Geplaatst op

God bestaat niet

Tijdens het maken van mijn ontbijtshake realiseerde ik me opeens iets. Volgens mij is het soort hoofdpijn/energiehoofd en verstopte neus het gevolg dat er weer iets is open gebarsten (net als met de oude pijnen) Dat mijn ervaring op 5-3-13 het openbarsten van het ego of wat dan ook is en ipv dat ik constant bang ben door oude pijnen, ik nu die drang heb om “te willen”, “te doen”, “zorgen maken en dat oplossen door te presteren”. (of geld verdienen in mijn geval bv)

Ik merkte opeens dat die zorgen die ik me maakte, die me dreven om te blijven presteren, dingen te proberen te verbeteren, de wereld te controleren, echt een illusie waren. Op zich wist ik dat al natuurlijk, maar het voelde zo echt (zoals ik schreef)
Nu voelde ik hoe het slechts golven van een illusie waren. (net als die oude angsten die echt leken en ervoor zorgen dat ik een maand lang bang was)
Ik moet die zorgen dus gewoon verwelkomen en op laten lossen.

Gisteravond zat ik me nog af te vragen of het het allemaal wel waard was. Dit “zieke” gevoel, constante verkoudheid en ziek zijn, de soort hoofdpijn etc
Maar ik realiseerde me dat ik niet meer terug kan, ik kan alleen nog maar doorzetten, er is geen andere optie, ik moet deze “ellende” gewoon accepteren, er is geen ander pad dan deze. Ik moet dus door dat onbehaaglijke gevoel het “hiernu” accepteren en niet meer voor wegvluchten.

Ik moet ook denken aan de oude verhalen over Jezus en Boeddha. Bij Jezus spreekt men over de lijdensweg van Jezus en bij Boeddha dat hij in zijn zoektocht een periode heeft dat hij ziek in de goot ligt doordat hij alles afwees. Daarna zou hij het midden-pad hebben gekozen.
Maar volgens mij zijn beide verhalen een metafoor voor de huidige fase waar ik in zit. Ik moet alle illusies (wat altijd leek als de echte wereld) afwijzen, de echte wereld volgens het ego. Dit is een lijdensweg wat moet eindigen in de kruisiging van het ego en de wederopstanding met opname in de hemel en/of verlichting van boeddha.

Daarom zeiden zowel Jezus als Boeddha, behandel je lichaam als een tempel. Het is heel belangrijk gezond te eten en te wandelen/bewegen, geen extreme dingen doen/ rust houden om deze fase door te komen.
Het voelt nog steeds als een xtc-pil die wat hard inslaat en in golven blijft komen (enigszins dan 🙂
Dat is wel een mooie. De heilige lijdensweg van Jezus en Boeddha is gewoon een xtc-pil die te hard aankomt en waar je je dus in golven zorgen over maakt of het wel allemaal goed komt. Maar er is gewoon geen weg terug meer, je moet de rit uitzitten. (niet dat je anders zou willen).

Het is ook weer vaag om naar mezelf in de spiegel te kijken. Alsof het niet meer voelt als “ik”. Alsof ik alleen mijn lichaam zie terwijl ik voel hoe ik erin zit.
Die realisatie van vanochtend had ook te maken met wat ik gister ervaarde tijdens het wandelen. Tijdens het lopen had ik ondanks dat ik geen duidelijke gedachten had, toch een gevoel van haast, dat ik ergens naar toe moest (waar het beter was dan hiernu) Het ging weer weg door bewust langzamer te lopen , het hiernu te accepteren.

Had gister ook weer die momenten van echte “leegte”, dat er niemand thuis was zeg maar. (door jezelf te laten verdwijnen wordt je een met alles) Dat is nog steeds raar en enigszins beangstigend als je er weer uitschiet. Blijft gewoon heel vaag haha.

Mijn theorie of bewijs dat God niet bestaat:

God = paradox

God bestaat bij de gratie van de vraag “waarom”

Maar God kan geen antwoord op deze vraag zijn

Je kan God alleen erkennen door de vraag niet te stellen, waarmee je zijn bestaansrecht ontneemt.

Ergo: God kan niet bestaan

God = Alles = Universum of = Niks = bestaat niet

Alles = Niks

Geplaatst op

Bankhangen

Redelijk geslapen, geen energiestromen meer. Moest en moet wel oppassen weer niet teveel gaan denken door de realisatie gister. Het gaf hoop/overtuiging dat verlichting eraan komt, dat het “ego” cq “de illusie” aan het oplossen is.
Maar moet hierdoor niet weer gaan verslappen, moet blijven doorzetten.
Heb vandaag een hele sterke drang om de Matrix weer te kijken en heb na alle bewogen dagen wel een dagje bankhangen verdient. Het is een bevestiging van het snappen van het pad naar verlichting.
Wil dan na vandaag proberen meer te mediteren, merk dat dat helpt bij het oplossen van het ego/illusie. Helpt om de innerlijke haast tot rust te brengen. Hoe meer ik in mijn denken zit, hoe sterker het gevoel tot haast, “ergens heen te willen”, de afwijzing van het hiernu. Meditatie helpt bij het accepteren van het hiernu. Dus nog ff dagje relaxen, bankhangen en vanaf morgen weer full-time overgave.

Geplaatst op

herstellen innerlijke energiestroom

Het is vandaag de 21ste (langste dag) en kom er opeens achter dat ik dus de nachtelijke gebeurtenis op de 5e, ik met de data 1 dag verkeerd zat. Heb gister nml niks geschreven, zat de hele dag met mijn websites te kloten die gecrashed waren. Gelukkig had ik een backup gemaakt vorige week omdat ik een sterk gevoel had dat ik dat moest doen. Ik ga me er niet meer mee bezig houden of dat toeval is of niet.

Heb iig de Matrix weer gekeken en flink wat afgesnotterd, wel anders dan de vorige keer. Probeerde deze keer ook de film te doorgronden met mijn denken ipv te herkennen met gevoel, dat maakt het toch minder.

Heb ’s avonds weer eens een keertje wat porno gekeken (dat is echt al vele weken geleden) en merkte dat mijn energie-hoofd, de intensiteit minder was de volgende dag.
Orgasme is dus idd letterlijk een ontlading, ook van energie. Vandaar dat ik dus tijdens mijn relatie zo moe werd van seks en echt hersteltijd nodig had 🙂 Toen was ik daar dus al gevoelig voor.
Merk dat ik die intensiteit en energie-hoofd, het ziek- gevoel, stiekem niet eens zo erg vind. Ten eerste omdat ik geloof dat het het oplossen van het ego-energie is (net als bij de oude pijnen) , maar als mens zijn we verslaafd aan prikkels en dit zijn gewoon interne prikkels (van lijden) die de externe vervangen.
Merk daardoor dat ik stiekem het gevoel heb, dat ik toch nuttig bezig ben. Wat aan het doen ben via het niet-doen, wat aan het presteren ben via niet-doen.
Denk niet dat dat heel rampzalig is. Moet me er alleen wel bewust van zijn en ook laten vallen, al gaat dat misschien automatisch. Immers ik heb dat gevoel alleen tijdens het denken/doen tussen de periodes van niet-denken/doen.

Merk nog steeds dat het vertragen van die innerlijke gevoelsklok erg belangrijk is.
Voelde ook opeens tijdens de 20 min ochtend meditatie , dat de bron van innerlijke energie idd bij het stuitje ligt, wat Osho het sekscentrum noemt.
Kennelijk kan van daaruit de energie eruit via seks/orgasme, via haast/denken/doen of dus kennelijk via de kruin. Dit laatste bereik je dus door niet meer te ontladen door externe prikkels via doen, maar het intern naar buiten te laten stromen.
Denk dat hier het verhaal van het celibaat vandaan komt. Ik zou waarschijnlijk vanaf hier niet verder komen als ik in een relatie met seks zat, doordat ik telkens zou ontladen.

Zou het denken, de energie van het ego, deze energiestroom blokkeren ? (net als de oude pijnen)
Door eerst je oude pijnen op te lossen , bij het hart in het middenrif en daarna je ego dat je er dan voor zorgt dat de energiestroom tussen je “sekscentrum” en je “kruin” weer intact is en dat dat dan verlichting is ?

Verlichting is dus het herstellen van de innerlijke energiestromen door de blokkades van energie-ophopingen van oude pijnen en het denken/ego op te lossen !

De oude pijnen gesitueerd bij het hart , in het midden van middenrif en het ego in je hoofd ergens bij je voorhoofdsholte.

Geplaatst op

in conflict met onszelf

Door alle inzichten gister moest ik er goed voor waken om niet teveel in mijn denken mee te gaan. Heb wel weer ff een stukje geschreven voor op het forum, de illusies van controle. Het kwam ineens in me op, tijdens het lezen van een artikel over China hoe de overheid daar alles probeert te sturen.

Wij vragen van politici en Centrale Banken om de economie te sturen, te controleren. Wij zijn echter die economie en vragen dus of ze ons willen controleren. Hier komen we dan uiteraard tegen in opstand. En zo zijn we dus constant in conflict met onszelf.
De oorzaak is de behoefte aan controle die crisissen veroorzaakt (conflict met onszelf) , waardoor we die controle juist meer willen en de crisis verergeren. Een vicieuze cirkel.
De enige uitweg is acceptatie en de behoefte aan controle opgeven.

Heb redelijk geslapen, wel pas laat. Ben de “illusies van het leven” van Shankar aan het lezen. Zijn conclusies zijn goed, het is allemaal een illusie, maar zijn uitleg klopt vaak niet. Het lijkt me een duidelijk voorbeeld als iemand die iets voor waar heeft aangenomen, heeft herkend als “de waarheid”, om het daarna via het denken te ontcijferen. Je ziet het aan de fouten die hij maakt. Als hij zelf die waarheid had beleefd, dan had hij die fouten niet gemaakt. De grootste illusie , die illusie van controle heeft hij niet ontmanteld. Nu probeert hij de waarheid te snappen en deze uit te leggen aan andere mensen via het denken. Dat is uiteraard niet mogelijk. Ook heeft hij geen goed idee wat het concept bewustzijn/ziel/alman nou precies inhoud.

Werd met een flinke ochtenderectie wakker. Nou heb ik dat paar weken terug ook zo’n periode gehad, maar toen deed ik er gewoon niks mee, was er niet mee bezig. Nu ik dus weet dat ik er niks mee mag doen omdat ik verder wil komen (niet ontladen), dan opeens wordt de drang groter, alsof het ego denkt. “he, een uitweg om mezelf te redden”. Dus moet opeens een drang weerstaan die er eerst niet was. Gelukkig is die er maar kort en weet ik dan wel waar het vandaag komt, dus is het niet zo heel moeilijk er niet op in te gaan.
Merk dat de intensiteit in mijn hoofd/lichaam langzaam hoger wordt. Begin alweer te niezen en te snotteren en begin mijn energie-hoofd al lichtjes te voelen. (energie die zich opbouwt in mijn lichaam)

Het is nu de hele dag bewust zijn, bewust niet meegaan in het “haast-gevoel” , niet meegaan met “het denken”. Niet in de val trappen dat ik resultaten wil zien. Het is een natuurlijk proces waar ik verder geen invloed op heb. Het enige wat ik kan doen is bewust zijn in het hiernu, acceptatie van het hiernu.

Geplaatst op

laten oplossen

Intensiteit is nog steeds laag, was gister alleen in de ochtend hoger, vanochtend ook trouwens even.
Bedacht me tijdens de ochtendwandeling dat al die inzichten erg mooi zijn en hoeveel beter de mensheid af zou zijn als ze dat ook begrepen, maar het blijft natuurlijk een onderdeel van de illusie van controle. Ook al zijn die inzichten bedoeld om de illusie van controle op te lossen, door me daar maar mee bezig te houden blijf ik in die illusie zitten. Dus het is mooi dat ik nu bedacht heb wat “vrije wil” en “verlichting” is, maar hiermee bevorder ik alleen maar weer die illusie. Alles maar willen weten, hoe het zit, zodat we het beter onder controle kunnen houden. Ik blijf er zelf dus ook nog steeds aan meedoen.
Als een inzicht komt, mooi, dat is dan meegenomen. Maar ik moet er niet actief op naar zoek, het mag geen doel zijn, alleen bijproduct.

Denk ook te merken dat ik niet alleen van het hiernu vlucht door mijn denken, maar door een gevoel. Geen angst in klassieke zin, maar een onbehagen, vertaalt in een “haast-gevoel”. Dit triggert dan weer het denken dat de situatie probeert op te lossen.
Zou het denken dan alleen een symptoon zijn ? Reagerend op dat onbehaaglijke gevoel, het vluchtgevoel van het hiernu ? Of zijn het residuen van het ego, dus het denken wat me nu dit gevoel geeft ?
Dat net als toen de kurk van de oude pijnen af ging, ik een maand lang bang was. Dat nu de kurk van het ego af is en ik daardoor zelfs tijdens niet-denken wil vluchten van het hiernu. Dat dat pas over gaat als alles is afgevoerd. Dus niet tegen vechten, want dan wordt het niet afgevoerd. Maar omarmen en laten oplossen.

Geplaatst op

overgave

Heb al een paar ochtenden dat zo gauw ik wakker wordt de energie gelijk begint te stromen in mijn lichaam. Slaap al een tijd 7 uur of minder per nacht. Maar maak me er niet meer druk over. Het gaat zoals het gaat.

Gister tijdens het wandelen had ik weer een belangrijk inzicht: (iets wat ik al vele malen heb gelezen, maar nu pas echt begrijp) :

Acceptatie/overgave is niet iets doen, iets bereiken. Het is de angst voor de dood vanuit het ego toelaten en accepteren en dus juist niks doen/niet reageren. Ik hoef verder niks te begrijpen en te ontrafelen, alleen maar te weten dat die angst een illusie is.

Die angst uit zich heel subtiel. Vooral als een gevoel van “haast”, als “iets moeten bereiken”, als “ik moet problemen oplossen”. Pas nu voel ik ook af en toe weer de ouderwetse angst zoals bij de oude pijnen. Of dat vanuit het ego komt of nieuw opgebouwde angsten die ik nu weer loslaat, ik heb geen idee. Is ook niet belangrijk.

Geplaatst op

de oplossing komt naar je toe

Gister opdracht gegeven tot 2e website verhuizing, uiteraard weer veel lopen kloten, veel fouten en de websites zijn nu nog steeds uit de lucht. Maar net als met de beurs ga ik dan doen met mijn denken. Zo van als ik maar genoeg en hard denk dan maak ik wel een oplossing.
Ik merk dat ik hierdoor ook de verdere dag in “doen/haast” val.

Moest vanochtend opeens denken aan wat ik in een leesboek had gelezen (weet niet meer welke) daarin stond over het oplossen van een probleem op de boeddhistische wijze.
Die zien het als dat de oplossing al bestaat en alleen nog gevonden dient te worden. Dat werd toen verklaard als een denkwijze die je beter zou helpen daarmee.
Maar nu begrijp ik wat ze bedoelen daarmee. Het gaat er weer om dat je niks “doet”, “maakt” het is niet dat je je omgeving zo controleert dat er een oplossing ontstaat.
Je maakt alleen gebruik van de mogelijkheden die het leven bied. De oplossing is daar. Je moet het alleen zien. Je moet de realiteit gebruiker die er is, niet de illusie hebben dat je die zelf creëert met je denken.
Je hoeft dus niks te doen, als je er open voor staat komt de oplossing vanzelf naar je toe. (zie ook “slimme onbewuste” etc) (zoals het bekende nachtje erover slapen)

Merk nml dat als ik achter de computer zit of anders problemen probeer op te lossen, dat ik dan gelijk de energie in mezelf verander door de manier waarop ik denk. Door te proberen te doen, te controleren veroorzaak ik gelijk conflict / negatieve energie. Als ik een “ik” probeer te creëeren die het leven dan beter moet maken door die problemen op te lossen, ipv een geheel te blijven die de oplossing zoekt die toch al bestaat.

Geplaatst op

een gevoel van haast

vandaag een dagje geen hond, wel ff lekker. Ik heb echter alweer de hele ochtend dat “haast” gevoel. Dat gevoel dat ik pas rust in mezelf kan voelen als ik de dingen op mijn to-do lijst heb gedaan. Ik wil vandaag de vloer dweilen, boodschappen doen en ff shoppen in het stadshart voor wat spulletjes. Het is nu 11:00 en dan heb ik het gevoel dat ik me moet haasten omdat ik anders niet genoeg tijd heb om alles te doen.
De websites draaien eindelijk na de verhuizing. Ik had alles zelf kunnen oplossen als ik maar ff de rust had genomen en rustig had nagedacht. En dan maak ik mezelf nu wijs dat ik pas rust in mijn hoofd heb als alle websites verhuisd zijn.
Dat lijkt zo echt. Het is geen illusie uit het verleden, het zijn dingen die ik nu echt moet doen.
Maar er gebeurt natuurlijk niks als ik geen tijd zou hebben om alles te halen in het stadshart of als ik de websites niet verhuis. Ik kan dat allemaal in rust doen, maar toch is daar dat gevoel van “haast”, van “moeten doen”. Pas vrede en rust als dat gedaan is. Maar er moet altijd wat gedaan worden en dus zal er dan nooit vrede en rust in mezelf zijn.
Ik mis dus dat vertrouwen , het vertrouwen dat het leven nu goed is, veilig is en dat ik daar verder toch geen controle over heb.
Die dingen die ik zou moeten doen, die haast is slechts het denken die een reden verzint om een intern gevoel te verklaren en het daarmee versterkt, een vicieuze cirkel.
Die cirkel moet doorbroken worden.
Ik moet de illusie van mijn gedachten door hebben en het gevoel accepteren zonder erop te reageren.

Geplaatst op

de wereld met andere ogen zien

Na gister overdag in de tuin te hebben gelegen werd het al snel te warm (vanaf 15:00) Na mijn rondje met mijn loge die niet de conditie heeft om veel te lopen, heb ik zelf nog een rondje gelopen in het park. Zat de hele dag veel in mijn denken, ook tijdens het wandelen. Besloot toen om de volgende dag met mijn loge de hele dag naar het strand te gaan, was te warm in de zon in de tuin en ik wilde wel van de zon genieten. Toen werd ik tijdens boodschappen doen (18:00) voor het strand melancholisch en kocht ook chips voor het avondeten. Heb weer als avondeten chips zitten eten en comedies zitten kijken. Kreeg toen een depressief gevoel, het liep allemaal kut, wist niet wat ik wilde en wilde weer gaan vechten tegen dat gevoel. Wist gelukkig dat dat geen zin had. Dus ik accepteerde het depressieve gevoel en voelde dat ik maar 1 ding kon doen. Weer terug in me ritme, weer terug in mijn meditatie, doorzetten. Niet dingen gaan doen, reageren op externe prikkels, omdat dat geluk zou moeten brengen zoals een dag op het strand.
Er moet maar 1 ding gelden op dit moment en dat is meditatie ! Als het een mooie zomerse dag is kan ik me gewoon wat aanpassen kwa wandelen en in de tuin zitten. Maar ik moet/wil in mijn meditatieritme blijven zitten. Doorzetten om uit die verslaving van het denken te komen, het “haast” gevoel op te lossen.

Heb mijn krentenbollen weggegooid en de chips in een tas in de slaapkamerkast opgeborgen. Weg ermee. Tijd om weer groente te eten na alle avonden chips en Broodjes kroket en frikandel voor de tv. Tijd om discipline te tonen en niet meer toe te geven aan de zwakte die zorgen voor het lijden in het leven.

Als ik opsta doe ik zit-meditatie, daarna 1 uur wandelen met de hond meditatie. Dan ochtendritueel, zoals dit dagboek, ook meditatief. Daarna uurtje werken/ tuin zitten. Dan meditatief lunchen. Weer uurtje over. Dan weer wandelen met de hond meditatief. Waarna het etenstijd is en tussen 19:00-22:00 boekje lezen op de bank. (zonder denken, geconcentreerd in het hiernu) en dan om 22:00 weer mediteren en laatste korte wandeling (30 min) voor het naar bed gaan.
Ik zit dan al de halve dag met meditatie of meditatief dingen doen. Van hieruit kan ik de stap nemen de hele dag meditatief te zijn, in het hiernu/ niet-denken etc.

Toen ik dat besloten had verdween het depressieve gevoel redelijk snel. Vandaag is er sluierbewolking en geen strandweer 🙂 Ze voorspellen nog de hele week mooi weer , alleen maar lekker met al het wandelen, maar ga me er niet teveel aan aanpassen (in als ik moet van het mooie weer genieten) hoogstens overdag wat in de tuin liggen ipv werken achter de computer.

Merk dat het zien van de wereld blijft veranderen. Niet alleen zie ik alle kleuren helderder, meer details, meer onderscheid, nu lijkt het ook alsof ik meer 3d zie. Weet niet hoe ik dit goed moet uitleggen. Het lijkt alsof ik eerst gewoon 2D+diepte zag, maar dat ik nu rondwandelen in 3D zoals je naar een 3D film zit te kijken, maar er dan doorheen wandelt.
Je gaat de wereld dus echt letterlijk met andere ogen zien 🙂

22:30

Ik wordt echt gek van mezelf en mijn gedachten. Ten eerste omdat ik kennelijk nog in de illusie van een identiteit geloof, niet wil accepteren dat we zo primitief zijn. En dat ik maar mijn gedachten blijf geloven die constant getriggerd worden. Ik doe vrij weinig op dit moment, geen beurs, geen websites. Toch kan ik me de hele dag bedenken over van alles en nog wat. Hoe ik eerst van alles moet doen voordat ik die innerlijke rust kan vinden: eerst aanpassen aan mooi/het weer, bedenken hoe ik daar van kan genieten, terwijl ik de honden heb, waar te lopen, wat te eten ’s avonds, toegeven aan dit of dat gevoel ? Constant gedachten en mezelf analyseren, waar komt dit gevoel?/gedachte etc vandaan. Geloven pas rust te hebben als de weken met 3 honden om zijn.
Ik durf te wedden dat buitenstaanders die zien waar ik me “druk” om maak me echt totaal voor gek zullen verklaren. Vragen waar ik het in hemelsnaam over heb en dat ik maar wat pillen moet slikken of naar de psycholoog moet voor zulke gedachten.
Ik pas op hondjes, het is hartje zomer, lekker weer, warm, ik hoef niks en toch maak ik me de hele dag druk om mijn dagindeling. Denken: Wat zal ik als volgende doen ?

Bij die oude pijnen was het een duidelijke illusie van een angst-gevoel. Die kon ik wegdenken, onzin om bang te zijn. Maar de drang om -te doen/ te begrijpen/haast te hebben is zo normaal en wordt beschouwd als de kern van ons bestaan dat het heel moeilijk is die illusie te doorbreken. In feite is het ook de kern van ons bestaan, het bestaan vanuit ons ego, wie we denken dat we zijn.
De illusie van identiteit.
Die drang opgeven, is het opgeven van het bestaansrecht van je ego en daarmee je identiteit.
Tot je verwordt tot je natuurlijke zelf, een organisme met bewustzijn in interactie met zijn omgeving, zonder enige controle.

Ik wil morgen met die 4 vragen gaan beginnen om die laatste illusie van identiteit, de kern van ons bestaan/ ons ego op te lossen als illusie.
Doorhebben dat ik pas echt ga leven als ik mijn eigen bestaan opgeef, mijn identiteit, mijn verbondenheid via het denken.
Dat ik die drang niet nodig heb om te overleven, om wat met mijn leven te doen, er wat van te maken. Echt beseffen hoe die drang me van het echte leven weg houd. Want dat besef ik niet volledig. Ik ben nog steeds bang dat er alleen saaie routine overblijft als ik die drang laat varen. Dat ik die nodig heb als motivatie.
Al met al, dat ik die drang uit mijn angst die het ego en mijn identiteit voel nodig heb om beter te overleven.
Dat ik die drang uit mijn angst die het ego en mijn identiteit voed (doen/willen/begrijpen), nodig heb om beter te overleven.

Geplaatst op

het leven accepteren

Meditatie door acceptatie. Begin iets beter zonder of niet via mijn denken te leven. Voel weer duidelijk dat ik gewoon de hele dag meditatief moet proberen te zijn. Niet analyseren/doen of problemen oplossen (die niet bestaan) , maar telkens terugkeren naar het hiernu.

Maar als ik dan verblijf in het hiernu voel ik die angst, dat onbehaaglijk gevoel, die me aanzet tot “haast/vluchten/denken/analyseren/doen” en vechten tegen dat gevoel van angst.

Eckhart kan wel mooi beweren hoe mooi het hiernu is en hoe daar geen problemen en lijden bestaan, maar zijn verlichting kwam plotseling, dus hij had daar geen last van.
Als het geleidelijk gebeurt dan is het hiernu een angstige plek waar je weg wilt vluchten. Die illusie is heel sterk. Ik reageer er nog steeds constant op.
Ik voel duidelijk weer die vicieuze cirkel. Heb die angst-gevoelens die het denken/doen/vluchten triggeren, die dan weer die angs-gevoelens voeden door ze echt te maken. Door problemen te verzinnen, door te reageren dat eerst dat en dat moet gebeuren etc. Dan wordt die illusie opeens een echt iets en je ziet opeens allemaal bedreiging vanuit de realiteit.
Het is echter niks meer dan projectie.

Zo voelt geluid nu ook als een bedreiging. Harde muziek, blaffen, deuren etc. Als ik schrik dan voel ik zo’n angst-gevoel door heel mijn lichaam. Of als dingen niet helemaal gaan zoals ik wil. De meest banale en er niet-toe-doen dingen zijn opeens problemen die opgelost moeten worden voordat ik rust kan voelen.

Ik moet dus niet alleen de hele dag meditatief zijn, maar ook op zo’n manier dat die angst/onbehaaglijke gevoelens niet probeer weg te drukken, maar te accepteren, te omarmen voor de illusie die ze zijn, maar verder niks mee kan doen.
(als je dus alleen meditatie doet heb je het gevaar je gevoelens te onderdrukken en dan kom je vast te zitten!)

Het leven accepteren moet je dus niet letterlijk nemen. Het leven accepteren is je gevoelens accepteren/ je bespiegeling van de realiteit.