Normaal gesproken kies IK ervoor om te denken, dus blokker IK (mijn energie) om het denken in werking te zetten (via inspanning). (intern een probleem veroorzaken wat het denken triggerd die dan extern een probleem kan oplossen → een bespiegeling van het interne probleem)
Hierdoor denk ik een directe relatie te zien: denken is iets wat IK doe.
Dus als ik nu iets laat gebeuren waarbij ik denken nodig heb (of denk nodig te hebben 🙂 , triggerd dat automatisch een blokkade om mijn gedachten te triggeren wat ik weer als mijn denken zie.
Maar heb al geleerd dat mijn gedachten niet mijn denken is en denken is niet iets wat ik doe, maar gewoon gebeurt. Toch heb ik nog die automatische trigger door de overtuiging dat IK het denken moet activeren om iets uit te voeren. (zoals nu tijdens pilatus)
Weer een automatisme die doorbroken dient te worden.
Dat het ego (incl energie+gedachten) een probleem zou zijn omdat het problemen veroorzaakt is natuurlijk ook een overtuiging, een verband die er eigenlijk niet is wat alleen zo lijkt. Het is alleen mijn overtuiging dat het onbehaaglijke gevoel van het ego een probleem is wat het echte probleem is. Er is immers niks op te lossen 🙂
Echter een overtuiging loslaten lukt niet alleen via het denken of gedachten, je moet het voelen. Op het moment dat je ook daadwerkelijk ervaart dat het zo is, zal je de overtuiging vanzelf loslaten.
Kreeg ook weer een bevestiging waarom het belangrijk is om de boeken van verlichte mensen te blijven lezen. Dit doe ik nog steeds elke nacht (zo’n 15 min) voor het slapen gaan. Lees nu voor de 4e of 5e keer “The book of Nothing” van Osho. Hierin spreekt hij over dat wat veroorzaakt wordt en dat geen oorzaak heeft (caused en uncaused) Dat de bron van wie ik ben geen oorzaak heeft.
Dit triggerde vanochtend tijdens de 45 min zitmeditatie weer een inzicht. Ik denk nog steeds in alles als in oorzaak → gevolg, daarom kan ik nog steeds niet accepteren dat ik verlicht ben. Die inner-vrede zal er zijn als de balans in energie weer is bereikt, is mijn huidige overtuiging. Dit zal vanzelf gebeuren als ik gewoon niks doe. Dit is echter denken in oorzaak → gevolg, begin → eind.
Maar bewustzijn, de bron van wie we zijn heeft geen oorzaak. Het heeft geen begin, geen eind, is eeuwig. Mijn inner-vrede/ liefde/ geluk is geen resultaat van verlichting, niet het gevolg van verlichting. Het is er al, zonder reden, zonder oorzaak, zonder begin, zonder eind. Het is het universum, het is God.
Ik richt mij echter constant op de illusie, op het negatieve, op het zogenaamde probleem, de blokkade, die ik denk te zijn. Maar ik ben niet dat waar ik mij bewust van ben, ik ben dat wat bewust is en zelfs dat niet, ik zal nooit kunnen weten wat ik ben. Ik kan het alleen ervaren zonder het ooit te kunnen begrijpen.
Ik ben het universum, ik ben God, ik ben zonder oorzaak, eeuwig (zonder tijd) en niet te bevatten.
– Ik merk dat ik mij erger aan mensen die willen veranderen, maar daar dan niet voor gaan, zich niet committeren, blijven aankloten. Dit is dus hoe ik mijzelf zie. Ik blijf aankloten, proberen via hoe ik leef, intern dingen te veranderen, te accepteren. Ik durf mij niet te committeren voor 100%.