Heb duidelijk weer een terugval. Wil weer tot inzicht komen om verlicht te worden (ipv te zijn). Dat ik weer iets moet begrijpen, maar dat is onmogelijk. Dus het gaat om inzicht zonder iets te begrijpen, het gaat om bewustwording. Bewust worden van dat wat al is.
Ben op dit moment ook flink in de war. Weet niet meer wat ik wil, wat ik behoor te doen. Constant tegenstrijdige signalen over wat ik wil doen. Komt de motivatie uit het geheel of de illusie ?
Maar zolang ik dat onderscheid nog maak zit ik in de dualiteit van de illusie. Doordat ik de non-duale realiteit wil beleven, probeer ik dit te doen vanuit de illusie, vanuit de dualiteit. Te leren vanuit de dualiteit, het denken, de illusie.
Probeer te ontdekken, bewust te worden van wat ik fout doe. Een onmogelijke zoektocht, immers dat is weer erkennen van de illusie van de dualiteit.
Ik geloof nog steeds dat mijn denken en het geloven van die gedachten leid tot echte gevoelens (ik voel ze) en dat zet weer aan tot actie. Zo kan ik via mijn denken mijzelf controleren en aanzetten tot actie.
Wat natuurlijk ook gebeurd. Je gelooft een gedachte en dat zet aan tot actie. Door te doen alsof de illusie echt is, ga je in die illusie leven,, de dualiteit van goed en slecht, strijd, lijden.
Zolang ik vanuit de illusie leef zijn er goede en slechte gedachten, gevoelens. Ik bestempel mijn concept van mijn verlichting als “goed” en daarmee tegelijk de rest als “fout”. Daardoor blijft er die interne strijd.
Ik voel dat onbehagelijke gevoel, die blokkade, ook zonder gedachten. Maar geloof daarom dat het echt is en heb daarop een automatische vluchtreactie (vluchten van dat gevoel, van dat idee, van het hiernu, de realiteit) in de dualiteit die dan die vluchtreactie als fout bestempeld en dat gevoel als ongewenst, wat dan weer moet motiveren tot bewustwording van het hiernu.
Dat “hiernu” probeer ik dan te begrijpen om het vast te kunnen houden, om die vluchtreactie te voorkomen.
Dat kan echter niet.
Het is juist dat proberen te voorkomen wat ervoor zorgt dat ik in de illusie geloof en de realiteit weer loslaat. Het is de illusie van controle weer. “Ik moet voorkomen dat ik van de realiteit vlucht” en daarmee is de vlucht al werkelijkheid geworden.
(De overtuiging:) Dat ik motivatie nodig heb om in de realiteit te komen,te blijven, terwijl het juist die motivatie is die mij er vandaan houd. De realiteit is onze natuurlijk staat van zijn, daar is motivatie niet bestaand, die bestaat alleen in de illusie. Ik zoek binnen de illusie naar motivatie om in de realiteit te komen, om er bewust van te worden (ik ben immers al in de realiteit), ik moet dus ook die motivatie los laten.
De paradox of valkuil is echter om alleen de illusie van motivatie los te laten en dus de illusie weer zijn gang te laten gaan. Dat werkt natuurlijk niet. Niets-doen binnen de illusie houd de verslaving, die illusie in stand.
Het enige wat ik kan doen is stoppen met geloven in die illusie, de illusie van het ego, de illusie van de dood, de illusie van goed en slecht, van wat behoort te zijn, de illusie van wat ik behoor te voelen. De illusie dat ik iemand ben. Iemand behoor te zijn. Iets behoor te doen.
Door te doen alsof die illusie echt is,creëer je de illusie van controle, dat je je leven kan sturen, dat de realiteit maakbaar is, naar je hand kan zetten. Dat kan alleen omdat je de illusie van dualiteit aanziet voor de realiteit. Dit heeft invloed op de realiteit en is dus in feite waar, echter de prijs is het lijden en de eeuwige strijd tussen goed en kwaad in ons streven naar geluk.
Het gaat er dus niet om dat het niet waar is dat ons denken invloed heeft op de realiteit, ook al maakt het er geen deel van uit. Het gaat erom dat het iets probeert na te streven wat er al is, onderdeel van je is en juist het nastreven ervan je ervan scheid.
Het gaat erom dat er de illusie is je eigen overlevingskansen beter te maken door op die manier de realiteit te beïnvloeden. Terwijl het in feite zelf-sabotage is. Het gaat erom dat ik denk dat ik de motivatie en doelen uit de illusie nodig heb om mijn overlevingskansen te verbeteren, beter en langer te leven. Dat als ik de illusie loslaat ik overgeleverd ben aan de willekeur van het universum waar geen controle over is en ik dus mijn eigen overleving niet kan beïnvloeden.
Het is dus mogelijk om de realiteit te beïnvloeden door je gedachten te geloven, door dingen “te willen”. Echter door de aard van het denken, de dualiteit en doordat het geen onderdeel is van de realiteit, kan het alleen saboteren, conflict en stress veroorzaken. (vreugde en blijdschap is slechts de afwezigheid van stress) Het kan alleen goede momenten creëren door de slechte.
Dit is wel vaag, als onze gedachten geen onderdeel van de realiteit zijn. Dit zou betekenen dat het geheel een illusie gecreëerd heeft door te doen alsof iets bestaat in de hoop hiermee het geheel te kunnen beïnvloeden om zo (uit angst voor de dood) betere overlevingskansen te creëren. Het resultaat is echter strijd en stress, waar weer dingen door gecreëerd worden. Veel van onze technologische ontwikkeling is daar aan te danken (Oorlog). Creatie door vernietiging in feite.
De grote illusie is dus dat het opgeven van de illusie door het wegvallen van onze motivatie, onze beoordeling wat goed en slechts is (bv gezond en ongezond eten) we onze overleving overgeven aan willekeur, aan toeval of patronen die niet onze belangen dienen. Maar alleen het geheel kan creëren (=transformeren), scheppen; wij niet.
We hebben een doel nodig, zonder doel geen begrip → zonder doel alleen willekeur → geen richting. Er is maar 1 oplossing; het niet-weten accepteren.
(dan weet je alles)
Het universum is een mix van patronen/natuurwetten en toeval. Wij zien het weer als 2 aparte dingen,maar ze zijn 1. Quantum Mechanica leert ons het waarschijnlijkheidsprincipe. Je kan de waarschijnlijkheid van de toekomst voorspellen van een mogelijke uitkomst. (patronen van toeval)
Onze gedachten hebben alleen een functie voor het geheel, de mensheid als geheel om informatie over te brengen, concepten van de werkelijkheid, informatie waar de ander mee aan de slag kan. In dat proces zijn we ons gaan zien als individu, dat wat de gedachten zijn en het gaan verwarren met de realiteit. We zijn gaan denken dat het nut heeft om informatie aan onszelf over te brengen. In de illusie dat we het dan beter begrijpen.
De wereld in ons hoofd verwarren met de echte wereld, de realiteit.
De maakbaarheid van de wereld, wie we zijn. We willen dat geloven uit angst voor de dood.
We hebben taal nodig om te kunnen communiceren, taal is dus de kracht van het geheel. Voor taal hebben we concepten van de werkelijkheid nodig, gedachten. Dus gedachten hebben we nodig om woorden te begrijpen, om woorden te koppelen aan de realiteit.
In dat proces is het dus fout gegaan → gedachten zien als realiteit, controle over onze gedachten, dingen willen uit angst etc.
Maar wat is nou eigenlijk het verschil tussen denken en het hebben van gedachten ?
Ik heb gedachten dus ik denk ?
Ik wil → Ik denk → Ik heb gedachten
Controle over wat ik wil → beoordelen over behoeften.
Je blijft vastzitten in een cirkel, een loop, in paradoxen.
Accepteer het niet-weten !
Het gaat niet eens om het “begrijpen”, het “waarom”, om wat ik wel en niet weet. Wel en niet kan overbrengen, het gaat niet om stoppen met proberen te begrijpen of te weten of wat dan ook. Het gaat om de motivatie, om de reden dat ik het doe. Het gaat erom dat mijn geluk niet afhangt van dit alles. Er valt niks te begrijpen, alleen bewustzijn.
Maar bewustzijn wil niet zeggen, niet-begrijpen. Het wil zeggen begrijpen + niet-begrijpen, het geheel. Hoeveel er valt onder begrijpen of valt onder niet-begrijpen is niet relevent.
Wil ik stiekem/ onbewust nog steeds alles begrijpen zodat ik dan ook alles aan iemand anders kan uitleggen en zo die andere persoon kan helpen zijn geluk/liefde te vinden, of om er bewust van te worden ? 😉
Ik zie het ego als mijn denken/ mijn gedachten en dus noodzakelijk voor communicatie met andere mensen en dus mijn lijntje met de buitenwereld. Ook nodig om alles te begrijpen en dit weer door te geven.
Ik zit dus nog in de illusie vast dat andere mensen iets nodig hebben (dus kennelijk nog steeds afspiegeling dat ik zelf ook wat nodig zou hebben) → weer het ego dat zich nuttig wil maken, niet de nutteloosheid van zijn eigen bestaan kan accepteren.
Maar ze hebben net als ikzelf niks nodig, ze zijn compleet en verlicht net als ik, alleen beseffen het niet. Ik denk nog steeds dat ik wat nodig heb om dat te beseffen of wat moet doen om dat te kunnen beseffen en als ik nou begrijp en weet wat dat is en opschrijf kan ik het ook aan anderen overbrengen.
Maar het ego is dus niks, een illusie, een doorzichtige tennisbal. Mijn gedachten zijn niet mijn denken, mijn denken is niet mijn ego. Het ego is een idee van mijn denken dat zich uit in een gedachte, een gevoel, een blokkade in de energiestroom.
Mijn gedachte is niet dat idee, mijn denken is niet dat idee. Mijn blokkades zijn niet dat idee, maar zijn de veroorzaker als zowel de veroorzaakte van dat idee. Ze zijn wederzijds afhankelijk.
Dat idee en de blokkades moet ik dus tegelijk loslaten, niet eerst het een en dan volgt het ander, ze zijn hetzelfde. (al leek bij het pijnlichaam ik eerst het idee los te laten en daarna de angst-energie, het pijnlichaam)
Mijn gedachten zijn niet mijn denken en mijn denken niet het probleem. Het is slechts 1 idee, 1 misvatting; het geloven dat die illusie echt is 🙂 Dat dat idee de realiteit zou zijn.
Door verlicht te zijn ben je een spiegel die mensen in staat zal stellen zichzelf te geven wat ze denken nodig te hebben, tot ze beseffen dat ze alles al hebben.
Gedachten zijn een illusie, net als de onzichtbare tennisbal. Het geloven van je gedachten veroorzaakt je afgescheiden zijn van de realiteit cq hiernu cq levensenergie, liefde/geluk.
Mijn probleem is niet het geloven van mijn gedachte of iets gerelateerd. Het is het geloven van dat ene idee. Dit is niet op te lossen via mijn denken, alleen via het geheel door bewustwording, door meditatie. Dan komt het inzicht vanzelf zonder dat ik daar iets voor (kan) doe.(n)
Ik heb een “probleem”, een idee waar ik aan vasthoud.
Is dat waar ?
De paradox is waarschijnlijk dat ik vasthoud aan het idee, dat ik vasthoud aan een idee/ een identiteit/ een ego/ een illusie.
Osho zegt in een boek. Verlichting is een geschenk, het wordt je gegeven, daar kun je niks voor doen. Accepteer de realiteit, het hiernu, de leegte, het geheel en het zal je overkomen.