Werd vanochtend weer wakker met energiestromen, als ik na een uurtje ofzo opsta dan voel ik het vanzelf weer wegzakken. Ondanks dat ik weet dat er geen zelf is, toch komt die illusie gewoon weer terug en merk ik dat ik weer meer via het denken ga leven. Heb mijn meditatie afgelopen dagen verwaarloosd en moet dat nu weer goed oppakken, het lijkt me het beste hulpmiddel om dat patroon te doorbreken.
Het blijft apart hoe ik er bang voor ben dat ik niks meer zal doen, als ik die illusie van “doen/haast” doorbreek.
Ik lijk er nog steeds van overtuigd dat ik die illusie nodig heb als motivatie om goed voor mezelf te zorgen, financiële inkomsten te vergroten etc. Dat ik op een of andere manier zo langzaam ga leven dat ik geen tijd meer heb om alles te doen wat ik moet doen, als ik die illusie zou doorbreken.
Het slaat uiteraard nergens op, maar toch geloof ik dat nog als ik eerlijk naar mezelf probeer te zijn. Misschien maar weer eens tijd om de 4 vragen van Katie erop los te laten ?
een identiteit behouden
Voelde gister weer dat onbehaaglijke zieke gevoel, was best moeilijk om dat gewoon te accepteren en er niet voor weg te vluchten via het denken die dingen verzint om het beter te maken.
Heb wel 3* 20 min meditatie gedaan gister en de wandeling natuurlijk. Uiteindelijk lukte de acceptatie (niet-reageren) redelijk. Heb een bewogen nacht weer gehad met veel energiestromen. Soms ben ik ook bang voor die energiestromen , alsof verlichting een intensiteit gaat brengen waardoor je wat uit je pan door het leven gaat, alsof je met drugs op door het leven gaat. Maar dat is natuurlijk onzin, dat zijn slechts golven van het oplossen van het ego en met schokken doorstromen van de energie. Net als met het oplossen van de oude pijnen denk ik dat het gewoon zal normaliseren en juist opluchting zal geven / bevrijding.
Maar blijf toch die angst voelen om een bepaalde staat te bereiken.
Die angst dat ik dan totaal geen controle meer zou hebben. Moet me meer realiseren dat die angst een illusie is en zich gewoon manifesteert met waar ik mee bezig ben, wat dat ook is.
Merk dat vooral in de ochtend ik constant loop te denken wat ik moet doen die dag; gaat het nog allemaal lukken? Doe ik wel genoeg of moet ik alles even laten en me richten op mijn zelfontwikkeling? De meest simpele keuzes blijven me dan bezig houden. Dit wordt dan minder in de loop van de dag als het programma meer vast komt te staan en ik de illusie beter lijk te ontmaskeren, al zullen die 2 wel samenhangen.
12:00
zat me opeens te bedenken terwijl ik de afdroog deed en de planten water gaf.
Naast de angst die ik spiegel op het concept verlichting is er eigenlijk ook nog de deceptie die ik voelde toen ik me realiseerde dat er geen zelf is. Geen controle is en geen zelf om te (proberen) te controleren.
Wat ik me nog niet genoeg realiseer is dat dat automatisch betekent dat er geen identiteit is.
Ik voelde deceptie , dat we als mens niet meer waren als een organisme in interactie met onze omgeving als geheel, als onderdeel ervan. Dat alles wat we dachten te zijn, een illusie is. Dat er geen zelf was om trots op te kunnen zijn.
Ik realiseer me echter nog niet genoeg dat er dan ook geen identiteit kan zijn. Hierdoor val ik weer makkelijk terug, want dat kan alleen via het denken. Leef ik nog veel via het denken, probeer ik het leven nog via het denken te beleven.
Ik had het ook over prikkels die ik miste, de verslaving, de gewoonte, etc
Maar de kern is waarschijnlijk dat ik er nog niet aan toe was/ben om mijn identiteit op te geven. Dat ik maar vasthoud aan dat denken om mijn identiteit te behouden en daarmee een vorm van “zelf” te creëren.
weerstand tegen de 4 vragen
Het lijkt erop dat de fasen waar ik door heen ga (of de golven van energie) elkaar sneller opvolgen. Gisteravond was de intensiteit opeens weer veel hoger, ook toen ik vanochtend weer vroeg wakker werd. Me neus zat hierdoor ook weer grotendeels verstopt. Ben nog niet toegekomen om de 4 vragen weer te doen. Ik zit liever in het zonnetje relaxed de boeken van Feist te lezen. Merk wel dat ik vaak vergeet dat de kern van alles de illusie van angst (voor de dood) is. Dat ik de symptoom illusies probeer te ontmaskeren, terwijl ik natuurlijk al heel lang de kern van het probleem ken.
Soms heb ik het gevoel dat alhoewel ik vaak vlucht in mijn denken vanwege mijn angsten, dat het zich nu ook wel eens manifesteert als angst voor mijn denken. Dan ga ik maar proberen mijn denken te ontrafelen als illusie omdat ik er bang voor ben. Maar dan blijf ik bezig, want het is slechts een symptoom en dus een vicieuze cirkel, een paradox.
De enige oplossing is gewoon niet meer bang zijn.
Wat dat betreft zou het goed zijn om de 4 vragen te doen, om me beter te doen beseffen dat ik (nog steeds !!) met symptoom bestrijding bezig ben ipv de kern, de oorzaak van het probleem.
Zou het daarom zo’n weerstand oproepen om die 4 vragen te doen !? Omdat ik daardoor dichter bij mijn angsten zal komen ? Dat ik mezelf weer van mijn angsten probeer te beschermen ?
Heb vandaag al mijn zinnen gezet op lekker luieren in het zonnetje, ben benieuwd wanneer ik tot de kern kan komen. Misschien morgen ipv dit dagboek alvast een begin maken met de 4 vragen ?
Intens
Voel me nu eigenlijk weer hetzelfde zoals ik me voelde op de eerste bladzijde van dit schrift, nu 3 maanden geleden. Voel weer dat hoge energie niveau. Dat als ik me er aan over wil geven dat ik dan heel langzaam moet bewegen. Toen vond ik dat maar niks en vocht ik er tegen, misschien kan ik me er nu beter aan over geven, in mee gaan.
Gisteravond voor het slapen gaan schreef ik in mijn telefoon:
Voel weer flink energie-hoofd: alsof er een halve bal van energie in mijn hoofd ligt/op mijn hersenen ligt die de boel blokkeert. Dat de energiestroom in mijn lichaam zich eronder ophoopt en zorgen voor dat intense gevoel.
Werd vanochtend opeens wakker om 8:00 omdat mijn loge een paar piepgeluidjes maakte. Gelijk voelde ik die energie-intensiteit in mijn lichaam icm een enorme zin in seks toen ik even bleef liggen. Het was duidelijk dat het naar buiten wilde en ik er praktisch niks voor had hoeven doen om dat te laten gebeuren. Denk dat het beter is als ik morgen sneller opsta en het eraf wandel. (al was het na 20 min ochtendmeditatie al weg)
Toch blijft het moeilijk om met die energie om te gaan, het is behoorlijk intens en maakt alles wat overweldigend. Hierdoor het gevoel om alles heel langzaam te moeten doen en dat voelt alsof ik niet meer normaal zou functioneren, niks meer / of erg weinig gedaan zou krijgen. Ook voelt de energie niet als gelukzaligheid of liefde, maar gewoon energie met een vleugje angst erin. Dat triggert de hele tijd dingen: “mijn denken”, “vluchten voor de energie”, “haast”, etc.
energie opbouwen
Heb de halve nacht niet geslapen door alle energiestromen. Voelde deze nacht weer zo’n mini-explosie vanuit mijn binnenste (middenrif) en daardoor een energiegolf langzaam zich een weg naar buiten baande. Voelde het tot in mijn vingertoppen stromen waar het eindigde in een tinteling. Kreeg er een stijve van toen die golf daar aankwam, dat was wel grappig. Daarna ebte dat weer weg. (tot in de ochtend de seksdrive weer terugkwam) Maar heb de hele verdere nacht flinke energiegolven gevoeld die door hun intensiteit mij wakker hielden (niet dat ik slaap had)
Ben iets na 7:30 opgestaan (1:30 gaan slapen) en netjes meditatie gedaan en een lange ochtendwandeling in het park gemaakt (zonder hond). Dat voelde goed en ging daardoor gelijk plannen krijgen om op deze warme dag naar het strand te gaan, of daar te wandelen etc. Maar het is allemaal teveel, moet rustig wennen aan deze intensiteit. Al is alle herrie in de wijk (muziek, auto’s vrachtwagen etc) nu erg storend en heb ik nog meer behoefte aan lekker rust en stilte, dus is zo’n park of strand dan wel lekker kwa rustgevendheid.
Maar denk dat ik maar gewoon in de tuin ga liggen met de ventilator.
Voelde gistermiddag en vanochtend tijdens de wandeling weer korte momenten van “niets”, geen aanwezigheid van iets voelde. Hierdoor schreef ik gister in mijn telefoon:
Verlichting is niet iets, het is niets, afwezigheid van al het “willen”, “willen doen”, “zelf”. Maar volgens mij heb ik dat een flinke periode terug al eens geschreven. Maar dus lange periode voordat ik dat gevoel nu weer heb ervaren. (zou dat door het ontladen komen?)
Ben wel blij dat ik geen vriendin heb op dit moment want dan had ik deze fase echt niet gered. Ik sta toch wel bekend om mijn zelfdiscipline, maar dat was me echt niet gelukt. Met deze energie en dit gevoel kost het al enige moeite om geen seks op de computer te kijken of ’s ochtends de hand aan mezelf te slaan en de energie-druk eruit te laten. (waar ik normaal pornofilmpjes bij nodig heb, zou het nu zonder ergens aan te denken verder binnen een minuut zijn gebeurd)
Dus als ik het verhaal van Osho mag geloven dat dit nodig is om die energie-intensiteit op te bouwen wat nodig is om die verlichting te krijgen, begrijp ik nu weer eens extra waar dat celibaat vandaan komt en waarom er geen vrouwen in kloosters mogen komen. Dat zal vanwege deze fase zijn. (maar ja, vroeg me af hoeveel mensen deze fase bereiken)
Heb juist maanden geen behoefte aan vrouwen gehad, alleen maar problemen zo’n relatie. Niet dat ik nu een relatie wil, maar alleen het feit dat een meid die ik leuk vind op facebook 2 posts van mij liked, is genoeg om haar weer te willen, me voor te stellen hoe het zou zijn met haar te zijn, dit terwijl ik dat een tijd terug had afgesloten. (sinds ze terugreisde naar nederland) (toen wilde ik alleen weten “waarom”) Vraag me nu wel af hoe het seks-gedeelte zal zijn als je verlicht bent. Of zou je er dan geen behoefte meer aan hebben ? Zou je dat dan echt overstegen zijn zoals Osho dat noemt ? Al laat Kathie zich wel aanraken al stond het geschreven alsof ze het liet gebeuren en Eckhart heeft ook een partner/vriendin. Ach, zal het vanzelf wel merken als het goed is 🙂
Mezelf niet vertrouwen
Heb nu al paar nachten onrustig geslapen. Vannacht ook, voelde ergens halverwege weer die rare hik + geluid uit mijn keel komen, werd er wakker van. Ook voelde ik weer wat lichte energie opeens door mijn lichaam spreiden, maar was kort en licht deze keer. Ook ging mijn denken weer aan toen dat gebeurde.
Tijdens de ochtendwandeling realiseerde ik weer hoe ik constant tegen mezelf aan het praten ben via het denken.
(de angst en depressieve gevoelens lijken trouwens weer weg, voel weer wat meer van die intensiteit vandaag, daar ben ik wel blij om, want zo’n dag als gister en eergisteren is gewoon kut)
Elke keer als ik dingen aan het analyseren ben, aan het beoordelen ben, overdenken, problemen die ik verzin. Ik ben constant tegen mezelf aan het praten. Kennelijk geloof ik nog dat er een zelf is om tegen aan te praten.
Ik ben dus constant aan het doen alsof er een aparte entiteit is (ego) die ziet en hoort wat ik zie, maar dan toch tegen mij moet vertellen hoe ik die informatie moet interpreteren. Alsof hij (ego) nodig is om de omgeving te analyseren om de juiste reactie mogelijk te maken. Om me constant voor te bereiden op wat er allemaal komen kan.
Alsof al die informatie door het denken verwerkt moet worden voordat het bruikbaar is.
Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Ik had al geconstateerd dat het denken zelf niks doet. Het is een middel om wereldbeelden over te brengen en/of te creëren, die altijd slechts een beperkt model van de werkelijkheid kunnen zijn.
Ben er nog niet achter of je bewust iets overdenken iets oplevert.
Heb wel gemerkt dat alle inzichten die ik gehad heb, dat die ontstaan zijn door wat ik heb gedaan. Door wat ik geleerd heb, door wat ik gelezen heb, door hoe ik geleerd heb hoe ik in elkaar zit door te doen, dmv meditatie. Niet door mijn denkprocessen.
Misschien moet ik het ook geen proces noemen, het is slechts een uiting. Nee, dat is niet waar, het beïnvloed ook weer terug, het maakt illusies reëel bv. Dus het is idd een proces. Een cirkel, the cirkel of life. De wiel van het leven.
Het denken kan alleen weten wat ik weet en is dus constant informatie die ik heb tegen mezelf aan het herhalen/analyseren/beoordelen.
Mijn denken/ego is dus constant mezelf aan het overtuigen.
Ik vertrouw dus mezelf niet !!!
Ik vertrouw mezelf niet en dus loop ik constant mijn informatie te beoordelen, te analyseren. Ben ik constant mezelf aan het overtuigen van wat ik al weet.
Dit gaat nergens over.
Ik weet dat het ego niet bestaat, ik weet dat een zelf niet bestaat. Toch ben ik constant gesprekken met mezelf aan het voeren. Probeer ik mezelf te begrijpen.
Het denken probeert te begrijpen hoe ik werk, maar ik denk dat ik het denken ben. (=ego)
Niet alleen op forums, facebook etc zijn we constant tegen onszelf aan het praten zonder het door te hebben. (we denken echt in gesprek te zijn met anderen, maar dat komt bijna niet voor, uitzonderingen) We praten de hele dag tegen onszelf via het denken. Onszelf constant te wantrouwen, het denken/ego is zo vol van zichzelf dat het denkt de controle te hebben omdat het anders mis gaat. Daarom die illusie van controle.
We proberen de wereld te controleren als bespiegeling van het ego die zichzelf probeert te controleren. We wantrouwen de wereld omdat het een bespiegeling is hoe we onszelf wantrouwen.
liefde of controle ?
Had vannacht de deur open gelaten ivm de hitte, dus om 5:15 dacht mijn loge te gaan blaffen terwijl er niks was. Kon daarna heel moeilijk weer in slaap komen, was gelijk te alert en te wakker. Uiteindelijk viel ik weer in slaap. Om iets voor 8:00 voelde ik weer duidelijk die energiestromen toenemen en ben ik opgestaan.
Heb de 4 vragen van Kathie toegepast op de honden(zorg) en dat heeft goed geholpen. Zo zal ik beide loge’s niet meer meenemen op de lange ochtendwandeling, is trouwens ook beter voor hun, anders is het teveel belasting voor hun, vooral voor eentje, ik zie het aan hoe die opstaat na rust. Vanmiddag met een loge naar de dierenarts voor zijn smetplek en weer lekker stukje fietsen in de zon. Heb gister tijdens het fietsen wat in mijn telefoon geschreven:
Emoties = gevoel veroorzaakt door je ego
Wat als het zelf wel bestaat, dat het ego ook een energiebal is net als die oude pijnen ? Dat het doorhebben dat er geen zelf is en dat het slechts een illusie niet genoeg is/hoeft te zijn. Je weet/voelt dat je ego/zelf er zit , dat ie in zekere zin ook echt is. Het moet echter constant gevoed worden. Telkens bevestiging nodig omdat het eigenlijk slechts een illusie is. Het is niet blijvend. Als ik het stop te voeden zou het op moeten lossen. En hoe zwakker het wordt, hoe makkelijker ik de identificatie ermee op zou kunnen geven.
Ik voel me bewustzijn steeds switchen tussen 2 entiteiten. Het ego zou dus een manifestatie kunnen zijn, gecreëerd door het denken, die daarom denkt in controle te zijn, niet doorhebbende dat het ego gescheiden is van de rest, van het geheel. (waardoor het niks kan) Daarom zo op zoek naar erkenning ?
Constant erkenning nodig om het ego te blijven voeden zodat het kan blijven bestaan. Je kan wel tegen iemand zeggen dat het ego niet bestaat, je identiteit niet bestaat. Maar zolang het gevoed wordt blijft het echt, alleen kan het niks en blijft het daarom vechten en in conflict. Wat dus lijden veroorzaakt. Pas als het ego erkent dat het niks is, niks kan, slechts een illusie van energie is, zal het oplossen en dat kan dus kennelijk plotseling in 1 nacht of heel geleidelijk.
– Maar als het ego je gedrag beïnvloed dan kan het toch wat ? Dan is er toch controle ?
Nee, er is alleen causaliteit. Je gedachten zorgen nml voor gedrag die ervoor zorgen dat gebeurt wat je juist probeert te voorkomen. Een soort paradoxale self-fullfilling-prophesy.
Ik was bv bang om de marathon niet uit te kunnen lopen → daardoor heb ik te hard getrained → hierdoor kreeg ik een blessure → waardoor ik de marathon niet kon lopen.
Er zijn zoveel manieren om op een gedachte te reageren en je hebt niet de controle hoe die reactie zal zijn. Je kan alleen leren patronen bij jezelf te herkennen en die doortrekken naar de toekomst.
Zo zal dezelfde gedachte bij iedereen verschillende effecten hebben (en zelfs verschillende effecten bij dezelfde persoon in verschillende levensfasen/tijd onder invloed van bv omgevingsfactoren) van moord tot stalking tot zelfhaat of zelfmoord.
Geen controle, alleen causaliteit.
11:30
Luisterde net naar het nummer “Year of summer” van Wildstyle. Daarin zingen ze het zinntje:
“The deeper we fall (in love), the more we loose control”
En dat is idd het probleem. We streven liever naar controle, of houden liever de illusie van controle vast dan dat we ons over geven aan de liefde en erkennen dat we nooit de controle hebben gehad !
En zo veroorzaken we al het leed in de wereld, omdat we liefde opgeven in ruil voor de illusie van controle.
vulkaan die wil uitbarsten
Had het bloedheet gisteravond terwijl ik op de bank zat en een boek zat te lezen. Heb de 2 hondjes op de gang gelaten zodat ik er niet gek van zou worden. De ene loge ligt daar ’s avonds toch het liefst en voor de ander maakt het niet uit. De derde ligt gewoon te ronken op de bank.
Maar door die energiestromen had ik het dus erg warm. Moest zelfs mijn sokken uitdoen om mijn gloeiende voeten af te koelen. Meditatie is ook erg vaag op dit moment door al die energiestromen. Zelfs toen ik op de bank zat moest ik regelmatig even stoppen met lezen omdat ik al die energie even overweldigend vond.
Regelmatig voel ik heel mijn lichaam spannen als ik bewust accepteer en me openstel, hoe het zich moet spannen om niet meegezogen te worden zeg maar. Het is echt heel sterk , ga er nu scheel van zien.
Gisteravond tijdens de 20 min zitmediatie was het ook erg heftig en de tijd was zo voorbij. Tussen de golven door waren er ook momenten dat ik er gewoon zat en verder niks. Ik zat gewoon en concentreerde me nergens op, dacht nergens aan, probeerde niet te accepteren of wat dan ook; Ik zat gewoon. Mooi en apart. Heb redelijk geslapen, werd pas om 7:45 echt wakker. (1:00 slapen)
De meditatie vanochtend was redelijk bizar. Voelde weer dat samentrekken en probeerde er maar niet tegen te vechten. Het werd heel heftig kwa energie, op een gegeven moment voelde ik alleen nog maar mijn innerlijke energiestromen. Ik voel ook nu weer alsof er een kap op mijn schedel ligt (er net onder) die de boel afdekt. Binnen begon het steeds meer te borrelen en even, voor een moment, voelde heel mijn lichaam alsof het zat te wachten op een energie-explosie. Alsof het een vulkaan was die wilde uitbarsten, maar werd tegengehouden door die energiekap die ik bovenop voel. Het voelt dus alsof het wachten is tot die vulkaan zal uitbarsten en de extase van de energie zal vrijlaten. Wil zo na mijn ochtendritueel de meditatie verlengen naar 30 min. Nou moet ik alleen oppassen dat ik niet opeens weer iets wil gaan bereiken, het tot doel ga stellen. Zitten en accepteren, meer kan ik niet doen. Het proces gaat zoals het gaat. Ik heb daar verder geen controle over.
(Je kan het beïnvloeden, maar dat betekent niet dat je er ook maar enigszins controle over hebt, je kan het alleen verstoren)
Betrap mezelf er ook weer op dat ik veel gedachten heb hoe de wereld anders zou moeten , hoeveel beter de wereld zou zijn als andere mensen ook snappen hoe al die processen werken. Hoe we constant onze politiek , sociale structuur en economie saboteren. Constant conflicten veroorzaken uit angst, omdat we de controle willen. Maar dat komt vanzelf wel. Zo ben ik benieuwd hoe de opwarming van de aarde zich gaat ontwikkelen. Daar denk je extra aan in zo’n hele week. Daarom is het gevoel dat ik mijn geld via het internet probeer te verdienen, dan grotere kans dat ik flexibeler ben in de toekomst.
15:00
ipv meditatie en 4 vragen heb ik youtube-filmpjes zitten kijken. Had ook weer de behoefte om van alles en nog wat te delen via facebook/forums. Op gegeven moment zat ik een filmpje te kijken van een meisje dat de VN toespreekt over hoe ze de wereld vergallen en hoe kinderen zien dat het fout gaat, maar volwassenen moeilijk doen om niks. Zat helemaal in die intense energie natuurlijk en moest opeens flink huilen om dat filmpje. Tijdens het huilen voelde ik ook dat samentrekken in mijn binnenste.
Voel me hierdoor nu weer redelijk “normaal”, de intensiteit is weg en wordt weer sneller afgeleid , ga weer sneller in mijn ego zitten hierdoor.
Het is duidelijk dat het huilen een “ontladen” was van al die energie die in me zat. Zo ook toen ik de vorige keren in die periodes zat te huilen bij bv de matrix-film.
Net als seks is huilen dus ontladen , ontladen via emoties. Alhoewel die intensiteit wat overweldigend is en soms werd ik zelfs een beetje misselijk ervan. Vind het nu toch jammer dat ik via dat huilen “ontladen” heb. De vulkaan is op de verkeerde manier uitgebarsten.
de externe wereld doet er niet toe
Het is allemaal weer flink in beweging gekomen. Gisterochtend wed ik wakker met een meer verstopte neus als anders en begon te niezen en kreeg een loopneus. Deze heeft letterlijk de hele dag geduurd. Ik heb echt de hele dag moeten niezen en mijn neus moeten snuiten, heb er 2 dozen tissues door heen gewerkt. Het voelde alsof het ego zich via mijn neus een weg naar buiten probeerde te vinden. Ook vandaag zit mijn neus verstopt en voel ik mij soort van ziek. Maar de neusspray lijkt deze keer enigszins te helpen. Alhoewel ik afgelopen jaar elke keer dacht dat ik ziek was, flink verkouden was, heb ik nu door dat het de energiestromen in mijzelf aan het bewegen zijn. Dat het het ego is dat aan het oplossen is.
Moet ook dan aan Eckhart denken die in zijn boek verteld dat als je je korte moment in het NU bevind, over hoe vredig dat moet voelen enzo. Terwijl ik vaak ziek ben, eerst constant angst voel en daarna constant wil vluchten. De energiestromen in mijn lichaam soms amper aankan. Nu weet ik ook wel dat dit juist komt door al het verzet tegen het “hiernu”, maar toch. Ik heb al eerder genoemd dat dit de lijdensweg van Jezus is op weg naar de kruisiging van zijn ego.
Wel weer een bijzondere ervaring gehad vannacht, voor het eerst kort het gevoel gehad dat er geen “zelf” was, hoe ik voor het eerst mij helemaal in mijn lichaam bevond , als een geheel. Het voelde alsof mijn hoofd die in een andere tijdsdimensie leeft zich verenigde met mijn lichaam die zich wel in het hiernu bevond.
Ik lag half slapend, half wakker te ademen door 1 half open neusgat en voelde hoe ik het gedeelte achter mijn neus en toen mijn longen ingleed en hoe ik voelde van: “he, dan moet dat ene helemaal verdwijnen om er 1 geheel van te maken”. Geen gedachten in woorden deze keer, maar via het gevoel. En nadat ik een paar minuten dat gevoel had en dat “ene” durfde te laten verdwijnen, zat ik opeens helemaal in mijn lichaam, als 1 geheel. Daar waar ik (net als nu) normaal of vanuit mijn longen adem en dan de lucht mijn neus voel ingaan of andersom. Dus als ik mijn ademhaling volg voel ik alleen mijn longen en mijn neusgaten en zit er voor mijn gevoel een minimale vertraging tussen de 2, alsof de lucht een miliseconde nodig heeft om mijn neusgaten in te gaan en dan in mijn longen weer op te duiken.
Nu voelde het als een geheel en gebeurde het allemaal tegelijkertijd. Geen tijdsbarriere meer tussen mijn hoofd en lichaam, maar een samensmelting in 1 dimensie, de dimensie van het hiernu.
Het leek een paar seconden te duren, totdat het weer ophield. Uiteraard probeerde ik het daarna weer te voelen, te bewerkstelligen. Maar dat kan natuurlijk niet realiseerde ik nu na een paar pogingen, immers dan probeer je weer “te doen” en kom je er weer verder vanaf,
Waar ik het duidelijk nog moeilijk mee heb, is het feit dat eigenlijk ons hele leven intern afspeelt, dat het externe er eigenlijk weinig toe doet. Dat als ik leef als mijzelf, volledig in het hiernu, als bewustzijn in mijn lichaam, dat het dan niet uitmaakt wat er in de externe wereld gebeurd. Dit gaat zo tegen mijn hele leven in. Heel mijn leven heb ik mij gericht op de externe wereld en mijn positie daarin, mijn relatie met die externe wereld en mijn positie daarin, mijn relatie met die externe wereld. Was ALLES wat ik deed gemotiveerd om mijn relatie met die externe wereld te veranderen, te verbeteren. En nu blijkt dat de relatie met mijzelf het enige is wat telt. Dat dat wat ik mijn hele leven gedaan heb, voortkwam uit grote onzin en alleen maar leidde tot ellende, dit terwijl ik zo hard probeerde om het juiste te doen.
Dat blijkt dus allemaal nutteloos te zijn geweest. (niet helemaal natuurlijk, moest eerst leren)
Ik kan nog maar moeilijk accepteren om helemaal vanuit mijzelf te leven in de erkenning dat wat er in de buitenwereld gebeurt er niet toe doet, het blijft nog steeds onwerkelijk.
bewust worden via het denken
Naast het feit van geen gedachten hebben, moet ik dus ook leren om me niet te controleren. (zelfs in rust concentreren we ons constant, het is de natuurlijke staat van het ego), maar zelfs tijdens de momenten zonder gedachten en ik mijn hoofd/denken ontspan, mij dus niet concentreer, ontvankelijk ben voor het geheel (niet slechts een deel) voel ik nog ver op de achtergrond het analyserende deel actief zijn. Alles registreren, onderzoeken, in de gaten houden. Hierdoor komen gedachten altijd snel weer tevoorschijn.
Pas als ik dit analyserende deel, ver op de achtergrond, ook loslaat, dan pas voel ik de echte stilte, de echte leegte, dan pas voel ik het verdwijnen van het ego.
Dus ik moet eerst mijn gedachten loslaten. Dan mijn concentratie, het concentreren op iets in het hiernu, wat daardoor dus niet hiernu is, maar daarnu. En als laatste mijn ver op de achtergrond nog mijn analyserende deel.
Dan voel ik de stilte en de leegte.
Helaas nog wel incl de energie-blokkade van dat ego in mijn hoofd, dus val nog snel terug.
Moet bekennen dat ik nog steeds in 2-strijd ben. Nog steeds bang voor die stilte/leegte. Een deel van mij wil naar die stilte/leegte, daar ben ik nu al zo lang mee bezig. Maar die stem in mijn hoofd, de concentratie, de analyse geeft iets vertrouwds, de illusie van controle, het nog in mijn eigen hand hebben, maar dat is niet eens het belangrijkste. Die stem in mijn hoofd, die gedachten, die analyses, ze lijken gezelschap te geven, vertrouwdheid.
Ben stiekem bang dat het leven ophoud in die stilte/leegte, geen prikkels meer, dan ben ik echt weg, houd ik op met bestaan. Alhoewel me laten afleiden steeds minder wordt, zet ik wel overdag muziek op, ’s avonds lees ik een boek (gister weer film gekeken) omdat ik toch bang ben voor die stilte/leegte.
Ik heb misschien geleerd dat ik niet mijn gedachten ben, maar ik identificeer mij dus met dat analyserende deel dat op de achtergrond meedraait. Hoe vaak heb ik al in dit dagboek geschreven over dat ik moet stoppen met analyseren, hoe ik verslaafd ben aan analyseren (30-09-13)
Het zou mij niks verbazen als ik stiekem die analyserende deel ook gebruik om te proberen “bewust te zijn”. Ik moet toeschouwer zijn, alles zien gebeuren en dat moet mij inzichten geven over de illusie van mijn denken en de realiteit waarin ik behoor te leven.
Maar in net zoveel tijd probeer ik waarschijnlijk “bewust te analyseren”.
Ook via dit dagboek analyseer ik “het bewuster worden”, te begrijpen en inzichten van te krijgen om bewuster te worden.
Ik probeer dus nog steeds deels via het denken bewuster te worden. Te analyseren om bewuster te worden, ipv het gewoon te zijn. Het is dus verborgen valse hoop, valse macht.
In de stilte/leegte valt er niks meer te analyseren !
Dan moet ik mijn verslaving definitief loslaten.
Daarom is de beurs zo verslavend, oneindig analyseren, oneindige informatie/ economie/ voorspellingen. Het enige wat altijd een uitdaging zal blijven , hoe slim je ook bent, hoeveel je ook weet. Totdat je accepteert dat er eigenlijk niks te weten/ analyseren/ voorspellen is, er is alleen reageren in het hiernu !
(→ wat ik dus nog steeds probeer te doen vanuit het analyserende denken ipv vanuit mijn gevoel)
Grappige gedachte:
We leven zo via ons denken, denken zo erg dat ons denken de realiteit is, dat we geloven dat als we ergens niet aan denken dat het dan ook geen realiteit meer is.
Als die “realiteit” in eerste instantie iets van ons denken was, dan werkt dat zelfs. Je heft gewoon de illusie op. Maar omdat we het verschil tussen die illusie en de realiteit vaak niet weten, denken we ook dat dat werkt met de realiteit, de echte. Door gewoon niet meer aan die realiteit te denken, bestaat het opeens niet meer geloven we dan. (ontkenning)
Zat nog een metafoor te bedenken tijdens het pissen:
Proberen het ego los te laten is als naar de wc gaan. Je voelt die drang, daar doe je niks voor, als je plast dan is dat iets wat je laat gebeuren door het ontspannen van een sluitspier (?). De energie waar het ego uit bestaat wil dus van nature wegstromen, daarom is het ego constant bang voor de dood. Het ego is de sluitspier die die energie gevangen/opgesloten probeert te houden, probeert vast te houden. → en opnieuw te vullen.
Je kan dus niks doen om die energie los te laten, net als met plassen kan je alleen ontspannen en de natuur zijn gang laten gaan. Je moet dus je ego ontspannen (niet concentreren bv) en de opgehoopte energie zal vanzelf wegstromen. M.a.w. Loslaten → niet meer vasthouden.
Het ego is dus je verzetten tegen wat is. (de natuurlijke energiestroom) Dat is ook het enige wat het ego kan, zich verzetten, met al het lijden van dien. Ontspan, geef je over aan wat is en het ego zal oplossen, wegstromen en je van je lijden verlossen.