Wil niet zeggen dat het vluchtgevoel weg is, maar er zit flinke beweging in. Het lijkt ook wel alsof ik het ego kleiner voel worden. Ik voel in mijn achterhoofd ter hoogte van die uitstekende knobbel rond wat ik denk mijn ruggenmerg is een blok(kade) van energie zitten.
Alsof daar mij identiteit zit die alles aanstuurt.
Heb nog steeds het gevoel dat ik aan het verdwijnen ben, wat natuurlijk angstig voelt, waardoor ik nog steeds op de achtergrond dat vluchtgevoel voel. (het is nu minder intens) Dat betekent dat ik me nog steeds identificeer met mijn ego, met mijn denken.
Zal eens een lijstje proberen te maken waar dat gevoel van identiteit nog steeds vandaan komt.
1) Stiekem denk ik nog steeds dat mijn denken verantwoordelijk is voor al deze kennis, dat het mijn denken is die me deze inzichten geeft. (dit terwijl het toch duidelijk is, zeker gezien het verhaal van gister dat deze inzichten komen uit het geheel, door te doen, bewust te doen. De echte realisatie kwam pas na het zien/lezen en dan te schrijven. Het denken heeft dus eerlijk gezien geen functie in dit hele proces. Het is alsof het denken me bewust probeert te maken van wat ik dan al weet 🙂 )
→ het bewustzijn dat bewust probeert te worden via het denken ?
2) Ik haal nog mijn identiteit uit deze kennis. Zolang ik het allemaal opschrijf blijf ik bewaard, blijft de kennis die ik ben bestaan, terwijl ik langzaam verdwijn. Dan gaat het niet verloren, terwijl ik verloren ga.
Dit dagboek is dus heel dubbel. Aan de ene kant gebruik ik het als excuus om aan mijn identiteit vast te houden, om te proberen verlichting te voelen via het begrijpen (wat natuurlijk niet kan). Aan de andere kant helpt het schrijven zoals gister met het krijgen van inzichten, of beter gezegd, het uiten van inzichten. Het zorgt voor een betere ordening van de informatie in het geheel. Kennelijk iets wat het denken dus ook probeert, maar dus niet of nauwelijks kan.
3) Emoties omdat ik vind dat ik het niet zomaar verdien, dat ik er wel wat voor moet doen. Dat het mijn plicht is om terug te geven in de toekomst en dat dat alleen kan via mijn emoties die me hiertoe motiveren. Alsof als ik het contact met de mensheid via mijn ego zou verliezen, ik niet meer gemotiveerd zou zijn om wat voor die wereld te betekenen. Wat logisch is, immers die wereld zou ophouden te bestaan. (de wereld die ik nu probeer te verbeteren is slechts de wereld die in mijn denken bestaat, de illusie) Het denken zorgt echt voor de vreemdste paradoxen.
De emoties zijn dus iig 2-ledig:
– Een schuldgevoel voor een probleemloos leven waarin het lijkt alsof alles je maar aan komt waaien zonder dat je er hard voor moet werken.*
– Een overtuiging dat ik de motivatie via de emotie nodig heb om in de toekomst terug te geven aan de wereld die ik nu aan het verlaten ben. Dat door mijn ego op te geven en die wereld los te laten, ik de andere mensen in die wereld in de steek laat.
En dus heb ik die emotie idd nodig als ik die mensen in die wereld niet in de steek wil laten, immers als ik die wereld verlaat, verdwijnt de emotie, ze zijn hetzelfde, ze zijn met elkaar verbonden.
Ik heb dus ook een schuldgevoel dat ik de mensheid waarmee ik nu in contact lijk te staan via het ego in de steek laat, aan zijn lot over laat.
(de waarheid is natuurlijk precies andersom, tijd voor Kathie 🙂 )
4) Dat er geen “Ik” of “zelf” is die verantwoordelijk is. Eerst baalde ik dat er geen zelf is, het maakte me primitief en was er niemand die al die slimme dingen bedacht. Later realiseerde ik me dat er dus ook niemand is die het fout kan doen, kan falen.
Dat ik dus een leven leef zonder dat er een zelf is die daar verantwoordelijk voor kan worden gehouden.
* Betreft mijn schuldgevoel: Zou ik nog boos zijn op mijn ouder die leven op kosten van de overheid en denken daar recht op te hebben zonder er iets voor terug te doen ? (of hoe hele groepen in de maatschappij die dat doen, of zelfs mezelf omdat ik huursubsidie en zorgtoeslag krijg ? )
→ Dat ik nu ook leef van deze toeslagen als gezonde man die prima meer kan werken, maar voor deze weg gekozen heeft, dat ik dat dus in de toekomst wel moet terug betalen.
–> Dat ik mijn inkomsten niet opgeef ? al zou dat niks uitmaken, ik verdien niks.
→ Dat ik mijn studieschuld waarschijnlijk niet ga terugbetalen ?
Ben ik nog boos op alle mensen die geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven, afhankelijk blijven, willen blijven van anderen, de overheid. Dat de wereld er beter uit zou zien als mensen hun eigen verantwoordelijkheid zouden nemen.
→ boos op mezelf dat ik niet los durf te laten en die verantwoordelijkheid durf te nemen ?
Dat is dan weer een vicieuze cirkel.
Ik durf niet te voelen door het vluchtgevoel welke een emotie is omdat ik boos op mezelf ben dat ik niet durf te voelen ?
→ Ik moet mezelf dus vergeven dat ik niet los durf te laten ?
Door dat vluchtgevoel ga ik vluchten in activiteiten die me daar van af leiden. → Achter de computer hangen, tv kijken, facebooken, youtuben, lezen over de beurs etc. Als ik me dan weer heb af laten leiden dan voel ik me weer schuldig over dat ik zo laf ben geweest te vluchten, wat dus die emotie weer voed en dat gedrag veroorzaakt.
De beroemde vicieuze cirkel.
De wiel van het leven, cirkel van het leven.
Voel me schuldig dat ik nog steeds in al die onzin van mijn denken geloof, terwijl ik eigenlijk al weet dat het allemaal onzin is.
Maw ik moet stoppen met mezelf te veroordelen.
→ zelfacceptatie
→ mezelf niet veroordelen dat ik mezelf veroordeel
Ik moet mezelf dus vergeven voor het veroordelen van mezelf.
Door over de wereld te oordelen, oordeel je over jezelf. Door de wereld in goed en slecht, mooi en lelijk te verdelen, verdeel je jezelf. Door mijn kennis als goed te beoordelen, creëer ik gelijk het slechte en dus veroordeel ik mezelf. Immers ik kan alleen het goede doen als ik ook slechte dingen doe. Alleen met slecht gedrag bestaat goed gedrag.
Het prijzen van kinderen is dus het veroordelen van kinderen. Door te zeggen dat ze zeer goed zijn, betekent dat ze gister slecht waren, of morgen slecht zijn. Door bepaalde activiteiten als goed te bestempelen (→ Valse Hoop) veroordeel ik de rest tot slecht.
Er is maar 1 uitweg → vergeving en stoppen met oordelen (Jezus) (Zowel goed als slecht)
→ Maar hoe kan ik het juiste gedrag vertonen als ik niet meer oordeel ? Slecht gedrag kan je toch alleen stoppen door het te veroordelen ? Of bestaat slecht gedrag alleen op basis van het verstand op basis van oordelen. Stop met oordelen en je zal leven op basis van liefde en daar bestaat geen slecht gedrag. Gevoel zal je leiden. → gebrek aan zelfvertrouwen → het denken vertrouwd het geheel niet.
Het is alsof het denken zichzelf wil behouden, het probeert zijn gedrag te verbeteren op de enige manier die het kent → via Valse Macht door zichzelf te (ver) oordelen.
Er is maar 1 uitweg → Wees Bewust (Boeddha)
Het denken kan niet anders als oordelen. Het is dualistisch van aard, het leeft in een wereld van conflict omdat dat zijn aard is. → verhaal van de schorpioen op de rug van de kikker over de rivier.
Het bewustzijn kan niet oordelen, het kan alleen bewust zijn van de wereld. Het kan niet verdelen vanwege zijn non-dualistische aard.
Er zijn 2 dingen die er toe doen in het leven:
Leren: jezelf ontwikkelen, jezelf aanpassen, leren van je leven, van alle informatie, ervaringen etc, het beste doen met wat je hebt.
Goed leven: het juiste doen, het goede doen, de wereld mooier maken, je steentje bijdragen in het gevecht tegen te kwaad.
Leren kan niet via het denken, het denken kan zelf niet leren, ook niet via het denken. Het denken maakt concepten van wat je geleerd hebt en kan dat via taal overbrengen naar anderen. Het vertelt antwoorden die het geheel heeft ontdekt, gefabriceerd. Het is slechts een comminucatiemiddel van het geheel. (→ tussen het iets en het bewustzijn ???)
Leren zelf kan je alleen door het te doen. Door te oefenen, trainen, lezen, proberen, schrijven/tekenen/ rekenen etc. Door bewust te doen. Maar het geheel doet dat waar het bewust van is, leert van waar het bewust van is. Bewust zijn = doen = bewust doen = bewust zijn.
Goed leven is het juiste doen. Leven vanuit liefde. Het ego is individualistisch, is uit op eigen overleving d.m.v. “krijgen”, dit ten koste van anderen. Het geheel is een, het is nergens op uit en leeft d.m.v. “geven”, dit ten bate van iedereen.
De enige manier om te leven via “geven” i.p.v. “krijgen”, om te leven in “vrede” i.p.v. “conflict” is door bewust te zijn. Leven via het geheel. Omdat je onderdeel bent van het geheel , jij + omgeving + mensen, zullen jou acties logischerwijs ook in het voordeel zijn van het geheel. Dus ook je omgeving, natuur + andere mensen.
Er is dus maar 1 juiste weg = Wees Bewust
22:00
Vergeven = zelfacceptatie=aanvaarden wat is.
Ik blijf maar proberen het ego los te laten, te laten verdwijnen etc. Maar ik hoef alleen de identificatie los te laten. De rest is Valse Hoop. Ik identificeer mij al heel lang niet meer direct vanuit het ego, maar met mijn zoektocht om het ego te laten verdwijnen. Die energie-ophoping in mijn hoofd. Maar dat is denken vanuit de dualiteit. “Ik kan alleen bewustzijn als er geen ego meer is “. Maar de realiteit is non-duaal. Ik ben gewoon bewust van het ego. Het bewustzijn kan niet oordelen of lijden, alleen daar waar het mee identificeert in het ego. Wees gewoon bewust, ook bewust van het ego en aanvaard dat het er zit. Zonder identificatie kan het daar helemaal geen kwaad. Zolang ik bewust ben en er niet op reageer, kan het geen kwaad. Het kan mij juist helpen, het helpt mij om alert te blijven, bewust te worden en bewust te blijven. Observeer het ego en het is nog slecht nog goed, maar compleet onschuldig. Pas als je je ermee identificeert , het voor waar aanneemt, je er aan gaat hechten, veroorzaakt het problemen.
Het ego hoeft dus niet eens te sterven. Aanvaard het als de machteloze entiteit die het is en wees jezelf, wees bewust.