Gisteravond toch weer tv gekeken. Gedurende de dag zoveel geschreven en inzichten gekregen dat het ook wat overweldigt. Dan ontstaat toch de behoefte om daar op een makkelijke manier aan te ontsnappen, om weer ff zombie te zijn van het illusionaire leven. Deze keer alleen niet tot laat blijven kijken en lag om 23:00 in bed. Goed geslapen en stond 10:00 weer op.
Door alle inzichten en bijhorend overweldigend gevoel kom ik amper aan meditatie toe. Gistermiddag tijdens de meditatiewandeling stopte ik elke 10-15 min wel weer om gedachten op te schrijven die ik daarvoor bedacht had. Ook mijn meditatie vanochtend onderbroken omdat ik me opeens bedacht dat ondanks alle inzichten ik me nog zo sterk identificeer met mijn ego, mijn denken.
Zo bedacht ik me waarom concentratie op de ademhaling zo’n goede concentratie techniek is. Via je ademhaling adem je lucht in waaruit je omgeving bestaat, een bron van al het leven op aarde, de zuurstof die je uit die lucht haalt breng je naar elke cel in je lichaam. En zo staat elke cel van je lichaam via je longen en ademhaling in directe verbinding met zijn omgeving. Je hierop concentreren herinnert je eraan hoe je onderdeel bent van die omgeving, hoe je onderdeel bent van het veranderlijke bestaan van de natuur.
Ook bedacht ik me over de subjectiviteit van het bestaan. We geloven nu dat er geen waarheid is, dat alles subjectief is, iedereen heeft slechts een mening. Dit kom omdat we door beginnen te krijgen dat iedereen zijn eigen werkelijkheid creëert, zijn eigen illusie.
Op het moment dat je dat inziet en die illusie weet te doorbreken, zal je de waarheid gaan zien. Dan zal iedereen hetzelfde zien, de werkelijke aard van het bestaan, de werkelijke essentie van wie je bent. En omdat iedereen dezelfde waarheid ziet, zal dat automatisch vrede brengen, er is immers geen conflict meer.
Nu zitten wij (in het westen) vnml in ons hoofd, maar voelen doe je niet met je hoofd, maar met je hele lichaam. Al is zien , horen en ruiken natuurlijk wel op je hoofd gesitueerd. Maar dat zijn slechts doorgeef luiken van informatie van onze omgeving.
Onze hersenen interpreteren en verwerken alle informatie en stuurt daarmee ons lichaam aan. Dit is waarschijnlijk wat je moet voelen, dat is je werkelijke ik, je onbewuste bewust maken.
Het leven wordt door velen als een tijdloos stromende rivier gezien. Gewoon zijn is dus niet in die rivier staan, dat is nml vechten tegen de stroming. Het is meedobberen op de rivier van het leven.
Wat betreft de filmpjes over de bijna-dood ervaring had ik het volgende bedacht. Die mensen hebben de werkelijkheid van het bestaan gezien. Ze dachten dat ze dood waren en accepteerden dat, er was geen plaats meer voor het ego die bestaat bij de gratie van de angst voor de dood.
Wat zij zagen is ook hoe verlichten het leven omschrijven. Zij hebben dus een glimp van hun essentie opgevangen, ze vertelden hoe mooi dit was, hoe dat vol liefde was, hoe er geen goed en slecht meer was. Eentje omschreef zelfs dat hij richting het zwarte ging, wat hij dacht dat de “hel” was. Hij wilde daar niet heen, hij wilde een nieuwe kans op leven, zich niet realiserend dat ons huidige leven die hel is.
Ons gevoel afgescheiden te zijn van de rest, op zoek naar liefde omdat we denken niet compleet te zijn.
Al die mensen vertelden dat ze zo graag terug wilden naar die dimensie, ze wilden niet terug naar het leven. Jammer genoeg realiseerden ze zich niet dat ze nooit weg zijn geweest.
(het enige dat gestorven was, was hun ego, hun angst voor de dood)
Dan heb je nog de groep mensen die full-time bezig zijn met het redden van de wereld. Die houden zichzelf ook voor de gek. Als zij daarmee stoppen zal dat 0,0 invloed hebben op de kwaliteit van het leven op aarde. Het is ook reëel om aan te nemen dat iemand haar plek zal vullen, het veranderd niks. Alleen als ze zichzelf redden zullen ze de wereld redden.
Tijdens het begin van mijn meditatie vanmorgen (die ik daarop afbrak) realiseerde ik me weer hoe sterk ik mij nog identificeer met mijn denken , met mijn ego. Ik merk nog heel sterk dat bij de handelingen die ik doe, erbij ga denken om die handelingen bestaan te geven vanuit mijzelf, vanuit mijn denken.
Ik loop ook tegen het probleem aan dat alleen voelen in mijn lichaam niet de vrede en liefde laat voelen, maar lichte hartkloppingen en angst om die illusie van controle over het leven op te geven. Dat voelt niet als “angst” in de normale zin, die voel ik niet meer sinds ik mijn oude pijnen heb opgelost, het voelt meer als een licht onbehaaglijk gevoel.
Maar dingen oplossen, begrijpen vanuit het denken geeft een goed gevoel. Hierdoor lijk ik meer baat te hebben bij identificatie in mijn denken, dan identificatie met mijn voelen.
Eckhart bv lag in angst en onbehagen toen hij zich de-identificeerde met zijn ego. Katie lag op de grond te slapen omdat ze het niet waard was om in een bed te slapen toen ze zich realiseerde dat haar denken een illusie is en ze haar identiteit daar niet uit moest halen.
Voordat ik mijn oude pijnen oploste, voelde ik een maand lang angst en moest ik mezelf ervan overtuigen dat dat een illusie was. Dat deed ik met mijn denken “ik ben veilig”, “de angsten zijn niet echt”. Maar ik kan niet denken dat mijn identificatie met mijn denken een illusie is. Ik moet gewoon voelen en het lichte onbehagen wat ik voel voor lief nemen, accepteren als onderdeel van het proces. (wat nog mijn vluchten af en toe stimuleert, vluchten in tv kijken en in mijn denken , waar ik fijn problemen kan oplossen en analyseren)
Het voelde alsof ik nu wel aan het eind van mijn denken en ontcijferen ben aangekomen en dat het nu tijd wordt om echt proberen te zijn en het denken geen bestaansrecht vanuit mijn zijn meer te geven, maar alleen sporadisch te gebruiken als instrument dat tot mijn beschikking staat.
Daar waar het voor bedoeld is.
Om de confrontatie met de angst voor de dood aan te gaan en om te gaan voelen hoe het lijkt alsof ik doodga waardoor ik eindelijk kan gaan leven. Herboren worden.