Maar deze emotie die ik voel heeft niks met de werkelijkheid te maken. Alles is in orde, ook al voel ik deze emotie van onbehagen. Het is mijn denken die dit associeert met dat er iets niet in orde is. Dat ik wat “moet doen” om het weer in orde te maken. Maar ik ben compleet en kan niks doen, het doen veroorzaakt juist dit onbehagen, deze emotie. Het voed deze emotie met nieuwe energie waardoor deze kan blijven bestaan. Het is de gedachte die dat koppelt aan dit gevoel, deze emotie. Ik ben veilig en alles is in orde. Ook met dit gevoel. “Ik behoor liefde en geluk te voelen” – Is dat waar ??? Nee.

21:30

Wie zouden we zijn zonder ons verhaal ?

We leven in een verhaal, een verhaal die we zelf denken te verzinnen, een film. Een film waar wij denken de hoofdrolspeler te zijn ipv de toeschouwer die we werkelijk zijn. Een film die we denken te regisseren.
We zijn dol op ons verhaal. Ondanks het lijden die het veroorzaakt, denken we dat het verhaal ons beschermt. Via de regie gaan we voor een happy end in ons verhaal zorgen. Niet nu, maar morgen. Een morgen die nooit komt, omdat hij niet bestaat, het is immers altijd nu.
We vertellen ons verhaal aan anderen en zijn dol op de verhalen van anderen. Tenzij hun verhaal ons verhaal in de weg staat, onze happy end doorkruist, dan komen we in oorlog met dat andere verhaal. We proberen andere te overtuigen van ons verhaal, want als zij ook zeggen dat het klopt dan moet het wel waar zijn.

We zijn dol op al die verhalen, verhalen lezen, films kijken, series, soaps. Verhalen vertellers. Op tv vertellen ze ook verhalen, docu’s , nieuws, krant etc. Zoveel verhalen van andere bronnen en we bepalen zelf wel wat waar is en wat niet waar is. Als we een beetje eerlijk zijn naar onszelf toe, kunnen we helemaal niet weten wat wel en niet waar is. Weten we dat we altijd maar “een verhaal” krijgen voorgeschoteld. Maar we voelen ons niet veilig tenzij we geloven dat we zelf kunnen beoordelen wat wel en niet waar is.

Doen we moeite om uit te vinden wat waar is ?
Nee, verhalen die ons eigen verhaal bevestigen zijn waar en verhalen die vertellen dat ons verhaal niet klopt zijn niet waar. We hebben overal een mening over zonder te weten waar we het over hebben en geloven heilig dat wat we denken te weten wat waar is.
Bij anderen zien we wel wat voor malloten het zijn, dat ze al die onzin geloven. Maar wij weten het echte verhaal. En anders heeft gewoon iedereen zijn eigen verhaal en zijn ze allemaal juist ? Hahaha
Dat noemen we dan respect. Het is gewoon ontkennen van onze eigen onzin.

Zelfs Kathie, Eckhart en Osho vertellen ons alleen maar een verhaal. Alleen een verhaal kunnen wij begrijpen. Het is een verhaal die ons naar de waarheid wijst, die ons helpt de waarheid te kunnen zien. Maar alles wat ze zeggen is eigenlijk maar een verhaal. Ze proberen te vertellen dat wat niet vertelt kan worden. Ook hun woorden zijn betekenisloos en alleen door zelf te ontdekken , door er zelf betekenis aan te geven, kunnen ze ons helpen de waarheid te vinden.
Maar voor de juiste betekenis moet je eerst de waarheid kennen, al is het maar een beetje. Daarom lees ik al die verhalen meerdere keren en kan ik vaak hetzelfde verhaal pas later begrijpen. Totdat je snapt dat het ook allemaal een verhaal is en je zelfs hun woorden als onzin moet bestempelen omdat woorden nooit de waarheid kunnen omvatten.

Al 2 jaar lang ofzo lees ik mijzelf dus een verhaaltje voor, een verhaaltje voor het slapen gaan. Een verhaaltje die mij helpt ontwaken in de realiteit en helpt ontsnappen uit de droom waarin ik leefde.

Geplaatst op

loslaten en vasthouden

Volgens mij identificeer ik mij nog steeds met die gare energiestromen in mijn lichaam. Voelt alsof mijn bewustzijn er aan vast geplakt zit en daardoor met de golf meegaat en hem tevens vasthoud. Hierdoor voel ik een constant samentrekken in mijn lichaam, vooral het hoofd. Het is geen prettig gevoel. Al moet ik ook wel lachen gedurende de dag door die energie. Als ik bewust ga voelen begin ik automatisch te glimlachen, maar voel dat die energie tevens nog vastzit, heel dubbel.
Blijft moeilijk om die identificatie ermee op te geven, om dus geen zelf meer te hebben, geen constant iets/entiteit waarvan ik kan zeggen dat is wat ik ben.

Kreeg tevens het gevoel dat mijn leefritme nog een stuk naar beneden moet. Merk dat ik nog bezig ben met “doen”, ik moet voelen om die energie kwijt te raken. Ik moet mij er niet mee identificeren. Heel klote die paradoxen allemaal.
Merk dat als ik bewust wil zijn dat alles dan trager gaat, zo gauw ik wat wil bereiken (verlichting/ energie kwijtraken/ geen gedachte hebben etc) ga ik weer in “doen” mode en gaat de levenssnelheid omhoog. Zelfs in dit all-incl resort (ben op vakantie in Egypte) met alleen maar ouwe lullen lukt het mij amper om structureel dat levensritme te vertragen. Ook omdat ik bang ben dat ik dan heel raar overkom op deze totale vreemde mensen die ik nooit meer zal zien. Toch raar dat ik daar nog mee zit, dat ik dus nog steeds probeer iemand te zijn (→ zelf)

Mediteer nu op niks, maar door die sterke energiegolven waar het bewustzijn aan vast blijft plakken is het misschien beter om weer op de ademhaling te concentreren, maar dan alleen op de lucht die in- en uitgaat, om zo beter de illusie te doorbreken dat bewustzijn aan het lichaam is gekoppeld, dat ik mijn lichaam moet voelen (of emoties/energie) om te bestaan.

22:30
Ik zie de energie van mijn ego, die ik probeer los te laten/ kwijt te raken nog steeds als mijn verbinding met de externe wereld. (intern=extern)
Dus aan de ene kant probeer ik te voelen en voel die blokkade/ golven die ik dus los wil laten en aan de andere kant probeer ik in verbinding te blijven met de externe wereld (→ interne energie)
Dus ik probeer het zowel los te laten als vast te houden, dit zal wel al dat samentrekken veroorzaken dat ik voel, het is gewoon weer in strijd met zichzelf.
Moet zien hoe ik de illusie van deze dualiteit kan doorbreken.

Geplaatst op

nazi-misdaden

Het is niet alleen belangrijk om je eigen gedachten niet te geloven, het is ook belangrijk de gedachten van anderen niet te geloven. Je wilt zo graag het juiste doen, dat zelfs als je je eigen gedachten niet geloofd, je soms die van anderen gaat geloven over goed en kwaad.
Maar het juiste doen is een illusie, een bedacht iets. Het kan alleen bestaan in dualiteit, in strijd, in lijden. Het enige juiste dat je kan doen is de ballen hebben om je gedachten niet te geloven, je controle op te geven, je angsten omarmen en loslaten, de dood (van je ego) te accepteren.

Ik heb net “De duisternis tegemoet” gelezen van Gitta Sereny en daarin komt duidelijk naar voren hoe nazi-misdaden alleen konden gebeuren door de “angst voor de dood”.
Doordat zwakkelingen onder dwang van hun angst (en de gedachten die dat voortbrengt) ervoor kiezen om te handelen naar die angst en voor zichzelf kiezen ipv het “juiste” te doen.
Op het einde van het boek komt duidelijk naar voren hoe onze gedachten proberen ons te beschermen maar daar in feite ons te gronde richten. Franz Stangl (nazi-officier die een vernietigingskamp leidde) heeft om zijn eigen hachje te redden en uit angst om te falen, afgewezen te worden, het onbegrijpelijk gedaan. Meegewerkt aan het doden van miljoenen joden.

Hij werd afgewezen door zijn vader, die hem een nietsnut noemde. Dus hij wilde koste wat het kost goed zijn in wat hij deed om maar niet afgewezen te worden. Hij was te zwak, te weinig zelfvertrouwen om hier doorheen te prikken. Ook hier weer die angst die er bijna voor zorgde , of heeft er half voor gezorgd dat zijn vrouw hem daardoor juist afwees. Juist door wat hij deed vanuit angst om afgewezen te worden.

Telkens komt in het boek naar voren hoe ons denken al zijn eigen acties constant rationaliseert. Zelfs in de ergst mogelijk denkbare situaties. Dit kan dus heel ver gaan. Het denken beschermt ons dan niet van de realiteit zoals in het boek lijkt, maar tegen zijn eigen handelen die dat veroorzaakt heeft. Dat is kromme eraan, dat het ook echt een beschermingsmechanisme kan zijn. Op het moment dat Stangl de hoop (Valse Hoop) heeft opgegeven, zijn zegje heeft gedaan, sterft hij aan een hartaanval.
Of eerder, nee, het is eigenlijk juist de stress van zijn gedachten over wat hij gedaan heeft wat hem dood. Zijn lichaam kan de angst/stress van het denken niet meer aan en zijn hart stopt er mee. Geen hoop meer. Het denken probeert je dus alleen te beschermen tegen zichzelf.

De schrijfster, Gitta Sereny, is goed en haalt veel naar boven. Ze mist echter zijn reden om te vluchten, nml het helpen van zijn vrouw. Hij had al opgegeven zichzelf nog te kunnen helpen, maar had alleen nog de kracht zijn vrouw te helpen. Maar op zich heeft ze gelijk, het was allemaal niet gebeurd als de mensen de ballen hadden gehad er niet aan mee te werken. Indirect hebben miljoenen mensen uit pure zelfbescherming meegewerkt aan deze massamoord omdat ze niet hun eigen verantwoordelijk durfden te nemen. Zo kan het dat in oorlogstijd in het leger zo’n situatie kon ontstaan, 1 man van boven beslist en de rest durft door de situatie geen verantwoordelijk te nemen. Befel ist Befel.

Geloof zou moraal moeten brengen, maar is juist de oorzaak van het gebrek aan moraal onder de meeste omstandigheden. Ook in dat boek komt dat duidelijk naar voren. Ook hier wordt achteraf alles weer gerationaliseerd.
Wat ik echter niet snap n.a.v. Dit boek is dat men zo boos is op de nazi’s die hier aan mee hebben gewerkt, ze geloven kennelijk niet dat het uit zelfbehoud was. In onze ogen was dat het ook niet, maar in hun ogen was het dat wel.
(al zal Stangl later wel zichzelf de schuld geven. Toen hij zijn woedeaanvallen kreeg tov domme mensen en de opmerking maakte “ze zijn ze vergeten te euthanaseren”. Hier was hij natuurlijk kwaad op zichzelf dat hij zo dom had kunnen zijn en dus verdiende geeuthanaseerd te worden om uit zijn lijden te worden verlost. Hij was kwaad geworden op zijn eigen zwakheid, omdat hij geen “nee” had durven zeggen)

Maar al die duizenden Joden die uit zogenaamde zelfbehoud, om die zeer minieme kans (want dat was het!) om te overleven hebben meegewerkt aan dat vernietigingskamp en dus medeverantwoordelijk voor de massamoord op al die miljoenen Joden. Kennelijk kunnen mensen dat wel begrijpen. (Ik niet)
Het viel mij op dat de Joden zelfs niet al te boos waren op “de verklikkers” in het kamp. Normaal het ergste wat men kan doen, in feite erger dan wat nazi Stangl heeft gedaan. Maar daar zijn ze dan niet boos op, omdat ze begrijpen dat ze dat deden om te overleven, om hun eigen hachje te redden.
Ze deden dat zelf ook, ze verraden miljoenen soortgenoten of lotgenoten uit zelfbehoud en kwaad zijn op de verklikkers zou kwaad zijn op zichzelf en dat waren ze niet.

Een van de overlevenden zei ook dat je alleen kon overleven met een bepaalde instelling, een sterke wil om te overleven. Zo sterk dat je bereid bent om iedereen te verraden uit zelfbehoud. Mee te werken aan massamoord om zelf een minieme kans te houden om te overleven, of gewoon een paar dagen langer te leven. Hier vanuit mijn ligstoel in de zon in een resort in Egypte kan ik mij niet voorstellen dat te kunnen doen. En gezien de verhalen waren er ook maar weinig mensen daartoe bereid, maar het gebeurde wel en dat maakt ze in mijn ogen net zo fout als Stangl zelf, ook al hebben ze het alleen maar gedaan uit overlevingsinstinct (wie weet wat dat bij mij zou zo doen in zo’n situatie, zeker als ik nog niet had nagedacht en geloofd in eigen verantwoordelijkheid. Dus ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar dat geld ook voor Stangl)
Maar eigen verantwoordelijkheid is de enige manier om al het lijden uit de wereld te helpen !

Het doorbreken van de illusie van het denken dat ons probeert te beschermen tegen zichzelf. (→ de angst voor de dood)

11:30

Waarom koppel ik mijn gedachten eigenlijk zo direct aan het ego ? Ja, je hebt de viceuze cirkel tussen de emoties die je voelt (energie) en de gedachten die dat veroorzaakt en daarmee het ego weer voed.
Maar als ik mijn gedachten niet geloof zal het het ego niet meer voeden. Als ik niet meer reageer op de emoties die ik voel zal het geen gedachten produceren. Verlicht zijn is “niks”, “leegte”, “niet-denken”, maar dat betekent niet dat er helemaal geen gedachten meer zijn, of dat gedachten zelf het probleem zijn. Het probleem begint pas het feit dat je je gedachten geloofd. En daar is onze vrije wil. We hebben de vrije wil om onze gedachten te geloven of niet. De rest is een illusie van controle.
Dus als je dan iets wil doen, dan is dat het enige wat je kan doen, je gedachten niet geloven.
(eigenlijk geen “doen”, maar weer een “niet-doen”)

Ik moet wat voelen ?

Geen idee, misschien zijn er vele situaties waarbij het lijkt alsof ik niks voel. (dat wat lijkt alsof ik niet meer besta)

Ook vreemd is de bevestiging die ik mij de hele tijd geef en nodig heb. Constant bevestiging van mijzelf nodig dat het goed is.
→ zal wel door overwinning angst/pijnlichaam komen toen ik dat de hele tijd deed, tegen mijzelf zei.

20:00

Het is bizar, ondanks alles wat ik weet, doe ik dit hele proces nog steeds vanuit mijn “IK”, mijn “zelf”.
Ik moet niet reageren op mijn emoties
Ik moet ze loslaten
Ik moet geen gedachten meer hebben
Ik moet mijn gedachten niet meer geloven
Ik moet dit en dat voelen
Ik moet dit en dat uitvogelen, begrijpen, voelen hoe het zit.

Maar het belangrijkste, de kern, is die angst voor de dood, die identificatie met het zelf en dat niet los durven laten.(en ook gewoonweg nog niet snappen of willen snappen, omdat alles proberen te begrijpen nou ook eenmaal leuk is, het is het enige doel dat ik nog echt heb, die er toe doet. Leven zonder doel is nog zo onwerkelijk)

Het gaat dus in de kern dus eigenlijk om je identificatie los te laten met je gedachten, gevoelens, lichaam, reacties in jezelf en op externe dingen. (→ weer die dualiteit)
Je kan je gedachten niet stoppen, je emoties niet niet laten reageren, of je lichaam besturen zoals je wil. Je kan alleen kiezen om een gedachte te geloven of niet, om je te identificeren met een zelf of niet. Al het andere is een illusie van controle (uit angst)
(en nu niet proberen: “Ik moet me niet met mijzelf identificeren”-> vast in een paradox)

Wees bewust.

Geplaatst op

loslaten kan alleen als ik het vasthoud

Ik zit ook nog steeds vast in mijn “Ik moet verlicht worden” paradox. Dat zit hem vooral intern. Elke keer dat ik weer fase verder ben, iets heb opgevangen dan ga ik dat weer als doel stellen. Ik moet dit en dat voelen, dit en dat loslaten, die gedachten niet hebben, mij van dit en dat bewust zijn etc etc. Heel subtiel “wil ik” dus van alles, wat ik behoor te voelen en los te laten. → illusie van controle.
Ik voel dus die ego-energie, die blokkade, dat wat zorgt voor reacties als controle en alles proberen te begrijpen.
Nu “wil ik” dit graag loslaten, de illusie doorprikken, mij er niet meer mee identificeren.
Maar ik kan die identificatie alleen loslaten door mij ermee te identificeren. Het is de illusie van “doen”, van ik moet iets doen om het los te laten, om verlicht te worden/zijn. Ik geloof nog steeds dat ik die energie moet loslaten net zoals met mijn oude pijnen/ pijnlichaam.
Maar is dat waar ?

Het is een illusie, alleen echt omdat ik wil dat het er zit, omdat ik erken dat het er zit. Het voelen is mij ermee identificeren. Het proberen niet te voelen is erkennen dat het bestaat.
Het feit ik het probeer los te laten, houd in dat ik het vasthoud.
Het is een doorzichtige tennisbal, een illusie.
Ik voel die blokkade en die energie alleen omdat ik het vasthoud, mij ermee identificeer. Ik kan niks loslaten, of identificatie loslaten.
Het heeft nml nooit bestaan !

Geplaatst op

Wat is het verschil tussen denken en gedachten ?

Heb duidelijk weer een terugval. Wil weer tot inzicht komen om verlicht te worden (ipv te zijn). Dat ik weer iets moet begrijpen, maar dat is onmogelijk. Dus het gaat om inzicht zonder iets te begrijpen, het gaat om bewustwording. Bewust worden van dat wat al is.
Ben op dit moment ook flink in de war. Weet niet meer wat ik wil, wat ik behoor te doen. Constant tegenstrijdige signalen over wat ik wil doen. Komt de motivatie uit het geheel of de illusie ?
Maar zolang ik dat onderscheid nog maak zit ik in de dualiteit van de illusie. Doordat ik de non-duale realiteit wil beleven, probeer ik dit te doen vanuit de illusie, vanuit de dualiteit. Te leren vanuit de dualiteit, het denken, de illusie.
Probeer te ontdekken, bewust te worden van wat ik fout doe. Een onmogelijke zoektocht, immers dat is weer erkennen van de illusie van de dualiteit.

Ik geloof nog steeds dat mijn denken en het geloven van die gedachten leid tot echte gevoelens (ik voel ze) en dat zet weer aan tot actie. Zo kan ik via mijn denken mijzelf controleren en aanzetten tot actie.
Wat natuurlijk ook gebeurd. Je gelooft een gedachte en dat zet aan tot actie. Door te doen alsof de illusie echt is, ga je in die illusie leven,, de dualiteit van goed en slecht, strijd, lijden.
Zolang ik vanuit de illusie leef zijn er goede en slechte gedachten, gevoelens. Ik bestempel mijn concept van mijn verlichting als “goed” en daarmee tegelijk de rest als “fout”. Daardoor blijft er die interne strijd.

Ik voel dat onbehagelijke gevoel, die blokkade, ook zonder gedachten. Maar geloof daarom dat het echt is en heb daarop een automatische vluchtreactie (vluchten van dat gevoel, van dat idee, van het hiernu, de realiteit) in de dualiteit die dan die vluchtreactie als fout bestempeld en dat gevoel als ongewenst, wat dan weer moet motiveren tot bewustwording van het hiernu.
Dat “hiernu” probeer ik dan te begrijpen om het vast te kunnen houden, om die vluchtreactie te voorkomen.
Dat kan echter niet.
Het is juist dat proberen te voorkomen wat ervoor zorgt dat ik in de illusie geloof en de realiteit weer loslaat. Het is de illusie van controle weer. “Ik moet voorkomen dat ik van de realiteit vlucht” en daarmee is de vlucht al werkelijkheid geworden.

(De overtuiging:) Dat ik motivatie nodig heb om in de realiteit te komen,te blijven, terwijl het juist die motivatie is die mij er vandaan houd. De realiteit is onze natuurlijk staat van zijn, daar is motivatie niet bestaand, die bestaat alleen in de illusie. Ik zoek binnen de illusie naar motivatie om in de realiteit te komen, om er bewust van te worden (ik ben immers al in de realiteit), ik moet dus ook die motivatie los laten.

De paradox of valkuil is echter om alleen de illusie van motivatie los te laten en dus de illusie weer zijn gang te laten gaan. Dat werkt natuurlijk niet. Niets-doen binnen de illusie houd de verslaving, die illusie in stand.

Het enige wat ik kan doen is stoppen met geloven in die illusie, de illusie van het ego, de illusie van de dood, de illusie van goed en slecht, van wat behoort te zijn, de illusie van wat ik behoor te voelen. De illusie dat ik iemand ben. Iemand behoor te zijn. Iets behoor te doen.

Door te doen alsof die illusie echt is,creëer je de illusie van controle, dat je je leven kan sturen, dat de realiteit maakbaar is, naar je hand kan zetten. Dat kan alleen omdat je de illusie van dualiteit aanziet voor de realiteit. Dit heeft invloed op de realiteit en is dus in feite waar, echter de prijs is het lijden en de eeuwige strijd tussen goed en kwaad in ons streven naar geluk.
Het gaat er dus niet om dat het niet waar is dat ons denken invloed heeft op de realiteit, ook al maakt het er geen deel van uit. Het gaat erom dat het iets probeert na te streven wat er al is, onderdeel van je is en juist het nastreven ervan je ervan scheid.
Het gaat erom dat er de illusie is je eigen overlevingskansen beter te maken door op die manier de realiteit te beïnvloeden. Terwijl het in feite zelf-sabotage is. Het gaat erom dat ik denk dat ik de motivatie en doelen uit de illusie nodig heb om mijn overlevingskansen te verbeteren, beter en langer te leven. Dat als ik de illusie loslaat ik overgeleverd ben aan de willekeur van het universum waar geen controle over is en ik dus mijn eigen overleving niet kan beïnvloeden.
Het is dus mogelijk om de realiteit te beïnvloeden door je gedachten te geloven, door dingen “te willen”. Echter door de aard van het denken, de dualiteit en doordat het geen onderdeel is van de realiteit, kan het alleen saboteren, conflict en stress veroorzaken. (vreugde en blijdschap is slechts de afwezigheid van stress) Het kan alleen goede momenten creëren door de slechte.

Dit is wel vaag, als onze gedachten geen onderdeel van de realiteit zijn. Dit zou betekenen dat het geheel een illusie gecreëerd heeft door te doen alsof iets bestaat in de hoop hiermee het geheel te kunnen beïnvloeden om zo (uit angst voor de dood) betere overlevingskansen te creëren. Het resultaat is echter strijd en stress, waar weer dingen door gecreëerd worden. Veel van onze technologische ontwikkeling is daar aan te danken (Oorlog). Creatie door vernietiging in feite.

De grote illusie is dus dat het opgeven van de illusie door het wegvallen van onze motivatie, onze beoordeling wat goed en slechts is (bv gezond en ongezond eten) we onze overleving overgeven aan willekeur, aan toeval of patronen die niet onze belangen dienen. Maar alleen het geheel kan creëren (=transformeren), scheppen; wij niet.
We hebben een doel nodig, zonder doel geen begrip → zonder doel alleen willekeur → geen richting. Er is maar 1 oplossing; het niet-weten accepteren.
(dan weet je alles)

Het universum is een mix van patronen/natuurwetten en toeval. Wij zien het weer als 2 aparte dingen,maar ze zijn 1. Quantum Mechanica leert ons het waarschijnlijkheidsprincipe. Je kan de waarschijnlijkheid van de toekomst voorspellen van een mogelijke uitkomst. (patronen van toeval)

Onze gedachten hebben alleen een functie voor het geheel, de mensheid als geheel om informatie over te brengen, concepten van de werkelijkheid, informatie waar de ander mee aan de slag kan. In dat proces zijn we ons gaan zien als individu, dat wat de gedachten zijn en het gaan verwarren met de realiteit. We zijn gaan denken dat het nut heeft om informatie aan onszelf over te brengen. In de illusie dat we het dan beter begrijpen.
De wereld in ons hoofd verwarren met de echte wereld, de realiteit.
De maakbaarheid van de wereld, wie we zijn. We willen dat geloven uit angst voor de dood.
We hebben taal nodig om te kunnen communiceren, taal is dus de kracht van het geheel. Voor taal hebben we concepten van de werkelijkheid nodig, gedachten. Dus gedachten hebben we nodig om woorden te begrijpen, om woorden te koppelen aan de realiteit.
In dat proces is het dus fout gegaan → gedachten zien als realiteit, controle over onze gedachten, dingen willen uit angst etc.

Maar wat is nou eigenlijk het verschil tussen denken en het hebben van gedachten ?
Ik heb gedachten dus ik denk ?
Ik wil → Ik denk → Ik heb gedachten
Controle over wat ik wil → beoordelen over behoeften.
Je blijft vastzitten in een cirkel, een loop, in paradoxen.
Accepteer het niet-weten !

Het gaat niet eens om het “begrijpen”, het “waarom”, om wat ik wel en niet weet. Wel en niet kan overbrengen, het gaat niet om stoppen met proberen te begrijpen of te weten of wat dan ook. Het gaat om de motivatie, om de reden dat ik het doe. Het gaat erom dat mijn geluk niet afhangt van dit alles. Er valt niks te begrijpen, alleen bewustzijn.
Maar bewustzijn wil niet zeggen, niet-begrijpen. Het wil zeggen begrijpen + niet-begrijpen, het geheel. Hoeveel er valt onder begrijpen of valt onder niet-begrijpen is niet relevent.

Wil ik stiekem/ onbewust nog steeds alles begrijpen zodat ik dan ook alles aan iemand anders kan uitleggen en zo die andere persoon kan helpen zijn geluk/liefde te vinden, of om er bewust van te worden ? 😉
Ik zie het ego als mijn denken/ mijn gedachten en dus noodzakelijk voor communicatie met andere mensen en dus mijn lijntje met de buitenwereld. Ook nodig om alles te begrijpen en dit weer door te geven.
Ik zit dus nog in de illusie vast dat andere mensen iets nodig hebben (dus kennelijk nog steeds afspiegeling dat ik zelf ook wat nodig zou hebben) → weer het ego dat zich nuttig wil maken, niet de nutteloosheid van zijn eigen bestaan kan accepteren.
Maar ze hebben net als ikzelf niks nodig, ze zijn compleet en verlicht net als ik, alleen beseffen het niet. Ik denk nog steeds dat ik wat nodig heb om dat te beseffen of wat moet doen om dat te kunnen beseffen en als ik nou begrijp en weet wat dat is en opschrijf kan ik het ook aan anderen overbrengen.

Maar het ego is dus niks, een illusie, een doorzichtige tennisbal. Mijn gedachten zijn niet mijn denken, mijn denken is niet mijn ego. Het ego is een idee van mijn denken dat zich uit in een gedachte, een gevoel, een blokkade in de energiestroom.
Mijn gedachte is niet dat idee, mijn denken is niet dat idee. Mijn blokkades zijn niet dat idee, maar zijn de veroorzaker als zowel de veroorzaakte van dat idee. Ze zijn wederzijds afhankelijk.
Dat idee en de blokkades moet ik dus tegelijk loslaten, niet eerst het een en dan volgt het ander, ze zijn hetzelfde. (al leek bij het pijnlichaam ik eerst het idee los te laten en daarna de angst-energie, het pijnlichaam)
Mijn gedachten zijn niet mijn denken en mijn denken niet het probleem. Het is slechts 1 idee, 1 misvatting; het geloven dat die illusie echt is 🙂 Dat dat idee de realiteit zou zijn.

Door verlicht te zijn ben je een spiegel die mensen in staat zal stellen zichzelf te geven wat ze denken nodig te hebben, tot ze beseffen dat ze alles al hebben.
Gedachten zijn een illusie, net als de onzichtbare tennisbal. Het geloven van je gedachten veroorzaakt je afgescheiden zijn van de realiteit cq hiernu cq levensenergie, liefde/geluk.

Mijn probleem is niet het geloven van mijn gedachte of iets gerelateerd. Het is het geloven van dat ene idee. Dit is niet op te lossen via mijn denken, alleen via het geheel door bewustwording, door meditatie. Dan komt het inzicht vanzelf zonder dat ik daar iets voor (kan) doe.(n)

Ik heb een “probleem”, een idee waar ik aan vasthoud.
Is dat waar ?
De paradox is waarschijnlijk dat ik vasthoud aan het idee, dat ik vasthoud aan een idee/ een identiteit/ een ego/ een illusie.

Osho zegt in een boek. Verlichting is een geschenk, het wordt je gegeven, daar kun je niks voor doen. Accepteer de realiteit, het hiernu, de leegte, het geheel en het zal je overkomen.

Geplaatst op

Alleen het ego kan bewust zijn van het concept ego

Het feit dat ik stop met ademhalen als ik mij alleen bewust ben van het ego-energie, doet mij denken aan dat boeddhisme verhaal over 3 leerlingen die moeten stilstaan als hun meester dat zegt en dan in een greppel moeten stilstaan (terwijl de meester onwetend binnen zit). Dan begint water de greppel in te stromen en klimt de eerste snel uit de greppel, de 2e op het laatste moment en de 3e blijft staan en wordt nadat hij stopt met ademen alsnog gered door zijn meester, waarna hij verlicht is. Vraag mij af of ze op deze situatie doelen, of ziet mijn denken weer verbanden die er niet zijn ? (alhoewel het eigenlijk niet uitmaakt)

Ik merk dat het helpt als ik mij tijdens meditatie puur bewust wordt van de lucht die in- en uitstroomt door mijn ademhaling en dus niet van mijn lichaam dat ademhaalt. Zou ik onbewust echt denken dat ik het ego nodig heb om adem te halen ? Vraag mij af in hoeverre deze connectie is gemaakt door alle meditatie door op mijn ademhaling te concentreren. Het lijkt mij daarom belangrijk (en dat doe ik al een tijd) mij nergens op te concentreren (op niks, op alles) , gewoon bewustzijn.

Ook lastig is, is het feit dat ik vanuit dualiteit blijf leven, voelen. Op zoek naar verlichting, mijn ware zelf. Maar dan zoek je het niet-ego en erken je dus het ego. Zoeken naar je ware zelf is zoeken naar je identiteit en illusie. Zoeken naar verlichting is zoeken vanuit je ego.

Alleen door volledige overgave aan het geheel, volledig loslaten van controle, volledig loslaten van “willen”, volledig loslaten van “willen weten wat ik kan verwachten”.
Het is moeilijk om alles te accepteren zoals het is, als ik zo op zoek ben naar verlichting. Moeilijk om het ego te accepteren en gewoon te laten zijn, terwijl ik weet wat mogelijk zou kunnen zijn.
Blijf in die paradox vastzitten dat “ik wil wat mogelijk is, ik wil verlichting” en het feit dat dit willen juist dat is wat mij afsnijd van het geheel en het ego in stand houd. Ervoor zorgt dat ik denk het ego nodig te hebben.

Gewoon bewust zijn van het geheel en het ego. Het ego is immers een concept, een idee, zolang ik mij daar bewust van ben leef ik nog vanuit het ego. Alleen het ego kan bewust zijn van het concept ego. Voor het geheel is er alleen het geheel, gewoon zijn.

17:00
Het is echt een mooie zomerdag en heb net 2,5 uur in het baleibos gewandeld. Daar kreeg ik opeens weer een versie van de gedachte die allemaal op hetzelfde neerkomt:

Het ego denkt dat hij afgescheiden is van het geheel en in feite is dat zo, want zo voelt het, zo gedraagt het zich (reageren wij) en dus lijkt het echt, alsof het echt bestaat. Maar feitelijk kan dat helemaal niet, het ego is natuurlijk ook gewoon een onderdeel van het geheel. Alleen het ego denkt dat hij afgescheiden is, het is slechts een idee, een overtuiging, die echt voelt maar helemaal niet waar is.
Het enige wat ik kan doen is dat (waan) idee laten vallen, die overtuiging laten vallen. Iets wat feitelijk niet bestaat, geen onderdeel is van de realiteit. Ik kan dus niet letterlijk wat laten vallen, of loslaten of proberen onderdeel te laten worden van het geheel of wat dan ook. Elke poging daartoe houd namelijk erkenning van het (waan) idee in dat het ego afgescheiden is van het geheel, erkenning van die overtuiging.

Dit hele dagboek en alles wat er geschreven wordt over het laten vallen van je ego, een worden met het geheel is allemaal grote onzin, want om dat te kunnen moet je eerst erkennen dat het ego bestaat en afgescheiden is/voelt. En dat is nou juist het probleem HAHAHAHA.

Wat een waanzin allemaal :-))
Wederom: Het is echt allemaal onzin: ALLES !!

Geplaatst op

Paradox van het ego

Afgelopen week heb ik de volgende gedachten nog in mijn telefoon getikt tijdens het wandelen:

Ik kan mijzelf niet helpen, alleen ideeën geven. (die ik gelijk weer los moet laten) Impliceert weer dat je wel de controle zou hebben over de ideeën die je jezelf geeft. Ook dat klopt weer niet. (illusie van controle)

Ik kan een idee niet loslaten met een ander idee. Alleen door vertrouwen. Vertrouwen is niet iets wat je doet, maar iets wat je hebt (of niet).

Je denken is onderdeel van de realiteit, dat wat je denkt echter niet. Is een illusie. Het lijkt echt, omdat je reageert alsof het echt is, omdat je gelooft dat het echt is. Dus dat wat niet is, beïnvloed de realiteit door het idee dat het echt is. Het is dus niet de gedachte zelf die de realiteit beïnvloed, alleen het idee dat het echt is, het idee van controle, het idee dat je dat bent.
Het is slechts een onzichtbare tennisbal verzonnen door je denken.

Al dit gehele pad zit ik vast in de illusie van kennis, als ik het maar begrijp, tot inzicht kom, dan wordt ik verlicht. Maar heb al eens geschreven, het geheel moet leren, door te doen, door training. Ergens ben ik dat besef weer kwijt geraakt en probeerde het ego weer te bevatten wat niet te bevatten valt. Als men zegt dat ik tot inzicht moet komen, hebben ze het niet over wie ik denk te zijn → het ego. Maar over wie ik werkelijk ben → het geheel.
Het ego probeert te begrijpen, maar probeert zichzelf te begrijpen. Alleen het geheel kan tot besef komen, door het te ervaren, niet via denken en/of gedachten (→ meditatie)

Voel al heel lang een vastzittende energieblokkade in mijn achterhoofd. Ben er nu eindelijk achter wat dat is. Dat ben ik die alles (het geheel) probeert te observeren, de energie, gevoelens. Die probeert te zoeken naar wat ik wel ben, naar wat ik dan wel behoor te voelen.

Dat is proberen niet-te-zijn, proberen te zoeken naar een essentie van een “IK”, een “zelf”, die ik zou kunnen voelen. Slechts weer het ego aan het werk.
Die probeert te sturen van de illusie naar de realiteit. Wat onmogelijk is. Het is immers onderdeel van die illusie. Het probeert “niet-te-zijn” en alleen daardoor “is-het-wel”, de paradox van het ego.

Geplaatst op

ontkennen = erkennen

Gister tijdens wandeling:

Nog steeds bang om overweldigd te worden door energiestromen als ik alles loslaat. Blijf het langzaam onder controle loslaten, maw blijf de controle willen houden, zelfs over het loslaat proces ervan.
Ik koppel het verliezen van controle aan de energiestromen van het ego. Alsof die energiestromen er verantwoordelijk voor zijn dat ik de controle zal verliezen. Alsof het volledig loslaten van het ego zulke energie zal laten stromen dat ik dat niet aan zou kunnen en tegelijk normaal functioneren. Dat het gevoel te heftig zou kunnen zijn. (zoals je wel eens met een xtc-pil hebt)
Maar het is natuurlijk andersom; door de controle op te geven begint die energie te stromen, niet andersom. Het is dus niet die energie die verantwoordelijk is daarvoor. Het is weer het ego wat zijn angst voor het loslaten van de controle koppelt aan iets externs, in dit geval zijn eigen energie. (het ego is dus bang de controle over zichzelf te verliezen 🙂
Het is weer een overtuiging die in werkelijkheid een illusie is !

Ik blijf maar alles willen observeren , alsof IK moet zien wat er gebeurd, zodat er op gereageerd kan worden. Het is nog steeds alsof IK kijk, ipv mijn ogen. Als IK voel, ipv mijn lichaam. Alsof IK ademhaal, ipv mijn lichaam(reflex).

Herinner me ook opeens weer iets wat ik gelezen heb over het feit dat als je ergens in je lichaam iets naars voelt, dat je dan het lichaam daar gaat aanspannen als reactie (=onderdrukken). Dat zal ik ook met mijn hersenen doen waar ik het laatste restje ego-energie nu voel. Wat het automatisch wil analyseren, voelen, controleren, observeren, weg krijgen. Dit triggerd het ego, dit triggerd gedachten.
Het is wel apart om alles te omschrijven, kan dat alleen in negatieven. Niet-gedachten, niet-willen, niet-blokkeren. Maar het geheel kent geen negatieven, alleen ons denken. Dus kom je uit op gedachten, willen, blokkeren.
Ontkennen = erkennen

Zal dus positief moeten leren omschrijven. Dus omarm de realiteit, laat de energie vrij stromen, heb vertrouwen, omarm de leegte, laat het gewoon gebeuren, accepteer wat gebeurt, de rivier van het universum. Wees gewoon bewust van de energiestromen van het geheel.

Ik moet stoppen met focussen van wat ik niet wil ! (voelen)

Vaag, in een opwellende gedachte moest ik denken aan een website die ik ooit ben tegengekomen (theotherenlightment.com om weer ergens op te zoeken hoe het zat met dat aanspannen van je lichaam als je ergens wat voelde/ kwijt wilde (hersenen → denken)
En daar kwam ik op het artikel dat we niet in negatieven kunnen denken; ontkennen → erkennen. Iets wat ik 5 dagen geleden realiseerde. Een bevestiging dat ik moet stoppen te focussen op wat ik niet wil, dat is gedoemd te mislukken.
Zoals niet-willen, niet-gedachten, niet de ego-energie.

Al die jaren, maanden focus ik mij op wat ik niet wil, op wat niet-waar is, op overtuigingen die niet-waar zijn. Maar je zit vast in de paradox , immers elke vorm van focus is onwaar, “gewoon zijn” is het doel. Maar dat heb ik nog nooit ervaren, dus hoe ga je naar iets toe waarvan je niet weet wat het is ? Wat alleen uit te leggen is in negatieven ? Altijd weer die paradoxen.
Maar zit nu in een fase waarin ik oude gewoonten los moet laten en dus:

Ik moet stoppen met focussen op wat ik niet wil !

Omarm alles, de leegte (incl ego), alle energiestromen (incl ego) en laat alles zijn, laat alles stromen. Er is geen hiernu, alleen een rivier.

Dit komt trouwens overeen met mijn theorie die ik ontwikkeld had over gevoel, emoties, denken. Je gevoel vertelt je waar je wel heen wilt, waar je heen moet. Je emoties vertellen je wat je niet moet doen. (uiteraard klopt dit niet zo zwart/wit, ook hier weer interpretatie-afhankelijk) het is een leidraad wat ik gebruikte.
Volgens een artikel op die website wint negatief het van positief bij informatieverwerking van de hersenen . Vandaar deze neiging op focussen wat ik niet wil, ipv te omarmen wat ik wel wil → de realiteit.
Kan trouwens net zo goed schrijven:

Ik moet stoppen met focussen op wat ik wel wil !

De realiteit is immers niet-willen, op een positieve manier geschreven is dat: gewoon zijn.
Ook nog steeds moeite met het loslaten van de overtuiging dat ik iets moet doen/veranderen om verlicht te zijn. Nou moet er op zich wel iets veranderen (immers oude verslavingen opgeven) , maar dat zal niet gebeuren door specifiek dingen te doen die ik bedenk en dingen die ik op een dag moet voltooien.
Overgeven aan de slow-motion is belangrijker dan bepaalde dingen doen op een dag, ook meditatie, het is immers al meditatie.
Het is onzin om de slow-motion te onderdrukken om genoeg tijd te hebben voor meditatie, wandeling en op tijd weer eten. Het is meditatie, het is verlichting. Onzin om meditatie/ verlichting op te geven om verlichting te bereiken.
Geef gewoon over aan de willekeur van het geheel.
(wat geen willekeur is, maar gewoon zo lijkt)

Ik moet stoppen met focussen op wat ik niet wil voelen ! Accepteer alles.

15:00

Moet opeens aan de uitspraak van Eckhart denken:
“Ik kan niet meer leven met mijzelf”
Ben de strijd, het analyseren, wat wel en niet hoort, helemaal zat. Ben er klaar mee, is toch allemaal onzin. (Ook Katie was vanuit een ernstige depressie tot inzicht gekomen)

Geplaatst op

God is een bespiegeling van onze ware aard

Gisteravond tijdens de zitmeditatie:
IK zit mij maar te focussen op het negatieve, op de blokkade, op de ego-energie, wat ik zie als mijn IK, die ik moet loslaten. Ik zit dus GVD! De hele tijd mijn IK te bevestigen !
Te zeggen dat ik dat ben, ik moet die IK loslaten.
Het gaat nergens over deze paradox !
Er is geen IK, er valt niks los te laten !
Wanneer stop ik nou eens met de illusie om een IK te blijven projecteren, een IK die een vrije wil zou hebben om te blokkeren.
IK moet dus stoppen met blokkeren en zo bevestig ik weer ! De illusie. IK ben constant aan het bevestigen dat ik besta ! Om het daarna los te willen laten, te stoppen met blokkeren.
Maar dat is weer die IK bevestigen !
Wat ik voel is niet echt ! Er is geen IK om los te laten ! Ik blijf maar vasthouden aan de overtuiging dat IK besta, bestaan heb. Het gaat nergens over !
Dat is niet wie ik ben ! Of was !
Er verdwijnt niks !
Jezus !

*Het ego is “een” oorzaak van het denken en daaruit voorkomende gedachten, maar het is niet DE oorzaak. Denken zal altijd op zoek blijven gaan naar oorzaak en gevolg en gedachten veroorzaken. Dit heeft geen oorzaak of wordt niet veroorzaakt, het is zijn aard.

*Overtuigingen zie ik als een product van het denken en bewustwording via gedachten. Oorzaak → gevolg = ego. IK zie dit als een probleem en probeer dit via de oorzaak op te lossen. Vanuit IK dus. Onmogelijk. Het geheel ziet geen problemen.
Maar overtuigingen zijn niet alleen een product van het denken, van het verkeerd verbanden leggen die er niet zijn, stellen van doelen die niet nodig zijn en lijden veroorzaken.
Overtuigingen is dat wat je ervaart, een overtuiging loslaten doe je niet via je denken, maar door je ervaringen. Door te ervaren dat het een illusie is, door het te doen.
Niet IK moet doen, maar het geheel moet gewoon ervaren.

Ik heb geen begin, geen eind. Ik heb geen oorzaak, geen doel, geen reden. Ik ben gewoon. Dit geld ook voor wat ik doe.

*Ik kan wat ik heb gedaan en ga doen alleen beleven via het denken, mijn gedachten. Ik beoordeel en analyseer mijzelf in het verleden en zoek daar naar oorzaken om verbanden te trekken naar de toekomst. (om dit te verklaren, te beïnvloeden, te reproduceren, te beoordelen en te verbeteren)
Dit is dus alleen mogelijk op basis van een zelf gecreëerde IK, een concept van wie ik ben.
Hoe meer ik vooruit ga, hoe meer ik de oorzaak hiervoor bij het denken leg, op basis van mijn gecreëerde IK uit het verleden en in de toekomst. Hoe meer waarde ik aan die IK geef, hoe meer ik eraan blijf vasthouden als dat het is wie ik ben.
(of iig een belangrijk onderdeel van wie ik ben, dat het bepaald wie ik ben !)
Ja, dat is het !
Het denken ziet oorzaak en gevolg, het creëert een IK om dat te analyseren, te verklaren, te begrijpen. Dat probeer ik dan te controleren en zo mijn levenspad te beïnvloeden.
Ik denk dus dat die zelf gecreëerde IK bepaald wie ik ben ! Of ga worden ! (en deze verander ik steeds !) (accepteer dat ik niet kan weten wie ik ben, accepteer mijzelf wat ik ook doe, heb gedaan of nog ga doen)
En daarom is het onmogelijk om mijzelf te analyseren via bewust denken, via gedachten. Ik kan dat nml alleen door een concept van mijzelf te creëren. (en die is veel te simpel om ook maar in de buurt van de werkelijke realiteit te liggen, dus zinloos !)

*Ik denk dat mijn verleden bepaald wie ik nu ben. Maar alles beïnvloed alles. Dus het verleden van het hele universum bepaald wie ik nu ben. Via genen, hormonen, DNA etc, mijn ervaringen, de ervaring van iedereen.
Het zijn niet mijn acties nu die bepalen wat ik zal worden, of die mijn levenspad bepalen. Alles beïnvloed alles en alles is wat mijn levenspad zal bepalen.
Wat voor inkomen ik zal krijgen, het weer, de mensen die ik tegenkom, dingen die op mijn pad komen. Kennis, geluk en liefde de op mijn pad zal komen en de onveranderlijke ik → bewustzijn. Dat wat is zonder oorzaak.
De zon, de maan, het weer, de natuur, mensen, dieren, wat ik doe, alles bepaald mijn levenspad. Wat ik zal ga doen en wie ik zal worden.
Dit kan je niet controleren, is niet maakbaar. Alleen hoe je het ervaart kan je zelf bepalen en de basis hoe je ervaart is zonder oorzaak, onafhankelijk van alles (=gelukg/ liefde) . Het leven bied elke dag tegenslagen en bied elke dag kansen.
Kies voor het leven, kies voor liefde, kies voor overgave, kies voor geen keuze, kies voor geen vrije wil, kies om te stoppen met kiezen.
Alleen het ego trekt negativiteit aan, hierdoor bewustzijn aangetrokken tot negativiteit → de wereld is tegen je.
Kies voor het geheel , voor overgave, voor liefde en bewustzijn zal liefde/geluk aantrekken → de wereld is voor je.
Vertrouw.

*Er zijn ook mensen die zeggen van hun angsten af te komen door hun gedachten niet meer te geloven. Zij zullen hun oude pijnen langzaam loslaten net als ik mijn ego nu (en niet in 1 maand zoals ik). Echter ik ben mijn oude pijnen, mijn angstgevoel kwijtgeraakt door mijn gedachten te geloven.
Dus hier is mijn denken weer primitief en probeert te herhalen wat al eerder heeft gewerkt. Dus probeer ik van mijn ego af te komen door mijn nieuwe gedachten te geloven. Een overtuiging te vervangen met een nieuwe overtuiging. Het ene idee te vervangen met een ander idee.
Dit werkt niet.
Het is puur het feit dat ik het ego niet meer voed dat ik toch langzaam, deze loslaat, door het universum wat uit zichzelf weer in balans komt.
Als ik de illusie daadwerkelijk echt zou doorzien zou het waarschijnlijk net zo heftig en snel zijn geweest als bij mijn oude pijnen. Het is gebrek aan lef, aan commitment, aan het willen doorgronden van dit alles wat me doet vasthouden aan het ego, mijn zelf gecreëerde IK.

*Met dit dagboek heb ik mijzelf nut willen geven, heb ik mijn leven een doel willen geven. Door dit te willen doorgronden en te kunnen uitleggen aan anderen.
Het zou mijn leven nut geven.
Zal moeten accepteren dat het nutteloos is, dat het niet te doorgronden is, niet uit te leggen is. Het is alleen te beleven door het zelf te ervaren.

Iedereen heeft dezelfde overtuigingen en iedereen heeft zijn eigen overtuigingen. Iedereen moet zelf ervaren hoe zijn overtuigingen niet kloppen. Je hoeft in principe alleen de basis te weten: (Katie, Eckhart, Osho, Ingeborg)
– Je gedachten zijn niet echt, niet de realiteit
– Wie je denkt dat je bent is slechts een concept van je denken/gedachten
– De dood is een illusie
– Controle is een illusie
– Angst is een illusie
– Je voelt het verleden en projecteert dat op het nu
– Je projecteert jezelf op anderen en de wereld
– De wereld ben jij zelf
– Je bent zonder oorzaak, zonder begin, zonder eind.
– Ik ben ondoorgrondelijk
– Accepteer dat wat is
– Accepteer het niet-weten, het niet-begrijpen

Vanuit hier zal je het allemaal zelf moeten uitvogelen. En ik moet accepteren dat alles wat IK heb gedaan nutteloos is en altijd nutteloos zal zijn. → bevrijding.
Het is mijn eigen wens en wil om alles, om God, het universum, wie ik ben, te willen doorgronden. Wat gemotiveerd heeft tot dit dagboek en dit spiegelde ik op anderen met het excuus dat het anderen kan helpen.
Dan kan ik wel weer analyseren waarom ik alles wil doorgronden, maar ik ben zonder oorzaak, het denken is zonder oorzaak, het is zijn aard.
Het feit dat ik dit koppel aan mijn ego, is wat het probleem is.
Ik koppel de dingen die ik doe, vanuit een motivatie, vanuit het ego. Maar het analyseren, willen begrijpen, toekomst willen voorspellen, anderen helpen, kennis delen etc zal niet verdwijnen met het ego. Het is de aard van wie we zijn zonder oorzaak.

Pas als je denkt te kunnen sturen, te controleren, wordt het een probleem. (uit motivatie angst of verslaving aan het goede gevoel). Ik heb sinds het verlossen van mijn oude pijnen geen echte angst meer. Het is meer de verslaving willen controleren wat mij motiveert. Het streven naar het goede wat mij in de weg zit.
Ik probeer te streven naar dat wat al is. Onzin 🙂

Wat mij heeft doen vasthouden aan het ego is de wil tot controle en de wil alles te willen doorgronden. Ik was bang (in de vooronderstelling) dat al die mechanismen gemotiveerd waren vanuit het ego. Dat als ik het ego zou loslaten, ik ook al die mechanismen zou loslaten, mijn motivatie zou verdwijnen. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat IK! de oorzaak was !
IK was de oorzaak van alle motivatie, van het willen begrijpen, willen analyseren, (willen controleren) willen anderen helpen, kennis te delen etc.
maar dat is niet los te laten, dat is onze aard !
Het heeft geen oorzaak, geen IK die verantwoordelijk is. Het is allemaal zonder oorzaak.

Het gaat niet om de mechanisme zelf, maar om het idee, de overtuiging dat IK daar de oorzaak van ben.
Er is geen oorzaak, geen reden en geen doel, geen begin en geen eind.

Probleem is dat we niet kunnen accepteren iets niet te begrijpen, iets niet zelf in de hand te hebben. Dat we verbanden leggen tussen gebeurtenissen die er helemaal niet zijn en deze als waar aannemen. Dat we niet het onderscheid kunnen maken tussen concepten van de realiteit en de realiteit zelf. Tussen wie we denken te zijn en wie we zijn in de realiteit. Dat wat we ervaren alleen echt lijkt omdat we geloven dat het echt is. En dat IK hier de oorzaak van ben ! Maar dat ben je alleen, dat ervaar je zo, omdat je gelooft dat je dat bent.

We kunnen niet leven zonder begin en eind, zonder oorzaak, zonder controle. Dus creëren we een God voor al deze eigenschappen. God is dus niks anders dan een bespiegeling van wie we zelf zijn, onze ware aard.

Ik ben bewustzijn = Ik ben het universum = Ik ben God

Ik ben zonder oorzaak, zonder reden, zonder doel, zonder begin, zonder eind.
(creatie is een illusie, er is alleen transformatie)