Tag: begeerte

Boeddhisme en anderen zeggen dat het ego/het zelf het probleem is. Een zwart gat van begeerte die niet te vullen is en daarom zo destructief is in zijn poging te overleven door zichzelf constant te voeden. Constant zichzelf bestaansrecht geven door zelf problemen te creëren die opgelost moeten worden. Constant begeren om zijn eigen overleving veilig te stellen.
 
Al die tijd dacht ik dat weer linear; Ego is de oorzaak, het begin. Geen zelf, geen begeerte. Weer het dualistische denken, oorzaak en gevolg.
Het is eerst begeerte die het ego/zelf creëert, een manier van controle die dingen moet kunnen krijgen in de toekomst door actie te ondernemen, beslissingen te nemen over wat het beste is. Dit illusionaire zelf is een energie entiteit gecreëerd door het blokkeren van onze levensenergie en vasthouden van onze angsten als middel tot motivatie. Vasthouden van het verleden om de toekomst te bepalen. Onzinnig!
Het zelf houd een ongecontroleerde oneindige stroom van begeerte in stand en is zowel oorzaak als gevolg.
Begeerte is dus niet alleen het gevolg, maar ook de oorzaak.
Het is niet het “ik” dat wil, iets wat ik moet loslaten, iets wat in balans moet komen, blokkades die moeten verdwijnen.
Het is begeerte wat het “ik” creëert en vasthoud, zijn bestaansrecht geeft.
 
Mijn begeerte naar verlichting, het einde van het ego, het inzien dat het allemaal een illusie is, dat is de oorzaak dat mijn ego/zelf blijft bestaan.
Mijn begeerte naar geluk, een goed gevoel, mensen gelukkig maken, zonder angst te zijn, het besef willen hebben door het te begrijpen (via het denken) is wat het ego voed en in stand houd.
 
Er is geen ego die lijd en een waarlijke natuur die vredig en gelukkig is. Het is de begeerte van wie ik werkelijk ben die het ego gecreëerd heeft en dus ben ik het ego terwijl het tegelijkertijd een door mij gecreëerde illusie is waar ik mij mee ben gaan identificeren en waardoor ik vergeten ben wie ik werkelijk ben.
Ik ben beide, er is geen onderscheid. Ik ben begeerte, de oorzaak van het ego.
Ik ben het goddelijke , de schepper van wie ik dacht te zijn, de mens/mijn identiteit de personificatie van het gecreëerde.
Ik ben het goddelijke de schepper van wat ik dacht dat de wereld was.
God schiep de mens, de wereld. Creëerde zijn eigen realiteit. Uit begeerte.
Begeerte is verantwoordelijk voor de val van het paradijs.
Ik het goddelijke, beseft het onzinnige van begeerte en “ik het zelf/ego” zal sterven, zodat “ik het goddelijke” zal herboren worden.
De dood is een illusie, het is de dood van begeerte. Accepteren wat is, door de onzinnigheid, de destructiviteit van begeerte in te zien, te beseffen.
Het is niet iets wat je kan begrijpen, iets wat je kan doen of jezelf opleggen. Dat zijn allemaal vormen van begeerte. De begeerte om niet meer willen te begeren.
 
Ik ben niet het denken, niet het ego, niet het zelf die ik ervaar. En het ego is niet de oorzaak van alle begeerte. Nu pas besef ik, dat “ik het goddelijke” de oorzaak is van dit alles.
Ik het goddelijke ben het ego. Zoeken naar wie ik wel ben of niet ben is dus onzinnig geworden. Ik ben immers beide. Maar dat besef doet begeerte verdwijnen en dus het bestaansrecht van het ego en god de schepper. Beide zijn een illusie.
 
Ik ben de schepper van het zelf, de wereld, alle problemen, begeertes, al het lijden. En wat ik gecreëerd heb noem ik “ik” , een identiteit die constant in strijd is door goed en kwaad te scheppen door zijn duale aard. Een oneindige strijd van lijden , problemen en begeerte.
 
Inspiratie voor dit inzicht is volgens mij een combinatie van teksten van Osho, over hoe begeerte de oorzaak is van onze gedachten-stroom. En een boek uit de bibliotheek van het resort in Egypte waar ik verbleef over een vrouw met 7 persoonlijkheden, die verklaarde dat die ontstonden op het moment dat de behoefte er was. Begeerte naar bescherming. Dat geld voor alle 7 en ook de ene persoonlijkheid die we allemaal creëren.
En natuurlijk de paradox dat het zoeken (verlangen) naar verlichting , verlichting juist in de weg staat.
Afgelopen dagen las ik weer Oshos, “Nirvana de laatste nachtmerrie” over het belang van verlangenloosheid en dat dat geen doel kan zijn, maar alleen via inzicht over de nutteloosheid ervan.
Onderstreept het belang om al die boeken te blijven herlezen.
 
Het gecreëerde probeert zijn schepper te controleren. Of de schepper begeert wat en probeert het via het gecreëerde van zichzelf te krijgen. Het heeft dus nog niet door dat het alles al heeft.
(je creëert een machine (lees ego) die daarna de wereld overneemt en vernietigd)
Maw de mens geschapen probeert voor god te spelen, maar kan alleen zelfdestructief zijn door zijn duale aard. (eeuwige strijd goed en kwaad)