ego energie = levens energie ?

Ik blijf ervoor kiezen om de energiestroom te onderdrukken omdat ik de overtuiging heb dat het anders te heftig zal zijn.
Te heftig om nog alert te zijn, na te kunnen denken, taken uitvoeren
Ik zie dat als oorzaak van het ego, maar het is mijn reactie erop, mijn overtuiging wat de oorzaak is. Ego zelf heeft geen begin, geen oorzaak.
Daarom wil ik die energiestroom weg hebben ipv gewoon te accepteren.
Daarom bestempel ik het als iets onaangenaams, iets wat niet hoort en voelt het dus onaangenaam, omdat dat mijn overtuiging is.

*Identificatie met iets (een IK) is proberen de oorzaak te identificeren. Zelfs als er geen IK meer is, kan je nog steeds verbanden/oorzaken zien die er niet zijn.

Wat als de energie die ik altijd heb omschreven als ego-energie, wat ik altijd gezien heb als de oorzaak van mijn ego en dat ik niet verlicht zou zijn, nou juist mijn levensenergie is. Mijn levensenergie in het hiernu.
Waar mijn ego bang voor is omdat er dan geen controle meer is, geen bestaansrecht, alleen de nutteloosheid van zijn bestaan. Iets wat ik moest verdienen ipv dat het zo voor niks naar binnen stroomt zonder reden.
De enige reden dat ik niet verlicht was, was de overtuiging dat ik dat niet was, waardoor ik het ook niet zo ervaarde, waardoor ik mijn levensenergie als ongewenst beschouwde en niet accepteerde ipv de controle/ blokkade op te geven en het gewoon te omarmen.

Zou dat nou echt houden van jezelf zijn ? De energiestroom die ik mijn hele leven heb lopen blokkeren, als ongewenst beschouwde, volledig accepteren, verwelkomen met liefde. Zou dat de totale zelfacceptatie zijn ?

Levensenergie stroomt naar buiten

De levensenergie (cq ego-energie) stroomt vanaf je kruin naar beneden, naar buiten. Dit zag ik als de oorzaak , daar identificeerde ik mij mee. (vandaar dat ik dacht dat de ego-energie moest oplossen, dat ik die moest loslaten, zodat het weg kan stromen. Dit is half-waar, de stroom heeft echter geen oorzaak en is onuitputtelijk en zal altijd blijven stromen)
Hierdoor ben je constant naar buiten gericht, heb je altijd haast, haast om wat te bemachtigen. (als een baby die huilt → bevredig mijn behoeften nu, anders ga ik dood !)
Is ons doel extern gericht, op het bemachtigen van dingen, spiegelen we onszelf op anderen.

Deze energie moet samensmelten met de binnenkomende energie. Het moet weer terugkomen, een cirkel worden, dan is het een onuitputtelijke bron van geluk, zonder oorzaak.
Bewustzijn is de binnenkomende energie die moet samensmelten met de levensenergie (ego-energie) Daarom voelde het zo vaak alsof iets weer bezit moest nemen van mijn lichaam. (dat ervoor gescheiden van was)

Daar kan je niks voor doen, behalve te stoppen met kiezen, stoppen met doen, stoppen met blokkeren. Laat alles los en accepteer dat wat is en het evenwicht zal zichzelf vinden, dat is de aard van het universum.

Levensenergie op een steeds hoger niveau

Voel de levensenergie (ego-energie) op een steeds hoger niveau in mijn lichaam samensmelten. Een tijd geleden voelde ik het vooral in mijn keel en had ik tijdens de zitmeditatie last met ademhalen soms. Daarna steeg het richting neusholte en moest ik mijn ademhaling nog steeds goed ontspannen om niet te blokkeren, maar vooral triggerde het weer dat het via neus (en oren) naar buiten kwam, dus moest veel niezen en neus snuiten. (goed dat ik nog steeds elke dag mijn neus spoel)
Het voelt nu alsof het ter hoogte van mijn ogen zit.
Ik doe mijn zitmeditatie al een tijdje met mijn ogen dicht en het is wat raar om zo te zeggen, maar het voelt alsof ik dan nog steeds intern kan observeren, soort van kijken in het donker, in wat er zich allemaal afspeelt met mijn lichaam en energie.
Maar als ik dus helemaal ontspan en alert ben in het hiernu dat dan het observeren (kijken) ook stopt en soort van blind wordt. Kan het niet beter omschrijven dan dat.
Merk ook steeds meer, of wordt steeds meer bewust, hoe het lichaam zijn eigen gang gaat en “mij” helemaal niet nodig heeft en zelfs zo beter af is.