omarmen van de absolute leegte

Ben voor het slapen gaan Osho’s commentaar op de Gouden Sura van Bhoeddha aan het lezen. Daarin word gewezen op het omarmen van de absolute stilte, de absolute leegte. We zijn nogal prikkel verslaafd en heb al eens geschreven dat zonder emoties en je gedachten het niet meer voelt alsof je nog leeft. (vandaar dat je moet sterven om wedergeboren te worden)
Heb gisteravond weer eens sinds lange tijd een boek gelezen i.p.v. Tv gekeken ’s avonds. Dan merk ik hoe ongemakkelijk ik mij voel in die stilte en hoe ik mijzelf wil entertainen/ prikkelen door constant over het boek na te denken. (oordelen, wat zou ik gedaan hebben; je kent het wel)

Heb mij daarom weer voorgenomen om de prikkels te verminderen. Het lijkt op dit moment meer een gewoonte dan iets wat ik echt doe uit angst. Heb op dit moment dan ook geen muziek meer aangezet vanochtend. Hoor alleen de computer flink draaien (moet helaas schone installatie gaan doen → teveel vervuild) Ook ’s avonds tijdens het boek lezen zet ik geen oceaan geluiden meer op als achtergrond geluid. (wat ik normaal wel deed tegen irritante achtergrond geluiden van buiten)

Merk dat mijn vluchtdrang voor mijn gevoelens/emoties steeds minder wordt. Heb steeds minder de drang van “ik moet mij zo en zo voelen” (vredig, gelukkig etc) Moet wel oppassen voor het mechanisme van het “goede gevoel” najagen. Elke keer als ik weer een level verder kom en dus een glimp opvang van die inner-vrede dan probeert mijn ego er een herinnering van te maken om zo later dat gevoel weer na te jagen. Daarom probeert het constant te begrijpen en te observeren hoe ik aan dat gevoel kom, zodat het later weer gevoeld kan worden. Paradoxaal is juist dit mechanisme wat je in de weg zit om gewoon gelukkig te zijn.

Vluchten doe ik dus in externe prikkels (muziek, tv, facebook) en in interne prikkels via mijn gedachten → de toekomst. Merk dat de toekomst waarin ik vlucht steeds dichterbij komt te liggen. Eerst was het van, als dit en dat is geregeld of gebeurd, of als ik daar weer ben of hier naar kan uitkijken etc. Tot mij druk maken om volgende week, tot mij druk maken om de volgende dag, tot alleen maar de dag zelf. Hoe ga ik vandaag indelen. Tot het volgende moment. Nu jaag ik nog veel het volgende moment na, de volgende handeling. Tot ik stop met vluchten en gewoon de huidige handeling doe. (en dus niet observeren)

Qonchita gaat ook een dagboek bijhouden over haar zoektocht, ben erg benieuwd, want ze heeft duidelijk talent, meer talent dan ik. Waar ik alles via boeken en proberen moest doen, heeft zij ook mij om haar te helpen. Ben benieuwd of dat nou echt een groot voordeel zal zijn, als dat al duidelijk kan worden natuurlijk.
In haar eerste stukje die ze mij liet lezen stond dat we al 3 maanden wat hadden, maar dit is pas 2 maanden. Dus ik vroeg daar naar via wassup:

Q: We hebben dus 2 maanden haha
E: Voelt al langer he 😉
Q: Ja, het voelt alsof het altijd al zo is geweest: Onbepaalde tijd.
E: Ja, zo voelt het wel een beetje he ? 🙂
Q: Zo voelt het gewoon bij mij
E: Ja, heb ik ook hoor. Geen begin, geen eind. We hoeven ook nergens heen, we zijn er al. Voelt goed.
Q: juist ja, klopt. Heb het gevoel als je bij mij bent dat dat “genoeg” is.

Liefde doet de illusie van tijd verdwijnen. Waar ik mij in vorige relaties altijd druk maakte over hoe de relatie groeide, waar we naar toe gingen, hoe we ons het beste zouden kunnen ontwikkelen en samen een toekomst opbouwen. Heb ik dat nu helemaal niet meer.
Het is nu gewoon goed en het maakt mij niet uit waar we eindigen, dat zal vanzelf gaan. We houden van elkaar zoals we zijn. Heb ook volledig vertrouwen in haar dat ze zal vinden wat ze zoekt en haar liefde voor mij die ze ook constant uit en die ik voel als ze bij mij is, is heerlijk.
Maar het is gelukkig niet iets wat ik nastreef of wat voor wil doen. We zien elkaar zo’n 2-3 keer per week (spreken elkaar wel elke dag) en dat gaat vanzelf. Zij geeft deze relatie en mij ook alle ruimte , ook door haar vertrouwen. Ik zie haar al veranderen in die korte tijd, groeien en daar hoef ik niks voor te doen, doet ze helemaal zelf. Ik hoef ook niks te doen om haar gelukkig te maken, hoef er alleen maar te zijn. (waar in vorige relaties ik van alles moest doen om de ander gelukkig proberen te maken, te laten voelen.)

Moet bekennen dat wat ook anders is, is dat ik het gevoel heb dat ze onvoorwaardelijk van mij houd. Dacht niet dat mensen daartoe in staat zouden zijn met een sterk ego, maar toch voelt het zo. Dat ze alles aan mij geweldig vind en ik weinig tot niks fout kan doen en alles wat ik doe haar gelukkig maakt.
Vroeg mij stiekem af of ik daarom zo’n vertrouwen heb, ze houd onvoorwaardelijk van mij en dat is alles wat ik (of iemand) zou willen. Maar ik zag haar talent en had daar al vertrouwen in toen ik haar voor het eerst zag en sprak. Toen ze nog in de Koran geloofde. Normaal zou ik haar naïviteit en goedgelovigheid veroordelen, maar nu zag ik het als een kracht, een talent. Respecteerde haar eigenwijsheid tegen de stroom in te gaan. Nu we wat hebben: Ze snapt mij, respecteert mij, kijkt tegen mij op, begrijpt wat ik zeg en neemt het daarom ook allemaal aan, ook in vertrouwen die ze heeft. Meeste mensen wantrouwen wat ik zeg, omdat het hun weerstand activeert, tegen hun geloof ingaat. Qonchita staat voor alles open, houd zich nergens aan vast.

Dacht ook niet dat ik al in staat zou zijn om onvoorwaardelijk van iemand te houden, dat heb ik nog nooit gedaan in mijn leven. Dus vroeg via wassup aan Qonchita of ze dat voelde, dat ik onvoorwaardelijk van haar hou. Krijg net het antwoord binnen:

Q: wat een directe vraag. Ja dat gevoel heb ik. Omdat het niet uitmaakt wat ik zeg of doe of hoe ik eruit zie. Je houd gewoon van me. Je verwacht niets en je neemt altijd initiatieven. Moeilijk uit te leggen. Voor mijn gevoel hou ik ook onvoorwaardelijk van je. Ik heb nooit onvoorwaardelijke liefde ontvangen in een relatie. Omdat wat ik bij je voel zo puur is. Ook als er alleen stilte is is er liefde, Ook als er niets gebeurd, ook als ik domme dingen zeg etc. Het is altijd goed, het is altijd liefde. Voor mij maakt het niet uit wat je zegt doet of hoe je eruit ziet. Ik verwacht niets ik weet dat het goed is en je toch wel van mij houd. Natuurlijk ben ik nog niet verlost en probeert mijn denken mij te manipuleren of krijg ik angsten, maar gelukkig herken ik dit en weet ik dat het niet echt is. Heb er al veel minder last van trouwens.

Kijk dat vind ik nou zo mooi, dat ze sinds ik haar ken al zulke mooie dingen zegt, dingen waarvan ze eigenlijk nog niet de echte betekenis van kan weten, maar toch zegt ze het zo mooi. Dat bedoel ik met het talent dat ze heeft.

Q: Hoe meer ik van mijzelf hou en zelfbewuster wordt, hoe meer liefde ik jou kan geven in pure vorm.

Ze is de eerste die ik tegenkom die dit kan snappen en ook snapt. Mensen denken allemaal dat als ze liefde vinden (bij iemand) dat het dan vanzelf wel goedkomt, dat alle onrust en pijn dan vanzelf zal verdwijnen. Qonchita snapt gelijk dat dat pas zal verdwijnen als zij van haarzelf houd. Dat is wonderbaarlijk talent in mijn ogen. Want als mensen zeggen, ja geluk zit van binnen, geloven ze daar niks van in realiteit.

inzicht krijgen

Bewogen nachtje gehad, energie begon zich weer te roeren in mijn lichaam. Maar verder niet heel bijzondere ervaringen gevoeld. Het voelt gewoon als iets dat aan het oplossen is.

Mijn levensenergie niet meer als iets negatiefs beschouwen gaat steeds beter. Heb het idee dat ik het niet als positief probeer te zien, als de andere kant van dezelfde munt, maar als neutraal. Gewoon energie en er verder geen idee over hebben. Maar omdat ik het als niet meer negatief ervaar, voelt het als positief. Maar het enige dat gebeurd is dat mijn perceptie “het is negatief” wegvalt. Grappig.

Het is apart hoelang (1,5 jaar ?) ik mijzelf voor de gek heb gehouden. Allemaal ideeën die ik had:
“Ik moet mij zo en zo voelen”
“ik moet dit en dat doen om verlicht te worden”
“ik moet inzichten hebben”

Maar dat is allemaal “doen”, het is een kwestie van:
“niet meer vluchten”
“geen macht geven aan”
“gedachten niet geloven/ zien als waarheid”

Dus juist stoppen met doen. Meditatie is hoe je dat kan trainen, trainen om niet meer te doen.

Nu ik dit schrijf en weer bewust wordt hoe deze zinnen uit mijn hand komen en niet uit mijn hoofd, uit mijn denken, realiseer ik mij nu echt weer goed. Onze uitingen hoeven niet uit ons denken te komen, onze hersenen zoals wij denken, zoals wij verzonnen hebben. Geloven en dus ook zo beleven.
Onze uitingen komen uit ons bewustzijn, uit ons lichaam, uit onze omgeving, uit het geheel. Onze hersenen zoeken gewoon een oorzaak, een begin en zien dat als ons denken, onze hersenen: “IK”. Een verzonnen idee, een illusie.

Heb mijzelf ook heel lang op het verkeerde been gezet door te geloven dat het gaat om “inzicht krijgen”. Dit koppelde ik aan het idee dat “mijn denken” dat inzicht moest krijgen, iets moest inzien. Nu begrijp ik dat dat onmogelijk is, dat mijn denken dat inzicht niet kan krijgen, zijn aard kan de werkelijkheid niet bevatten.
Gisteravond las ik in Osho’s Gouden Sutra van Boeddha en daar zei hij: “Het gaat niet zozeer om het krijgen van inzicht, het is een herkenning, een herkenning van je ware aard, wie je altijd al geweest bent”

We zijn al verlicht, maar herkennen dat niet. We denken ons denken te zijn en gaan via het denken op zoek naar die ware aard, om die te kunnen herkennen. Zo vormen we allemaal ideeën over verlichting en onze ware aard, ons bewustzijn. Over zijn zonder “zelf” etc.
Die ideeën blijven we proberen te verbeteren, om zo dicht mogelijk bij de realiteit te komen. Maar het kan dat nooit worden, het zal altijd een illusie blijven.

Het is ook onzinnig om “iets te worden”, het denken is gewoon denken. Het zoekt naar “doelen”, stelt de vraag “waarom”, denkt in dualiteit, begin-eind, oorzaak-gevolg. Heeft geen zin om dat te proberen te veranderen. Het is zijn aard , doorzie de illusie en geef het verder geen macht.

Zo heeft het ook geen zin om “onszelf” te veranderen. Onze ware aard is wie we zijn en daar valt niks aan te veranderen. Onze persoonlijkheid, onze identiteit is een illusie van het denken. Doorzie de illusie en wees gewoon wie je altijd al geweest bent.
Doorzie het veroordelen, het verbeteren, het proberen te controleren, het verdelen in goed en slecht, angst voor de dood, dat er wat mis zou zijn, elk idee over hoe het zou moeten zijn, dat je iets nodig zou hebben, dat je vrede en geluk zou moeten voelen, moet doen wat goed voelt.
Allemaal onzin ! 🙂

gehecht aan de ander

Osho zei: “het zelf kan niet bestaan zonder de ander”.
Ze zijn dus hetzelfde, 2 kanten van dezelfde munt. Net als lichtdonker, levendood, goedslecht. Toen dacht ik: “misschien ben ik wel niet gehecht aan een zelf, maar ben ik gehecht aan de ander”.
Wil ik nog steeds dat (bepaalde) anderen mij aardig vinden, dat ze zich beter voelen door mijn invloed, het gezellig hebben. (Niet willekeurige mensen, maar mensen die ik zelf aardig vind. Paradoxaal vinden mensen je al aardig omdat je hun aardig vind)
Wil ik nog steeds anderen kunnen helpen. Dit wordt gezien als een groot goed (→ bespiegeling van de hulp die we zelf zo verlangen) ook in Boeddhisme en Osho sprak er ook over. Dat hoe meer verlicht je bent, hoe minder je kan identificeren met de ander en zijn problemen. (moet hardop lachen nu ik dit zo omschrijf 🙂

Ik probeer het nog steeds zo begrijpelijk mogelijk te maken, probeer nog steeds iemand te zijn die aardig gevonden wordt door andere mensen. M.a.w. Ik hecht dus nog veel waarde aan mijn eigen mening haha.
Ik probeer nog steeds mijzelf te helpen terwijl dat niet kan !
(Dat heb ik vaker geschreven: kan alleen ideeën geven die ik gelijk weer moet loslaten)
Hecht geen waarde aan een mening, zeker niet die van jezelf 🙂

Had een tijd geleden op facebook gereageerd op een artikel waar werd beweerd dat magnetrons gevaarlijk voor je gezondheid zouden zijn. De onderbouwing sloeg nergens op, totaal onzin.
Maar mensen reageerden op mij alsof iedereen een mening mag hebben, terwijl we het hadden over wetenschap. Ik merk dat dat een nieuwe trend is, overgewaaid uit de V.S. Domheid en dingen geloven zonder reden is opeens “recht hebben op een mening”.
Ik irriteerde mij mateloos aan dit gedrag. Het is ook schadelijk gedrag. Zo wordt het broeikaseffect ook afgedaan als een mening, met alle gevolgen van dien.
Maar deze hele sterke irritatie met mijn inzichten van vanochtend (of bewustwording van vanochtend) leiden tot het volgende:

Alles wat ik denk is een mening en als alles een mening is dan bestaat het eigenlijk niet. Dan bestaat “de waarheid” ook niet. Dat is wat ik wil vinden, daar is de zoektocht mee begonnen.
Ik ben erachter gekomen dat de waarheid bestaat, maar tegelijk bestaat de waarheid niet (→ niet te bevatten) Daarom bleef ik waarde hechten aan mijn mening en probeerde ik maar te begrijpen en wilde mijzelf en de ander helpen door het vinden van die waarheid.

Maar verlichting, waarheid, ze bestaan niet, beide een illusie van het denken.
Alles is een mening (en ook dat uiteraard niet) en daar moet ik geen waarde aan hechten.
(geen macht geven aan mijn denken/ego)
Geen waarde hechten aan het helpen van anderen, aan het helpen van mijzelf. We hebben geen hulp nodig. Niet anderen en mijzelf gelukkig proberen te maken, we zijn al gelukkig.

Ik besefte het mij alleen niet :-))

Laat de “menselijke ervaring” los

Gisteravond:
Zit weer een boek van Osho te lezen voor het slapen gaan. Realiseer mij opeens dat ik mij hierdoor verkeert zit “te primen”. Al die boeken gaan over verlicht worden en niet verlicht zijn. Dat je iets moet doen (om leren niks te doen).
Maar het is leren niets doen en dat heb ik al geleerd, ik moet het alleen nog toepassen.
Moet mijzelf maar niet meer primen door die boeken te lezen. Kan best dat het nu alleen maar averechts werkt.

Alleen nog meditatie.

Tijdens de meditatie realiseerde ik mij opeens (of het geheel deed dat):

Laat de “menselijke ervaring” los. Dat mijn ervaringen afhankelijk zijn van mijn lichaam is slechts weer een overtuiging. Dat mijn lichaam bepaalt wat ik ervaar is weer een overtuiging van mijn denken die niet waar is.

Heb een tijdje de postings van “Zonzekerheid” via facebook gevolgd. Daar hadden ze het over 3 waarheden en de “menselijke ervaring”. Ook vertelden ze “alles is denken”. Je kan beargumenteren dat alles interpretatie is en dus alles denken. Maar dat is alleen als je via het denken leeft. Je kan ook niet-denken, direct ervaren. Dus energie is gewoon energie, niet negatief of positief zoals ik eerst dacht. Je kan ook direct ervaren, maar daar had ik via mijn denken via een omweg weer een zelf gecreëerd.

Ik had bewustzijn en dat waar ik bewust van ben. Houd het lichaam op, dan houd de ervaring op had ik bedacht. Ik had dus weer een zelf gecreëerd op basis van wat ik dacht te ervaren. Wat ik ervaarde is omdat dat mijn overtuiging is.
Het was weer een idee, een dualiteit.
Je hebt bewustzijn en ervaring.
Maar het is een geheel. Bewustzijn is ook een ervaring. De niet-ervaring.
Je hebt dat wat je ervaart en je “zijn”, wat ook ervaren wordt, maar geen ervaring is.

Ik ben niet mijn lichaam.
Ik heb er geen controle over.
Het bepaalt niet wie ik ben, het bepaalt niet mijn ervaringen.
Slechts een onderdeel van het geheel.
De ervaringen binnen het “zijn” wat ook ervaren wordt.