Ik besef nog niet dat ik al verlicht ben. Mijn denken zegt dan dat daar een reden voor moet zijn, een oorzaak. In dit geval het ego. Dus om verlicht te zijn moet de oorzaak verdwijnen → het ego.
Daarnaast ervaar ik dat ook echt zo, ik voel de onaangename energie. Dat bewustzijn terug moet in het lichaam of ego-energie eruit. (of alleen dat het bewustzijn er niet aan blijft plakken, omdat het zich ermee identificeert)
Maar dat ervaar ik alleen zo omdat dat mijn overtuiging is, mij daarmee identificeer. (niet als IK, maar als oorzaak) Ook deze overtuiging moet ik loslaten. Er is geen werkelijk oorzaak, dat is een illusie, de oorzaak is alleen de overtuiging dat er een oorzaak is, de overtuiging dat ik niet verlicht ben omdat het nog niet zo voelt.
Ik ben het al.
Hetzelfde geld voor het ego. Ik zie problemen, maak mij zorgen (een loge is ziek op dit moment) en zie dan een oorzaak, het ego. Dus ik denk niet verlicht te zijn omdat er nog een ego zou zijn. Ik heb nog steeds al die onzin gedachten omdat er nog een ego zou zijn. Maar ook het ego heeft geen oorzaak, het is gewoon onze aard.
Het verschil zit hem in onze overtuigingen en wat we denken dat waar is, wat we geloven dat waar is.
Er is geen oorzaak, het is onze natuur, onze aard.
Ik heb echter de vrije wil om de concepten van de wereld, van mijzelf, mijn overtuigingen aan te nemen voor waar of onwaar.
Dat bepaald hoe ik dingen beleef, waar ik verder geen controle over heb.
Apart, als ik dat geluk van binnen voel, gaat mijn denken gelijk op zoek naar de oorzaak, probeert een oorzaak te verzinnen. (zelfs door aan goede ervaringen in het verleden te denken, alsof dat in je gedachten herbeleven dan dat goede gevoel zou veroorzaken, of goede ervaringen bedenken die ik kan gaan doen, zoals festivals ofzo)
Maar dat gelukkige gevoel heeft dus geen oorzaak, het is er gewoon.
Hahaha :-))