Ben voor het slapen gaan Osho’s commentaar op de Gouden Sura van Bhoeddha aan het lezen. Daarin word gewezen op het omarmen van de absolute stilte, de absolute leegte. We zijn nogal prikkel verslaafd en heb al eens geschreven dat zonder emoties en je gedachten het niet meer voelt alsof je nog leeft. (vandaar dat je moet sterven om wedergeboren te worden)
Heb gisteravond weer eens sinds lange tijd een boek gelezen i.p.v. Tv gekeken ’s avonds. Dan merk ik hoe ongemakkelijk ik mij voel in die stilte en hoe ik mijzelf wil entertainen/ prikkelen door constant over het boek na te denken. (oordelen, wat zou ik gedaan hebben; je kent het wel)
Heb mij daarom weer voorgenomen om de prikkels te verminderen. Het lijkt op dit moment meer een gewoonte dan iets wat ik echt doe uit angst. Heb op dit moment dan ook geen muziek meer aangezet vanochtend. Hoor alleen de computer flink draaien (moet helaas schone installatie gaan doen → teveel vervuild) Ook ’s avonds tijdens het boek lezen zet ik geen oceaan geluiden meer op als achtergrond geluid. (wat ik normaal wel deed tegen irritante achtergrond geluiden van buiten)
Merk dat mijn vluchtdrang voor mijn gevoelens/emoties steeds minder wordt. Heb steeds minder de drang van “ik moet mij zo en zo voelen” (vredig, gelukkig etc) Moet wel oppassen voor het mechanisme van het “goede gevoel” najagen. Elke keer als ik weer een level verder kom en dus een glimp opvang van die inner-vrede dan probeert mijn ego er een herinnering van te maken om zo later dat gevoel weer na te jagen. Daarom probeert het constant te begrijpen en te observeren hoe ik aan dat gevoel kom, zodat het later weer gevoeld kan worden. Paradoxaal is juist dit mechanisme wat je in de weg zit om gewoon gelukkig te zijn.
Vluchten doe ik dus in externe prikkels (muziek, tv, facebook) en in interne prikkels via mijn gedachten → de toekomst. Merk dat de toekomst waarin ik vlucht steeds dichterbij komt te liggen. Eerst was het van, als dit en dat is geregeld of gebeurd, of als ik daar weer ben of hier naar kan uitkijken etc. Tot mij druk maken om volgende week, tot mij druk maken om de volgende dag, tot alleen maar de dag zelf. Hoe ga ik vandaag indelen. Tot het volgende moment. Nu jaag ik nog veel het volgende moment na, de volgende handeling. Tot ik stop met vluchten en gewoon de huidige handeling doe. (en dus niet observeren)
Qonchita gaat ook een dagboek bijhouden over haar zoektocht, ben erg benieuwd, want ze heeft duidelijk talent, meer talent dan ik. Waar ik alles via boeken en proberen moest doen, heeft zij ook mij om haar te helpen. Ben benieuwd of dat nou echt een groot voordeel zal zijn, als dat al duidelijk kan worden natuurlijk.
In haar eerste stukje die ze mij liet lezen stond dat we al 3 maanden wat hadden, maar dit is pas 2 maanden. Dus ik vroeg daar naar via wassup:
Q: We hebben dus 2 maanden haha
E: Voelt al langer he 😉
Q: Ja, het voelt alsof het altijd al zo is geweest: Onbepaalde tijd.
E: Ja, zo voelt het wel een beetje he ? 🙂
Q: Zo voelt het gewoon bij mij
E: Ja, heb ik ook hoor. Geen begin, geen eind. We hoeven ook nergens heen, we zijn er al. Voelt goed.
Q: juist ja, klopt. Heb het gevoel als je bij mij bent dat dat “genoeg” is.
Liefde doet de illusie van tijd verdwijnen. Waar ik mij in vorige relaties altijd druk maakte over hoe de relatie groeide, waar we naar toe gingen, hoe we ons het beste zouden kunnen ontwikkelen en samen een toekomst opbouwen. Heb ik dat nu helemaal niet meer.
Het is nu gewoon goed en het maakt mij niet uit waar we eindigen, dat zal vanzelf gaan. We houden van elkaar zoals we zijn. Heb ook volledig vertrouwen in haar dat ze zal vinden wat ze zoekt en haar liefde voor mij die ze ook constant uit en die ik voel als ze bij mij is, is heerlijk.
Maar het is gelukkig niet iets wat ik nastreef of wat voor wil doen. We zien elkaar zo’n 2-3 keer per week (spreken elkaar wel elke dag) en dat gaat vanzelf. Zij geeft deze relatie en mij ook alle ruimte , ook door haar vertrouwen. Ik zie haar al veranderen in die korte tijd, groeien en daar hoef ik niks voor te doen, doet ze helemaal zelf. Ik hoef ook niks te doen om haar gelukkig te maken, hoef er alleen maar te zijn. (waar in vorige relaties ik van alles moest doen om de ander gelukkig proberen te maken, te laten voelen.)
Moet bekennen dat wat ook anders is, is dat ik het gevoel heb dat ze onvoorwaardelijk van mij houd. Dacht niet dat mensen daartoe in staat zouden zijn met een sterk ego, maar toch voelt het zo. Dat ze alles aan mij geweldig vind en ik weinig tot niks fout kan doen en alles wat ik doe haar gelukkig maakt.
Vroeg mij stiekem af of ik daarom zo’n vertrouwen heb, ze houd onvoorwaardelijk van mij en dat is alles wat ik (of iemand) zou willen. Maar ik zag haar talent en had daar al vertrouwen in toen ik haar voor het eerst zag en sprak. Toen ze nog in de Koran geloofde. Normaal zou ik haar naïviteit en goedgelovigheid veroordelen, maar nu zag ik het als een kracht, een talent. Respecteerde haar eigenwijsheid tegen de stroom in te gaan. Nu we wat hebben: Ze snapt mij, respecteert mij, kijkt tegen mij op, begrijpt wat ik zeg en neemt het daarom ook allemaal aan, ook in vertrouwen die ze heeft. Meeste mensen wantrouwen wat ik zeg, omdat het hun weerstand activeert, tegen hun geloof ingaat. Qonchita staat voor alles open, houd zich nergens aan vast.
Dacht ook niet dat ik al in staat zou zijn om onvoorwaardelijk van iemand te houden, dat heb ik nog nooit gedaan in mijn leven. Dus vroeg via wassup aan Qonchita of ze dat voelde, dat ik onvoorwaardelijk van haar hou. Krijg net het antwoord binnen:
Q: wat een directe vraag. Ja dat gevoel heb ik. Omdat het niet uitmaakt wat ik zeg of doe of hoe ik eruit zie. Je houd gewoon van me. Je verwacht niets en je neemt altijd initiatieven. Moeilijk uit te leggen. Voor mijn gevoel hou ik ook onvoorwaardelijk van je. Ik heb nooit onvoorwaardelijke liefde ontvangen in een relatie. Omdat wat ik bij je voel zo puur is. Ook als er alleen stilte is is er liefde, Ook als er niets gebeurd, ook als ik domme dingen zeg etc. Het is altijd goed, het is altijd liefde. Voor mij maakt het niet uit wat je zegt doet of hoe je eruit ziet. Ik verwacht niets ik weet dat het goed is en je toch wel van mij houd. Natuurlijk ben ik nog niet verlost en probeert mijn denken mij te manipuleren of krijg ik angsten, maar gelukkig herken ik dit en weet ik dat het niet echt is. Heb er al veel minder last van trouwens.
Kijk dat vind ik nou zo mooi, dat ze sinds ik haar ken al zulke mooie dingen zegt, dingen waarvan ze eigenlijk nog niet de echte betekenis van kan weten, maar toch zegt ze het zo mooi. Dat bedoel ik met het talent dat ze heeft.
Q: Hoe meer ik van mijzelf hou en zelfbewuster wordt, hoe meer liefde ik jou kan geven in pure vorm.
Ze is de eerste die ik tegenkom die dit kan snappen en ook snapt. Mensen denken allemaal dat als ze liefde vinden (bij iemand) dat het dan vanzelf wel goedkomt, dat alle onrust en pijn dan vanzelf zal verdwijnen. Qonchita snapt gelijk dat dat pas zal verdwijnen als zij van haarzelf houd. Dat is wonderbaarlijk talent in mijn ogen. Want als mensen zeggen, ja geluk zit van binnen, geloven ze daar niks van in realiteit.