Ik kan niet worden wat ik al ben.
(totaal) Ontspannen is niet iets wat ik doe, het is wat gebeurd als ik niet meer doe.
Ik lig in mijn bed en opeens voel ik het, realiseer ik het. Mijn denken wijst “gewoon gelukkig zijn” nog steeds af. Ik ben nog steeds mijn denken en heb nog steeds de overtuiging → eerst verlichting en dan gelukkig zijn.
Ik koppelde verlichting aan het loslaten van het ego, net zoals het loslaten van mijn oude pijnen. Ik projecteerde dit op mijn levensenergie (het ego bestaat immers niet, het is verzonnen, een idee) Dus mijn levensenergie, die uiteraard onuitputtelijk is, moest ik loslaten om gelukkig te zijn hahaha.
Dat kan natuurlijk niet.
Energie is energie, nog negatief, nog positief. Het ging en gaat nog steeds om controle. Ik kon de controle niet loslaten en bestempelde het als negatief. Als dat….. dan….. Ik was en ben al die tijd al gelukkig , maar had het niet door, kon het niet accepteren. Kan niet accepteren dat ik gewoon gelukkig was, zonder reden, zonder oorzaak, zonder bron.
Ik zit/zat vast in de illusie van motivatie , van controle. Ik krijg het alleen als ik “het wil”. En dit geloofde ik omdat ik de controle wilde.
Want waarom zou ik al die dingen die ik denk te moeten doen, nog doen, als ik al gelukkig ben ?
Waarom zou ik iets “willen”, iets “doen”, iets “proberen te bereiken” als ik al gelukkig ben ?
Dus ik maak mezelf ongelukkig, ben ik overtuigd dat ik niet gelukkig ben, want dan heb ik de juiste motivatie om dingen te doen, te ondernemen, mijzelf te beschermen, de controle houden.
Want ongelukkig zijn (door te blokkeren) is waar ik controle over heb en dat voelt veilig. Over geluk heb ik geen controle , dat is (er) gewoon.
Maar de belangrijkste overtuiging is dat er een reden moet zijn: eerst verlossing → dan gelukkig zijn. Maar het is natuurlijk andersom: wees gelukkig en er is verlossing.
Accepteer het geluk, wat geen reden heeft, geen oorzaak, niet voortkomt uit je ervaringen, je gevoelens/emoties, je energie. Het staat er allemaal los van.
Het is daar, ik hoef het alleen maar te beseffen, toe te laten, niks te doen.
Accepteren dat ik niks hoef te doen en er niks voor kan doen. Elke poging om het te bereiken vereist controle en controle vereist blokkeren (van je levensenergie) en dus ongeluk.
Er valt niks los te laten.
Het is juist het blokkeren waardoor je los kan laten.
Alleen door niets te doen, gewoon te accepteren dat gelukkig zijn er is, onafhankelijk van wat ik ervaar, voel, energieën in mij; dat is alleen maar perceptie van het denken.
Ik liep al die tijd te zoeken en het zoeken vereist controle en dus ongeluk (dmv blokkeren)
Ik geloofde in de illusie van motivatie, de illusie van controle, de illusie van oorzaak.
Ik bestempelde mijn levensenergie als negatief, als oorzaak, als reden. Maar het staat er allemaal los van. Het is gewoon energie verder niks.
–
Ik wil controle omdat ik vind dat bepaalde dingen moeten gebeuren, daar heb ik motivatie voor nodig en dus creëer ik ongeluk, dat motiveert mij om wat te doen, te bereiken, in de illusie dat ik dan weer gelukkig wordt. Maar dat is slechts tijdelijk, nep.
Het is als expres te kleine schoenen aandoen zodat je later jezelf van deze schoenen kan verlossen.
Hahaha
Om de controle te behouden moet je ongeluk blijven creëren, om motivatie te hebben om wat te bereiken. Als je iets wil, iets wil hebben, iets wil bereiken, heb je controle nodig en dus ongeluk.
Vicieuze cirkel. Paradox.
Verlichting bereiken was voor mij een vorm van controle, een idee, een doel om motivatie te behouden, om een doel te hebben, om nuttig te zijn.
Gewoon gelukkig zijn is eng ! Dan is er geen controle, geen motivatie, geen doel. Je bent gewoon, gelukkig.
Je voelt energieën emoties als oorzaak van ongeluk; angst, stress, spanning en je ziet het daarom ook als oorzaak van geluk. Dat moet je gelukkig maken. Maar het is slechts perceptie van het denken, het is gewoon energie, nog negatief, nog positief.
Het is geen reden, geen oorzaak, waarom je niet gelukkig bent. Het is alleen je overtuiging dat je niet gelukkig bent wat in de weg staat.