Osho zei: “het zelf kan niet bestaan zonder de ander”.
Ze zijn dus hetzelfde, 2 kanten van dezelfde munt. Net als lichtdonker, levendood, goedslecht. Toen dacht ik: “misschien ben ik wel niet gehecht aan een zelf, maar ben ik gehecht aan de ander”.
Wil ik nog steeds dat (bepaalde) anderen mij aardig vinden, dat ze zich beter voelen door mijn invloed, het gezellig hebben. (Niet willekeurige mensen, maar mensen die ik zelf aardig vind. Paradoxaal vinden mensen je al aardig omdat je hun aardig vind)
Wil ik nog steeds anderen kunnen helpen. Dit wordt gezien als een groot goed (→ bespiegeling van de hulp die we zelf zo verlangen) ook in Boeddhisme en Osho sprak er ook over. Dat hoe meer verlicht je bent, hoe minder je kan identificeren met de ander en zijn problemen. (moet hardop lachen nu ik dit zo omschrijf 🙂
Ik probeer het nog steeds zo begrijpelijk mogelijk te maken, probeer nog steeds iemand te zijn die aardig gevonden wordt door andere mensen. M.a.w. Ik hecht dus nog veel waarde aan mijn eigen mening haha.
Ik probeer nog steeds mijzelf te helpen terwijl dat niet kan !
(Dat heb ik vaker geschreven: kan alleen ideeën geven die ik gelijk weer moet loslaten)
Hecht geen waarde aan een mening, zeker niet die van jezelf 🙂
Had een tijd geleden op facebook gereageerd op een artikel waar werd beweerd dat magnetrons gevaarlijk voor je gezondheid zouden zijn. De onderbouwing sloeg nergens op, totaal onzin.
Maar mensen reageerden op mij alsof iedereen een mening mag hebben, terwijl we het hadden over wetenschap. Ik merk dat dat een nieuwe trend is, overgewaaid uit de V.S. Domheid en dingen geloven zonder reden is opeens “recht hebben op een mening”.
Ik irriteerde mij mateloos aan dit gedrag. Het is ook schadelijk gedrag. Zo wordt het broeikaseffect ook afgedaan als een mening, met alle gevolgen van dien.
Maar deze hele sterke irritatie met mijn inzichten van vanochtend (of bewustwording van vanochtend) leiden tot het volgende:
Alles wat ik denk is een mening en als alles een mening is dan bestaat het eigenlijk niet. Dan bestaat “de waarheid” ook niet. Dat is wat ik wil vinden, daar is de zoektocht mee begonnen.
Ik ben erachter gekomen dat de waarheid bestaat, maar tegelijk bestaat de waarheid niet (→ niet te bevatten) Daarom bleef ik waarde hechten aan mijn mening en probeerde ik maar te begrijpen en wilde mijzelf en de ander helpen door het vinden van die waarheid.
Maar verlichting, waarheid, ze bestaan niet, beide een illusie van het denken.
Alles is een mening (en ook dat uiteraard niet) en daar moet ik geen waarde aan hechten.
(geen macht geven aan mijn denken/ego)
Geen waarde hechten aan het helpen van anderen, aan het helpen van mijzelf. We hebben geen hulp nodig. Niet anderen en mijzelf gelukkig proberen te maken, we zijn al gelukkig.
Ik besefte het mij alleen niet :-))