Er is maar 1 juist pad !
De concepten goed en slecht, of goed en fout bestaan niet. Ze zijn een onderdeel van de illusie, een concept van het denken (→ illusies zijn echt)
Nu zie je steeds meer mensen dit zeggen en hier naar leven. Ze accepteren van alles vanuit de filosofie dat er geen goed en fout is, alleen lessen die geleerd moeten worden.
Maar zolang je nog in die illusie leeft, is er nog goed en fout, juist omdat je nog die lessen moet leren. Als er geen goed en fout was geweest, hoefde je ook niet meer te leren. Doen alsof er geen goed en fout is, terwijl je nog in die illusie leeft, is alleen maar een illusie in een illusie creëren !
(Je probeert de perfecte Matrix te bouwen (wereld) maar dat is onmogelijk. Je zal het nooit accepteren)
M.a.w. Mensen die dingen goedpraten of onderbouwen met er is geen goed en slecht terwijl je nog in die illusie leeft is jezelf voor de gek houden, er is maar 1 waarheid.
Dat is dat het juist pad leid naar de plek waar je begonnen was. Daarom voor iedereen anders, maar ook hetzelfde.
Jezelf accepteren is niet denken dat alles goed is aan jezelf. Het is accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
Vraag ik me alleen af of je bevrijding kan bereiken door volledige zelfacceptatie ? Want als je je identificeert met je ego, welke zelf accepteer je dan volledig ? Lijkt mij toch je ego en je illusie ? Of zal het volledige accepteren van jezelf en dus je ego er juist voor zorgen dat deze verdwijnt ? Ik weet het niet.
Voor Eckhart en Katie was het makkelijker om hun identificatie met hun ego op te geven, omdat deze zoveel lijden in hun leven veroorzaakte. Ze konden niet meer leven met zichzelf. Er was dus een overlevingsdrang paradoxaal om die identificatie met het ego op te geven.
In mijn geval is het ook het ego wat mijn lijden verminderd. Ik gebruik de kracht van het ego om zichzelf zwakker te maken. Nu mijn lijden zoveel is verminderd maakt dit de illusie aantrekkelijker. Nu kan ik ook andere mensen helpen om hun lijden te verminderen, wat weer een doel geeft aan het leven.
Dit doel om mensen helpen lijkt puur, lijkt gevoel, maar is eigenlijk niks anders dan een product van het ego om zo zichzelf in stand te houden. Het lijkt alsof ik dan alleen geef, ik hoef er niks voor terug, wat ze ermee doen moeten ze zelf weten, maar stiekem wil ik dat ik gelijk heb, alleen maar laten zien dat ik het snap en zij nog niet, dat mijn ego de illusie ontmaskerd heeft (zichzelf) en hun ego nog niet. Ondertussen identificeer ik me nog steeds met mijn ego.
Een leraar kent alleen zijn eigen pad, kan die van de ander niet kennen. Zolang je niet zelf verlicht bent kan je geen leraar zijn, je motivatie zal altijd uit je ego komen en daardoor altijd schade aanrichten.
Als je nog niet verlicht bent, je nog identificeert met het ego dan leef je door de motivatie van krijgen. Zonder ego leef je met de motivatie van geven.
Leven met de motivatie van geven terwijl je nog niet verlicht bent is niks anders dan een illusie in een illusie.
Ik heb nu het gevoel dat ik op het punt ben dat het ontmaskeren van het denken op zijn eind loopt. Ik heb begrepen dat het allemaal nutteloos is. Ik denk (!) dat de volgende stap moet zijn om de kracht van het ego te verminderen door te leven in het “hier en nu”.
Ik moet bezig zijn met de paradox van nutteloosheid. Het ego is nutteloos, maar overtuigd mij van zijn nut door mij te overtuigen dat het leven zonder hem nutteloos is. Vreugde is er alleen als het ergens toe dient. Iets doen wat nutteloos is zal geen vreugde brengen. Maar ik moet de nutteloosheid van het bestaan inzien om dat geluk in mezelf te kunnen voelen.
Op dit moment probeer ik mijn identificatie met het ego los te laten door me te identificeren met mijn gevoel. Dit gevoel in mijn lichaam is echter een product van mijn ego. Ik “weet” of “voel” dat mijn echte ik met liefde en geluk daar zit en wil geven, ik kan deze echter niet voelen, omdat ik nu nog alleen het gevoel veroorzaakt door het ego in mijn lichaam voel.
Ik probeer dus eigenlijk de identificatie met het denken van mijn ego los te laten door dit te vervangen met een identificatie met het gevoel van mijn ego.
(zouden boeddhisten dit bedoelen met je bent nog je geest/denken , nog je lichaam, je bent geen van beide ? )
Ik voel steeds meer hoe handig een sterk krachtcentrum is, zowel voor zitmeditatie , als loopmeditatie, als leven in het algemeen. (gezondheid) bevestiging hoe handig pilatus is. Met meditatie vraag ik me een beetje af of het beter is om je concentratie/bewustzijn zo specifiek mogelijk te houden. (bv alleen buikademhaling) of juist op alles. Op zien+horen+ademhaling+voelen / goed zitten. Of leid het een tot het ander, stapje voor stapje dus ?
MOE ZIJN
Ik ben heel lang bang geweest om mezelf maar moe te maken, daardoor wilde ik juist steeds dingen afdwingen, wat me natuurlijk weer vermoeide.
Lichamelijke moeheid is duidelijk, die is echt en dienst naar geluisterd te worden. Zelfs als deze veroorzaakt is door het denken, bv stress ofzo. Het denken maakt het echt. Je moet het op zo’n moment niet als illusie behandelen en het maar negeren. Het is dan al echt geworden. Om jezelf te bevrijden dien je in goede conditie te zijn nmm, tenminste als je op mijn manier doet. Als ik niet zo gezond at, voldoende sliep, elke dag beweeg, veel water drink etc vraag ik me af of ik dit wel gekund had. Denk dat je daarom deze stappen ook automatisch zet als je verder op je pad bent.
Maar kan ik ook geestelijk moe zijn. Ik ben nu van mening dat we gewoon ons bewustzijn zijn. Gezien het feit dat we niet weten wat dit bewustzijn precies is, geeft het dus nog geen antwoord op de vraag. Het geeft wel aan dat ik niet mijn denken of mijn lichaam ben.
De meeste moeheid is geestelijk, zeker in mijn geval nu ik niet meer van sporten een doel heb gemaakt, maar een middel. Behalve mijn pilatus en wandeling heb ik verder geen bijzonder lichamelijke inspanning.
Kan ik moe zijn geestelijk ? waar ik dan van moet rusten ?
Ik heb het idee dat dat slechts een illusie is. Je denken gaat toch wel door, al lijkt die te stoppen met tv kijken, computer, spelletjes, boeken lezen etc etc.
Het is natuurlijk alleen maar in het banen leiden van het denken wat altijd maar actief is, omdat het gestuurd wordt door je tv lijkt het alsof je lekker ff niks aan je hoofd hebt.
Maar kan het bewustzijn gedurende dag moe zijn ? Ik denk het niet, het is immers altijd aanwezig en altijd bewust. Vluchten in het denken lijkt moeiteloos en rustgevend en bewust aanwezig zijn lijkt vermoeiend. Maar dat is het niet. Mijn oordeel maakt het vermoeiend.
Als je voldoende slaapt zal dat nooit een probleem zijn, het oordelen is het probleem, dat zorgt voor de illusie van psychische moeheid. (wat lichamelijk kan worden).
Daarom omschrijven mensen als Eckhart het leven ook als moeiteloos. (dan is er geen oordeel meer die zorgt voor moeite)
Ricky Gervais en Carl Pinkelton
Ben fan van de youtube filmpjes van Ricky en Carl, waarin ricky carl interviewt over zijn leven en denken en hoe grappig dat is. Hoe absurd zijn denken is. Carl is wat je kan noemen een simpele ziel. Ziet verbanden die er niet zijn, of ziet juist geen verbanden waar die er wel zijn. Gelooft de grootste onzin en vind veel dingen maar onzin omdat hij het niet begrijpt. Hij doet verder niks en observeert dan maar gewoon het leven om hem heen, zoals insecten. Met de nodige idiote gedachten erbij.
Maar als je mij vraagt wie er dichter bij “de waarheid” zit, dan is dat wel carl en niet ricky. Carl vroeg zich nml al af wie er nou de baas is in zijn hoofd. Heeft heel vaak door dat woorden maar concepten zijn en dat alles relatief is. Je merkt dat hij zich soms wel afvraagt of hij wel is wie hij denkt dat hij is.
Nou lijkt het mij wel leuk als die 2 een wedstrijdje spirituele ontwikkeling gingen doen. Wie zou dan verder komen ? De simpele carl die daar nu duidelijke verder in is, maar zich dat niet bewust is. Of de slimmere ricky die gewoon eerder zal snappen waarom dingen een illusie zijn. ??