Streven naar acceptatie is ook een valkuil. Ik streefde naar acceptatie van mijzelf, acceptatie vanuit mijzelf. Wat zich ook uitte in het willen van acceptatie van anderen, zoals de vriendin.
Maar zoals het zelf, zoals ik niet volledig kan accepteren, kan de ander dat ook niet.
Zelfacceptatie bestaat dus ook niet. Zonder zelf is er geen acceptatie.
Het is meer een accepteren van de zelfafwijzing, wat inhoudt dat je die niet afwijst. Dus niet accepteren door het in stand te houden en naar te handelen. Maar accepteren en vervolgens niet naar handelen en loslaten.
Met het volledig verdwijnen van de ervaring van een zelf, voelt het alsof ik alles wat ik heel mijn leven heb gedaan en gelooft nutteloos is en verdwijnt. Inclusief dit dagboek. Hoe dat nu allemaal als onzin en nutteloos wordt ervaren.
Wat natuurlijk weer waar en onwaar tegelijk is.
Het lijkt alsof ik vanaf nu een heel nieuw leven ga leiden. En nieuw leven die niks meer met mijn oude leven tot nu toe te maken heeft. (Inclusief dit dagboek) omdat ik ook een heel nieuw persoon zal zijn. Niet met een nieuw verbeterd zelf, maar een persoon zonder zelf. Compleet nieuw dus. Je zou het kunnen omschrijven als herboren worden nadat ik gestorven ben. (Nee, eigenlijk niet want dat impliceert dat er iets nieuws voor in de plaats komt en dat is onjuist, er wordt niks herboren. Er is niks)
Ik heb natuurlijk alleen geen flauw idee hoe zich dat gaat uiten.