Geplaatst op

Nutteloos

Gister weer redelijk in mijn oude ritme. Realiseerde me dat zo’n overgangsdag gewoon weer toegeven is aan het ego. Ik heb ‘s middags mijn wandelmeditatie gedaan, ‘s avonds lekker boekje gelezen en ook weer meditatie gedaan en lag op tijd te slapen. 23:30, uiteindelijk 8:30 opgestaan na ‘s ochtends om 6:00 even wakker te zijn geweest , ook door de buurman denk ik.

Nou zit ik of loop ik weer tegen het volgende aan. Ben op het iex-forum een discussie gestart, beetje praten over wie we zijn , of we vrije wil hebben enzo. Dan blijkt het elke keer weer dat de meeste mensen vooral tegen zichzelf praten, zichzelf blijven herhalen.
Mijn denken wordt er de hele dag naar toe getrokken. Bedenken van oplossingen, analyseren etc. Ik wordt zelfs boos op hun, op mezelf, dat ik er zo mee bezig blijf. Je ego houd je voor de gek dat je kennis aan het delen bent, maar daar is helemaal geen sprake van. Niemand neemt wat aan van de ander, niemand luistert naar elkaar , het is allemaal zo nutteloos. Toch blijft die drang om er wat mee te doen. Dus is mijn reactie , hier moet ik mee toppen. Maar dat is natuurlijk slechts een symptoom, een uiting van de essentie van het ego. Het is dezelfde fout die boeddhisten maken. Dat stoppen met de symptomen van het ego ons zal veranderen, het ego zal oplossen. Maar niks is minder waar natuurlijk, het zal gewoon een andere uitlaatklep vinden.

Het enige wat ik probeer op deze manier is het ego zelf te veranderen, maar ik blijf me daarmee identificeren met het ego.
Ik probeer mezelf te veranderen, maar omdat ik denk dat ik het ego ben, probeer ik dus alleen het ego te veranderen.
De werkelijke ik, mijn essentie is natuurlijk onveranderbaar.

Ik moet dus de nutteloosheid van mijn bestaan erkennen, de nutteloosheid van mijn ego. Dat elke actie die ik doe, elk doel dat ik verzin nutteloos is. Het blijft maar dezelfde bezigheid, het creëren van mijn eigen werkelijkheid.

Al die kennis die ik opdoe, al het begrijpen , het is allemaal nutteloos en dat is moeilijk te accepteren gezien hoeveel ik daar mee bezig ben geweest en gezien dat ik er allemaal mee bereikt heb. Het blijft een fucking paradox die moeilijk te accepteren is.

Ik had al de hemelparadox bedacht die aankomt dat geloof is bedacht als antwoord op de vraag “waarom ? “.
Wetenschap is (grotendeels) natuurlijk ontstaan met dezelfde reden.
Dus behalve daar waar wetenschap een oplossing zoekt voor een praktisch probleem, is wetenschap hetzelfde als geloof, ontstaan om de vraag “waarom ?” te beantwoorden. Beide kunnen daar niet in slagen, de vraag is nml een illusie.

HET IS ALLEMAAL NUTTELOOS !!

Het denken is als wetenschap. Het is handig om een praktisch probleem op te lossen in het dagelijks leven dat je tegenkomt, maar nutteloos om de vraag “waarom ?” mee te beantwoorden.

Dat is wat “the Matrix” en de “Terminator” ons proberen te vertellen, we denken dat we onszelf kunnen redden met wetenschap, maar het enige waar we bescherming voor nodig hebben is de wetenschap zelf. Het is net zo goed onze neerval als onze redding.

Geplaatst op

Goed en slecht

Er is maar 1 juist pad !

De concepten goed en slecht, of goed en fout bestaan niet. Ze zijn een onderdeel van de illusie, een concept van het denken (→ illusies zijn echt)
Nu zie je steeds meer mensen dit zeggen en hier naar leven. Ze accepteren van alles vanuit de filosofie dat er geen goed en fout is, alleen lessen die geleerd moeten worden.

Maar zolang je nog in die illusie leeft, is er nog goed en fout, juist omdat je nog die lessen moet leren. Als er geen goed en fout was geweest, hoefde je ook niet meer te leren. Doen alsof er geen goed en fout is, terwijl je nog in die illusie leeft, is alleen maar een illusie in een illusie creëren !
(Je probeert de perfecte Matrix te bouwen (wereld) maar dat is onmogelijk. Je zal het nooit accepteren)

M.a.w. Mensen die dingen goedpraten of onderbouwen met er is geen goed en slecht terwijl je nog in die illusie leeft is jezelf voor de gek houden, er is maar 1 waarheid.
Dat is dat het juist pad leid naar de plek waar je begonnen was. Daarom voor iedereen anders, maar ook hetzelfde.
Jezelf accepteren is niet denken dat alles goed is aan jezelf. Het is accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
Vraag ik me alleen af of je bevrijding kan bereiken door volledige zelfacceptatie ? Want als je je identificeert met je ego, welke zelf accepteer je dan volledig ? Lijkt mij toch je ego en je illusie ? Of zal het volledige accepteren van jezelf en dus je ego er juist voor zorgen dat deze verdwijnt ? Ik weet het niet.

Voor Eckhart en Katie was het makkelijker om hun identificatie met hun ego op te geven, omdat deze zoveel lijden in hun leven veroorzaakte. Ze konden niet meer leven met zichzelf. Er was dus een overlevingsdrang paradoxaal om die identificatie met het ego op te geven.
In mijn geval is het ook het ego wat mijn lijden verminderd. Ik gebruik de kracht van het ego om zichzelf zwakker te maken. Nu mijn lijden zoveel is verminderd maakt dit de illusie aantrekkelijker. Nu kan ik ook andere mensen helpen om hun lijden te verminderen, wat weer een doel geeft aan het leven.

Dit doel om mensen helpen lijkt puur, lijkt gevoel, maar is eigenlijk niks anders dan een product van het ego om zo zichzelf in stand te houden. Het lijkt alsof ik dan alleen geef, ik hoef er niks voor terug, wat ze ermee doen moeten ze zelf weten, maar stiekem wil ik dat ik gelijk heb, alleen maar laten zien dat ik het snap en zij nog niet, dat mijn ego de illusie ontmaskerd heeft (zichzelf) en hun ego nog niet. Ondertussen identificeer ik me nog steeds met mijn ego.

Een leraar kent alleen zijn eigen pad, kan die van de ander niet kennen. Zolang je niet zelf verlicht bent kan je geen leraar zijn, je motivatie zal altijd uit je ego komen en daardoor altijd schade aanrichten.
Als je nog niet verlicht bent, je nog identificeert met het ego dan leef je door de motivatie van krijgen. Zonder ego leef je met de motivatie van geven.
Leven met de motivatie van geven terwijl je nog niet verlicht bent is niks anders dan een illusie in een illusie.

Ik heb nu het gevoel dat ik op het punt ben dat het ontmaskeren van het denken op zijn eind loopt. Ik heb begrepen dat het allemaal nutteloos is. Ik denk (!) dat de volgende stap moet zijn om de kracht van het ego te verminderen door te leven in het “hier en nu”.

Ik moet bezig zijn met de paradox van nutteloosheid. Het ego is nutteloos, maar overtuigd mij van zijn nut door mij te overtuigen dat het leven zonder hem nutteloos is. Vreugde is er alleen als het ergens toe dient. Iets doen wat nutteloos is zal geen vreugde brengen. Maar ik moet de nutteloosheid van het bestaan inzien om dat geluk in mezelf te kunnen voelen.

Op dit moment probeer ik mijn identificatie met het ego los te laten door me te identificeren met mijn gevoel. Dit gevoel in mijn lichaam is echter een product van mijn ego. Ik “weet” of “voel” dat mijn echte ik met liefde en geluk daar zit en wil geven, ik kan deze echter niet voelen, omdat ik nu nog alleen het gevoel veroorzaakt door het ego in mijn lichaam voel.
Ik probeer dus eigenlijk de identificatie met het denken van mijn ego los te laten door dit te vervangen met een identificatie met het gevoel van mijn ego.

(zouden boeddhisten dit bedoelen met je bent nog je geest/denken , nog je lichaam, je bent geen van beide ? )

Ik voel steeds meer hoe handig een sterk krachtcentrum is, zowel voor zitmeditatie , als loopmeditatie, als leven in het algemeen. (gezondheid) bevestiging hoe handig pilatus is. Met meditatie vraag ik me een beetje af of het beter is om je concentratie/bewustzijn zo specifiek mogelijk te houden. (bv alleen buikademhaling) of juist op alles. Op zien+horen+ademhaling+voelen / goed zitten. Of leid het een tot het ander, stapje voor stapje dus ?

MOE ZIJN

Ik ben heel lang bang geweest om mezelf maar moe te maken, daardoor wilde ik juist steeds dingen afdwingen, wat me natuurlijk weer vermoeide.
Lichamelijke moeheid is duidelijk, die is echt en dienst naar geluisterd te worden. Zelfs als deze veroorzaakt is door het denken, bv stress ofzo. Het denken maakt het echt. Je moet het op zo’n moment niet als illusie behandelen en het maar negeren. Het is dan al echt geworden. Om jezelf te bevrijden dien je in goede conditie te zijn nmm, tenminste als je op mijn manier doet. Als ik niet zo gezond at, voldoende sliep, elke dag beweeg, veel water drink etc vraag ik me af of ik dit wel gekund had. Denk dat je daarom deze stappen ook automatisch zet als je verder op je pad bent.

Maar kan ik ook geestelijk moe zijn. Ik ben nu van mening dat we gewoon ons bewustzijn zijn. Gezien het feit dat we niet weten wat dit bewustzijn precies is, geeft het dus nog geen antwoord op de vraag. Het geeft wel aan dat ik niet mijn denken of mijn lichaam ben.
De meeste moeheid is geestelijk, zeker in mijn geval nu ik niet meer van sporten een doel heb gemaakt, maar een middel. Behalve mijn pilatus en wandeling heb ik verder geen bijzonder lichamelijke inspanning.
Kan ik moe zijn geestelijk ? waar ik dan van moet rusten ?
Ik heb het idee dat dat slechts een illusie is. Je denken gaat toch wel door, al lijkt die te stoppen met tv kijken, computer, spelletjes, boeken lezen etc etc.
Het is natuurlijk alleen maar in het banen leiden van het denken wat altijd maar actief is, omdat het gestuurd wordt door je tv lijkt het alsof je lekker ff niks aan je hoofd hebt.
Maar kan het bewustzijn gedurende dag moe zijn ? Ik denk het niet, het is immers altijd aanwezig en altijd bewust. Vluchten in het denken lijkt moeiteloos en rustgevend en bewust aanwezig zijn lijkt vermoeiend. Maar dat is het niet. Mijn oordeel maakt het vermoeiend.
Als je voldoende slaapt zal dat nooit een probleem zijn, het oordelen is het probleem, dat zorgt voor de illusie van psychische moeheid. (wat lichamelijk kan worden).
Daarom omschrijven mensen als Eckhart het leven ook als moeiteloos. (dan is er geen oordeel meer die zorgt voor moeite)

Ricky Gervais en Carl Pinkelton

Ben fan van de youtube filmpjes van Ricky en Carl, waarin ricky carl interviewt over zijn leven en denken en hoe grappig dat is. Hoe absurd zijn denken is. Carl is wat je kan noemen een simpele ziel. Ziet verbanden die er niet zijn, of ziet juist geen verbanden waar die er wel zijn. Gelooft de grootste onzin en vind veel dingen maar onzin omdat hij het niet begrijpt. Hij doet verder niks en observeert dan maar gewoon het leven om hem heen, zoals insecten. Met de nodige idiote gedachten erbij.
Maar als je mij vraagt wie er dichter bij “de waarheid” zit, dan is dat wel carl en niet ricky. Carl vroeg zich nml al af wie er nou de baas is in zijn hoofd. Heeft heel vaak door dat woorden maar concepten zijn en dat alles relatief is. Je merkt dat hij zich soms wel afvraagt of hij wel is wie hij denkt dat hij is.
Nou lijkt het mij wel leuk als die 2 een wedstrijdje spirituele ontwikkeling gingen doen. Wie zou dan verder komen ? De simpele carl die daar nu duidelijke verder in is, maar zich dat niet bewust is. Of de slimmere ricky die gewoon eerder zal snappen waarom dingen een illusie zijn. ??

Geplaatst op

Waar blijf ik dan ?

Had gister opeens het idee om later een boek te schrijven met dit dagboek, Dat zou nml 2 vliegen in 1 klap slaan. En de boodschap/kennis verspreiden en heb iets om van te leven.
Kan ik daarna altijd nog mijn website maken.
Toen ging ik lezen wat ik al had uitgetikt voor Ingeborg, om haar te vertellen hoe ze die laatste essentiële stap verkeerd doet. Toen ik het de eerste keer terug las was het redelijk onsamenhangend, dus leek het me geen goed idee meer om dat als basis om te gebruiken om te vragen of dat een goed idee zou zijn voor een boek. Dat betekent dat ik het helemaal zou moeten uitwerken en dan hopen dat er interesse is. Het zou dan alleen gaan over hoe je van je oude pijnen af kan komen. Maar daar heb ik helemaal geen tijd voor, heb amper een vast inkomen en desidentificatie met het ego is gewoon belangrijker. Nu zo’n boek schrijven zou niks anders zijn dan het voeden van het ego wat zich bedreigt voelt.

Ik heb wel de laatste 2 dagen verder uitgetikt om dat verhaal naar Ingeborg te sturen. Daarna ging ik weer wandelen in het park. Heel meditatief was het niet, omdat ik vooral nadacht of het wel verstandig zou zijn om dat op te sturen. Ik ging allemaal scenario’s bedenken die konden ontstaan.
Zou het conflicteren met het idee voor een eigen boek ?
Zou ik niet gewoon beter zelf een boek erover kunnen schrijven ?
Zou ze het uberhaupt wel lezen ?
Zou ze er dan wat mee doen ? Of op reageren ?
ALS ze het leest en ALS ze het begrijpt en dan ALS ze reageert zou dit dan positief of negatief zijn ? Zou dit dan invloed hebben op mijn eigen ideeën ?

Na een tijdje besefte ik dat al dat denken nergens op sloeg. Het is onmogelijk om maar enigszins in te schatten wat het voor invloed zal hebben en dan nog. Ik moest ook weer aan die film “Mr Nobody” denken. Dat zelfs als we de consequenties van onze keuzes van te voren wisten, dat we dan nog steeds niet zouden kunnen kiezen.

De hele reden dat ik het op wilde sturen is om Ingeborg te helpen van haar oude pijnen af te komen. Die dan haar therapeuten/collega’s weer kan helpen en die weer alle patienten die ze hebben. Dat zou toch een geweldig iets zijn ?
Dus daarom ga ik het sturen, al het andere wat mijn denken erbij haalt is weer niks anders dan het proberen te controleren van mijn leven, die illusie in stand te houden. Ik moet gewoon mijn gevoel volgen en doen wat juist is en dat is Ingeborg hartelijk bedanken voor wat ze betekent heeft met haar boek, hoe me dat geholpen heeft en probeer hetzelfde voor haar te doen. Gezien ik nu geen boek ga schrijven of in de toekomst kan zien of dat gaat gebeuren is het beste om mijn ervaringen gewoon op te sturen.
Of ze het leest en of ze er wat mee doet ? Geen idee en het maakt ook niet uit, wat gebeurd dat gebeurd. Ik heb iig het juiste gedaan en dat is het enige wat belangrijk is. De rest heb ik geen controle over.

Wat ik me wel realiseerde is dat dit hele proces wel bewust afspeelde. Zonder emoties. Er zaten geen emoties in het proces, geen angst, niet percee iets willen. Puur afwegen wat de mogelijkheden waren en proberen in te schatten wat de beste beslissing zou zijn, zonder daarbij van te voren iets perse te willen.
Dat is op zich wel weer positief.

Merk nml wel dat ik daar op andere gebieden meer moeite mee heb. Nu ik besloten heb me meer te richten op de dag meditatief door te brengen, ga ik opeens doelen daarin stellen, in mijn meditatie-zitten. Over de juiste houding zo goed mogelijk vasthouden, wat ik wil bereiken met pilatus etc etc.
Dus nu verschuift het “willen” van mijn ego alleen maar van eerst de doelen op de beurs/websites etc, naar meditatie/pilatus.

Ook merk ik dat ik dit dagboek en de website die ik in de toekomst wil maken als excuus gebruik om mijn denken te gebruiken. Ik moet alles begrijpen en inzien, niet eens alleen voor mezelf, maar ook voor de toekomstige website die ik wil maken. Maar het is alleen maar weer een excuus voor het ego om zich bestaansrecht te geven. Het is sowieso niet nodig, alle informatie is al beschikbaar in vele boeken en op vele websites, dit is al lang bekend bij mensen die er naar zoeken. Ik moet accepteren dat je andere mensen niet kan uitleggen, ze moeten er zelf achter komen. Ik kan het mezelf niet eens uitleggen, want er valt niks uit te leggen. Je moet juist niks doen, gewoon niks. Dan ben je je essentie. Zo gauw je jezelf probeert te doorgronden zit je nog in je illusie. Je moet dus doorgronden dat er niks te doorgronden valt. Bedenken dat het denken een illusie is.

Toen ik mijn dagboek stukken herlas die ik voor Ingeborg had uitgetikt. Daarin schreef ik al dat je voor het opheffen van je “angst-illusie” niks hoefde te doen, gewoon omarmen en erkennen als illusie, maar dat ik voor de “controle-illusie” bewust moet zijn in het “hier en nu” om die op te heffen.
Dus 4 maanden geleden wist ik dat al en nu ben ik nog steeds bezig om daar achter te komen. Ook omdat mijn ego natuurlijk zo sterk is geworden na het verdwijnen van de “angst-illusie”.

Zoals ik al omschreef een paar dagen geleden is alles analyseren en uitleggen aan jezelf nutteloos. “Zen-meesters” hebben wat dat betreft gewoon gelijk, het enige wat je hoeft te doen of wat er is, is in het “hier en nu” aanwezig zijn, al het andere is een illusie, nutteloos.

Ik merk dat ik vaak de neiging heb om bij het denken het onderwerp van mijn denken de schuld te geven. Maar dat onderwerp is natuurlijk alleen maar een excuus voor het denken, het ego om zichzelf te voeden. Het ego is het probleem, niet het onderwerp.
Jezelf in een hutje terugtrekken om alle onderwerpen te laten verdwijnen zal niet je ego laten verdwijnen. Ze zijn slechts een excuus.

Het probleem blijft, zoals ik al eerdere keren geschreven heb, dat de illusie nu leuk is. Het veroorzaakt geen lijden. Tenminste dit deel van de illusie. De rest wel natuurlijk.
Zo zat ik nu weer te denken over hoe leuk het zou zijn om een boek te schrijven over hoe Jezus en veel bijbel verhalen eigenlijk dezelfde boodschap hebben als Boeddha. Zo betekent het weder opstaan verhaal van Jezus en het naar de hemel gaan, niks anders dan het sterven van het ego waarna je wedergeboren wordt in de waarheid, de hemel, de verlichting. Het is dus een symbolisch verhaal, net als reïncarnatie.
Het punt is dat ik niet moet blijven denken om losse ideeën op te schrijven waarvan ik nu nooit zal weten of ik er echt wat mee ga doen.

Het ego creëert zo weer een niet bestaande toekomst in het nu en probeert zo weer te vluchten uit het echte leven naar een fictieve toekomst. Die lijkt leuk , maar dit mechanisme veroorzaakt dus ook al het lijden en wijst het echte leven af uit angst voor de dood.
Ik zal het echte leven moeten accepteren om de angst voor de dood te kunnen overwinnen.

Als ik echt zou willen, dan moet ik gewoon gaan beginnen met het maken van die website, want dan is het geen illusie meer, maar werkelijkheid in het “hier en nu”.
Punt is alleen dat ik eerst een inkomen moet verdienen, dat is nou eenmaal gegeven.
Ik weet al als ik de tijd achter de computer heb besteed aan mijn geld-verdien websites, dat ik dan geen zin meer heb om achter de computer te blijven werken voor de spirituele website. Ik moet dus kiezen. Gezien dat ik het inkomen niet kan missen (ik leef al onder bijstand niveau) zal ik dat idee dus moeten uitstellen en moeten loslaten.
Net als op de beurs, die ideeën/kansen zullen altijd blijven komen, nu, maar ook in de toekomst.
Die ideeën kan je niet alleen krijgen door mezelf te observeren, maar misschien juist wel beter door anderen te observeren.

15:00

Realiseer me nog iets. Juist omdat een deel van de illusie een goed gevoel geeft, verwacht ik dat me bewustzijn in het hier en nu mij dit gevoel ook gelijk moet geven. Immers het pad er naar toe is het doel en niet het doel zelf.
Daarnaast is wilskracht alleen maar een product van het ego en die heb je nodig of gebruik je om dingen vast te houden die je niet leuk vind dacht ik. Maar het gaat niet om dingen die je niet leuk vind, maar om dingen die je eigenlijk niet wil doen. Het gaat om de motivatie weer.

Meditatief zijn moet niet leuk zijn om het vol te houden. “moet leuk zijn” is weer een illusie van de geest, daar zit een emotie aan vast die op zichzelf goed lijkt te voelen , maar ook voortkomt uit het lijden en dit in stand houd.
Het is dus niet wilskracht, maar discipline wat nodig is. Discipline betekent gewoon elke keer weer doen. De motivatie komt uit het gevoel, maar omdat het ego zich zal verzetten kan het onmogelijk de hele tijd vreugde brengen, want het ego zal proberen zichzelf te redden. Er tegen vechten is een truc van het ego , omdat ertegen vechten vanuit het ego komt en zo geeft het zichzelf weer bestaansrecht.
Elke keer weer terugkeren naar het hier en nu en bewust zijn van wat is, dat is alles, het enige.
Ik moet niet in de valkuil vallen dat het wat moet opleveren !!

18:30

Ik weet dus al dat ik probeerde de identificatie met het denken van mijn ego te vervangen door het gevoel van mijn ego, het gevoel dat het veroorzaakt.
Als de illusie prettig is, is ook het gevoel prettig.

Ik heb sinds ik aan mezelf begon te werken, geprobeerd meer te voelen.
Nu ben ik echter op het punt dat ik weet dat ik niet mijn denken ben, maar dus ook niet mijn gevoel ben.
Nu het ego begint door te krijgen dat het totaal nutteloos is, geeft dit een onbestendig gevoel. Dit heb ik kennelijk proberen te vermijden met positieve illusies, inzichten, analyses, ideeën voor dit dagboek en toekomstige website, alles beter begrijpen. Nu geloof ik wel dat we in het westen dit nodig hebben, het zit in onze aard. We moeten het snappen anders beginnen we er niet aan.

Maar nu ben ik mijn denken niet en kan ik ook niet bij mij gevoel blijven. Ik moet van mijn denken alleen bewust worden en dan weer terug gaan naar het “hier en nu”. Het voelen kan ik dus niks mee, behalve kennelijk observeren.
Dus nu ik mijn onbestendig gevoel, omdat ik mijn ego minder toelaat zich te voeden, nu ik steeds beter begin te beseffen hoe nutteloos dit allemaal is, moet ik dat onbestendige gevoel dus ook gewoon accepteren. Ik kan het niet vervangen met een ander gevoel, want dat kan alleen via het denken, het ego.
Ik moet het steeds meer beseffen dat alles alleen maar onzin is en het onbestendige gevoel dat daar bij hoort dus gewoon accepteren en observeren.
Wetende dat het goed is, slechts een product van de illusie.

Blijft heel vaag en weet niet helemaal wat ik ermee aan moet. Waar blijf ik dan ?

Geplaatst op

Bewustzijn

Nou het lijkt erop dat ik niks anders kan doen dan de hele dag in het “hier en nu” aanwezig te proberen zijn. De hele dag bewust zijn met waar ik mee bezig ben. Gewoon observeren en constateren, het leven accepteren hoe het is, terwijl je je gevoel volgt.
Maar accepteren hoe je je ook mag voelen.

Niet geheel toevallig natuurlijk (zo werkt het leven nu eenmaal heb ik ondertussen geleerd, vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van) eindigde ik met het volgende stukje uit “meditatie nu of nooit” van Steve Hagen.

“Meditatie heeft niks te maken met het wegduwen, negeren of transcenderen van gevoelen. Het is eerder andersom. Als we mediteren ervaren we onze gevoelens ten volle, zonder ze met gedachten te versterken, ze te onderdrukken, ons eraan vast te klampen of te proberen er ook maar iets aan te veranderen. Als we mediteren analyseren we onze gevoelens en gedachten niet. We laten ze opkomen, observeren zonder er commentaar op te leveren, waarna ze gewoon weer verdwijnen. Dat is alles.”

Een bevestiging van wat ik gister schreef. Ik was de eerste keer wat kritisch op dit boekje. Maar moet hier op terugkomen. Het is juist een uitstekend boek. Kennelijk was het nog iets te vroeg en ben ik er nu wel klaar voor.

Merk wel dat Eckhart een foutje maakte in zijn boek. Het stelt nml dat er geen lijden kan zijn in het “hier en nu”, dat als je aanwezig bent dat er dan geen lijden is. Daar heeft hij wel gelijk in. Maar het is dus ook mogelijk om met je denken in het “hier en nu” te zijn.
Het beoordeelt dan constant het “hier en nu”
Het beoordeelt mijn gevoel, hoe ik me nu voel.
Het beoordeelt mijn handelingen die ik nu doe.
Het beoordeelt de dingen die ik nu zie.

Op deze manier ventileert het ego zich weer, hij voelt dat hij nutteloos is en probeert zich op alle mogelijke manieren nuttig te maken.
Het lijkt erop dat mijn ego niet alleen een onbestendig gevoel kan veroorzaken door het inzien van zijn nutteloosheid, maar dat het denken daar weer op reageert en dat gevoel negatief gaat uiten door het “hier en nu” negatief te beoordelen.

Dingen die ik tot nu toe nooit beoordeelde, laat staan dat ik ze negatief beoordeelde. Dagelijkse routine, zoals het maken van mijn ontbijtshake, gaan opeens alsof het niet op de juiste manier is. Dit terwijl er niks veranderd is, ik maak hem nog steeds op dezelfde manier.

Je lichaam voelt iets en het denken koppelt dat aan de huidige situatie.
Maar wat ik nu voel heeft daar niets mee te maken en zo creëer ik een dubbele illusie.

Ik moet dus steeds weer terugkeren naar het “hier en nu” naar bewust handelen, zonder te oordelen. Voelen wat ik nu voel, zonder te oordelen.

En dat de hele dag maar weer, elke keer weer terug. De hele dag die discipline hebben om niet mee te gaan in de illusie, dubbele illusie. Het onbestendige gevoel accepteren zoals het is. Dat specifieke gevoel is niet echt, een emotionele uiting van het ego. (alleen geen angst en dus moeilijk te identificeren als emotie. Iets wat mij nog nooit is opgevallen toen de emotie angst nog overheerste) (deze emotie komt ook voort uit angst, maar niet uit angst-gevoel en dat is apart, wennen)

Er is maar 1 manier waarop je niet-zoeken kunt beoefenen, namelijk door niet te zoeken.
(zoeken naar het “hier en nu” is onmogelijk, je bent er al)

Een tijd geleden vroeg ik me af wat beter zou zijn voor mijn meditatie, geconcentreerd blijven op alleen mijn ademhaling, of de concentratie uitbreiden naar ook voelen/houding, zien etc
Het antwoord lees ik net in het boekje “meditatie, nu of nooit”

Shikantaza: Objectloos en subjectloos mediteren, gewaarzijn omvat alles: beeld, geluid, gevoel gedachten, beweging.

Moet zeggen dat ik hier al naar neigde. Je natuurlijk drang , je gevoel stuurt je in die richting. Maar nu kan ik er zonder twijfel mee verder. Mijn denken had het toch redenen gevonden om diep geconcentreerd op 1 object te mediteren, dit nog dieper te doen. Je moet je gewaarzijn dus juist uitbreiden. (al is dat hetzelfde realiseer ik me nu ik zo opschrijf!)

16:00

Ik ga net naar de bib om wat boeken terug te brengen en een nieuw boek te halen over het belang van water drinken. (ben nieuwsgierig) Zat ik op de heenweg te bedenken dat ik ook wel dat boek over chakra’s kan halen om te lezen. Want meer lezen over niet-leren maar weten leek me nutteloos. Toen ik in de bib bij de chakra boeken stond viel mij een boek op over bijna-dood-ervaringen.
Gezien de you-tube filmpjes waarin ik denk dat BDE hetzelfde zijn als het nirwana zien, trok dat gelijk mijn aandacht.
De laatste zin op de back-cover van dit boek is: “er zijn goede redenen om aan te nemen dat ons bewustzijn niet altijd samenvalt met het functioneren van onze hersenen: het kan ook los van ons lichaam ervaren worden.”

Nou zijn wij kennelijk ons bewustzijn, wat logisch is. Maar we hebben nog geen idee wat dit inhoud. Nog maar een paar dagen geleden (18-03-2013) vroeg ik me als laatste af als ik niet mijn denken ben en niet mijn gevoel, waar blijf ik dan ?
Wie weet wat deze cardioloog te zeggen heeft en voor aanwijzingen gevonden heeft ?
Ben benieuwd. Zal dit weer zo’n geval zijn van een vraag stellen en het antwoord komt vanzelf naar je toe ? Zal wel heel snel zijn zo binnen 2 dagen 🙂
We gaan het merken.

Geplaatst op

Boos op mezelf

Gister bewogen dagje. Het begon met een posting op facebook die ik poste over dat verbod op godslastering zou worden afgeschaft. Mijn vader reageerde ook dat vrijheid van meningsuiting geen excuus mocht zijn om onnodig en opzettelijk te kwetsen. Heb met hem wel eerder discussie met hem hier over gehad. Hij begrijpt maar niet dat je dat niet in de hand hebt, er zullen altijd mensen zich gekwetst voelen en vaak is het noodzakelijk om andere terecht te wijzen, zeker gelovigen die van alles willen opdringen.

Het irriteerde mij heel erg dat hij met zijn zogenaamde iq van 140 zoiets simpels niet wilde begrijpen. Ik werd er zelfs een beetje kwaad om. Soort van gefrustreerd zelfs. Toen ging ik dat gevoel onderzoeken. Waarom was dat ?
Waarom kan ik niet accepteren dat hij dat niet wilde snappen ? Was het omdat hij mijn vader was ? – nee . Toen dacht ik, misschien wel omdat als ik zoiets simpels zelfs mijn eigen vader niet kan laten begrijpen. Dat als hij dat al niet eens kan begrijpen, dat ik dan nooit iets van wat ik geleerd heb kan delen met anderen.
Maar ik had al geleerd dat ik die kennis alleen kan delen met mensen die ervoor open staan en er al naar op zoek zijn, dezelfde vragen stellen als ik heb gesteld.
Zoals in de film de matrix, je kan alleen mensen helpen die er zelf uit willen.

Dus verder graven. Ik wilde graag die kennis delen, maar waarom was ik nou kwaad/boos geworden ?
Ik zat dus nog in de valse hoop, dat de wereld beter zou worden als mensen begrepen wat ik geleerd heb. Ik was gefrustreerd dat mensen het niet wilde begrijpen, maar ik was weer aan het spiegelen. Ik was gefrustreerd dat ik het maar niet wilde snappen. Dat ik mezelf voor de gek bleef houden door maar alles te willen begrijpen.
Ik was al tot het inzicht gekomen dat het allemaal nutteloos is. Maar stiekem gebruik ik dit dagboek als excuus om als bron te gebruiken om later mijn website mee te maken en als excuus om alles te willen begrijpen. Ik deed het niet voor anderen, ik deed het voor mezelf, omdat ik alles wilde begrijpen.
Ik was dus boos, boos op mezelf dat ik mezelf nog steeds voor de gek bleef houden. Ondanks alles wat ik geleerd heb, bleef ik mezelf voor de gek houden. Ik schreef dit dagboek vooral voor mijn ego.

Geplaatst op

Paar overdenkingen

– Alles loslaten door mijn levensenergie (voorheen ego-energie) juist vast te houden, te accepteren, te omarmen.

– Als ik weer in een relatie kom, ben ik nog steeds verantwoordelijk om de ander gelukkig te maken , ook al is dat niet altijd mogelijk. Het is helpen de ander zichzelf gelukkig te laten zijn. Dus dat moet ik niet veranderen, daar was niks mis mee. Wat anders moet is denken dat het altijd zal lukken (wat dus niet kan, dat ligt nml aan de ander) en mijn eigen geluk en mijn eigen geluk er niet meer vanaf laten hangen. Dus de ander gelukkig willen maken, terwijl je bewust bent van de beperkingen daarin (is afhankelijk van de illusies van de ander) en zelf gelukkig blijven onafhankelijk van de ander.

– Dit hele dagboek is eigenlijk niks anders als een omschrijving hoe ik in elkaar zit, hoe mijn lichaam werkt, hoe mijn hersenen werken, maar heeft nog niks gezegd over verlichting 🙂

– Sinds bewustzijn geen functie van de hersenen is en informatie overbrengt, zou dit betekenen dat je eigenlijk ervaart via het bewustzijn ? En niet alleen via de hersenen ? Het bewustzijn ervaart het geheel incl de hersenen ?
Het centrum van bewustzijn is natuurlijk ook een illusie, door mijn overtuigingen daarover. Er is geen centrum en ervaren doe je niet via je hersenen, maar via je lichaam,via bewustzijn, via het geheel.

– Voelt alsof energie en bewustzijn moeten samensmelten ( 1 geheel worden)

– De enige reden dat ik mijn gedachten nog zo belangrijk vind is omdat ik dit dagboek belangrijk vind. Immers dit komt tot mij via gedachten. (hierdor koppel ik mijn ontwikkeling aan het bewust zijn van mijn gedachten en probeer die gedachten vast te houden en juist te stimuleren)
Maar het is niet belangrijk, het is onzin, het is alleen belangrijk zolang je nog niet beseft dat het allemaal onzin is. Ben weer allemaal onzin aan het schrijven !
→ voel gelijk weer zo’n depressief gevoel van binnen, moe gevoel → ego die de nutteloosheid van zijn bestaan inziet.