Ik blijf ervoor kiezen om de energiestroom te onderdrukken omdat ik de overtuiging heb dat het anders te heftig zal zijn.
Te heftig om nog alert te zijn, na te kunnen denken, taken uitvoeren
Ik zie dat als oorzaak van het ego, maar het is mijn reactie erop, mijn overtuiging wat de oorzaak is. Ego zelf heeft geen begin, geen oorzaak.
Daarom wil ik die energiestroom weg hebben ipv gewoon te accepteren.
Daarom bestempel ik het als iets onaangenaams, iets wat niet hoort en voelt het dus onaangenaam, omdat dat mijn overtuiging is.
*Identificatie met iets (een IK) is proberen de oorzaak te identificeren. Zelfs als er geen IK meer is, kan je nog steeds verbanden/oorzaken zien die er niet zijn.
Wat als de energie die ik altijd heb omschreven als ego-energie, wat ik altijd gezien heb als de oorzaak van mijn ego en dat ik niet verlicht zou zijn, nou juist mijn levensenergie is. Mijn levensenergie in het hiernu.
Waar mijn ego bang voor is omdat er dan geen controle meer is, geen bestaansrecht, alleen de nutteloosheid van zijn bestaan. Iets wat ik moest verdienen ipv dat het zo voor niks naar binnen stroomt zonder reden.
De enige reden dat ik niet verlicht was, was de overtuiging dat ik dat niet was, waardoor ik het ook niet zo ervaarde, waardoor ik mijn levensenergie als ongewenst beschouwde en niet accepteerde ipv de controle/ blokkade op te geven en het gewoon te omarmen.
Zou dat nou echt houden van jezelf zijn ? De energiestroom die ik mijn hele leven heb lopen blokkeren, als ongewenst beschouwde, volledig accepteren, verwelkomen met liefde. Zou dat de totale zelfacceptatie zijn ?