Ik irriteer mij nog steeds af en toe aan de domheid van mensen (niet veel meer, maar soms) Dit is mede omdat ik moeite heb te accepteren dat ik slimmer ben. Maar er zit meer achter denk ik.
Ten eerste wordt in de maatschappij “slimmer” beoordeeld als “beter”, dit gaat in tegen mijn weten dat iedereen gelijk is. Moet mij realiseren dat het feit dat ik accepteer dat ik slimmer ben dan anderen niet betekent dat ik accepteer dat ik beter ben. Dat is een overtuiging opgelegd vanuit de maatschappij. Ik moet die overtuiging laten vallen dan zal ik ook zonder moeite kunnen accepteren dat ik slimmer ben.
Maar misschien is wel belangrijker dat ik nog steeds veel probeer te begrijpen, te bevatten via mijn denken, via mijn gedachten. Maar dat gedeelte van het het geheel, dat wat ik denk te zijn, de zelfgecreëerde IK, is eigenlijk heel dom t.o.v. De alwetende wijsheid van het geheel. Dus zou mijn irritatie heel goed een afspiegeling kunnen zijn over de domheid van mijn IK, van mijn ego. De onwetendheid en beperktheid van mijn ego. De domheid van mijn ego, de gedachten die daaruit voorkomen.