Geplaatst op

verkouden

Gister goed dagje gehad kwa meditatief zijn gezien. Leek het goed vol te houden de hele dag. ’s Avonds voelde ik weer een verandering bij de meditatie, het was alsof ik bij het concentreren op de ademhaling en houding ik weer bezit moest nemen van mijn eigen lichaam. Alsof mijn bewustzijn nu niet in goed contact daar mee staat en er maar een beetje omheen bungelt ipv op zijn plek in mijn lichaam te zijn. Apart.
Ik merk ook tijdens het wandelen dat ik soms moeite heb met het door mijn ogen kijken, met de informatie die daar door heen komt. Niet als in letterlijk anders zien, dat is gewoon hetzelfde, maar meer alsof het niet geïntegreerd is met wie ik ben, met mijn bewustzijn, alsof ik de informatie via een omweg krijg. Weet verder niet wat ik van die dingen moet maken.

Toch nog nog wel echt verkouden geworden. Werd vanochtend met een dichte neus wakker om 7:00 en heb daarna niet echt meer geslapen. Maar omdat ik nog een tijd in bed heb gelegen met die dichte neus, ben ik me wel ziek gaan voelen. Ik merk dat ik er weer tegen ga vechten. Dat ik baal dat ik voor de zoveelste keer verkouden ben, baal dat ik niet gewoon gezond blijf, baal dat ik niet voorzichtiger ben als ik in openbare plaatsen ben met handen wassen en aan mijn gezicht en neus zitten.
Bij elke overgang is het weer raak.
De hele dag meditatief zijn voelt alsof je de hele dag aan het inspannen bent. Nu ik dus verkouden ben zegt mijn denken dat ik de hele dag rustig moet zijn, hier ontstaat dus een conflict.
Ik merk dat zich dat gelijk laat gelden op andere gebieden. Als ik de beurskoersen kijk en het nieuws lees dan ga ik veel meer oordelen en analyseren. Balen dat ik D.E. niet heb gekocht bij opening toen er al geruchten waren voor een overname. Dat ik geen KPN-opties heb geschreven toen die koers nog op 3 euro stond , dat ik toen weer naar mijn verstand heb geluisterd door het niet doen. Beginnen gelijk weer die angsten te spelen omdat de koers weer hard aan het dalen is. Ben ik weer bang om die controle te verliezen. Dan wil ik zo handelen dat ik dat gevoel van controle weer terug kan krijgen. Vaker naar de koersen kijken, analyseren, toekomstscenario’s bedenken etc, alles om weer dat gevoel van controle terug te hopen krijgen, met alle frustrerende gevoelens die daar bij horen.
Maar het is allemaal zinloos, heeft allemaal geen zin, het zal die illusie van controle niet tot rust brengen en het leven niet veranderen.
Het heeft allemaal geen zin om er tegen te vechten. Mijn overleving staat niet op het spel, al denkt mijn ego van wel, ik kan dat nu voelen. Mijn ego denkt dat mijn overleving in gevaar is en wil weer controle over de situatie hebben. Het wil weer niet-verkouden zijn en betere beurskoersen hebben, het maakt allemaal angstige toekomstscenario’s die niet bestaan. Maar juist omdat de toekomst niet bestaan en zo onzeker is geloof ik heftig dat het mogelijk is en dat het heel erg is voor mijn toekomst. Maar dat is het niet. Het maakt niet uit, het zal fundamenteel niks veranderen, het is totaal zinloos om me druk erover te maken.
Daardoor ga ik weer constant alles beoordelen. Terwijl ik nou net gisteravond in Osho’s boek “ Niets” heb gelezen dat je juist niet moet oordelen, niet goed, niet slecht, alles is gewoon zoals het is.

Al die herrie op het dak, het geeft soms onrust, voelt bedreigend soms, schrik soms van de herrie als ze wat laten vallen. Maar het is juist het tegenovergestelde, het is eigenlijk herrie dat mij steunt. Ze leggen een nieuw dak aan waardoor ik weer veiliger in mijn huis ben tegen de element van de natuur , de regen. Het is herrie van mensen die mij steunen en dat snapt mijn ego niet.

22:00

Was dus door vanochtend wat van slag af en wilde ’s middags bijna naar de bibliotheek om weer een dvd te huren. Maar had er toch geen zin in. Ben gaan wandelen en dat ging best goed meditatief. Na het eten weer Feist zitten lezen op de bank (deel 3 van de scheuroorlog), ik voelde weer sterke onbehaaglijke gevoelens, zelfs weer een soort van angst, ik ging duidelijk in dat gevoel zitten en liet me er door meeslepen. Gedachten als “ het is het niet waard” , “ hier wordt ik ongelukkig van” , “ deze negatieve gevoelens zullen nooit weg gaan” etc etc.
Totdat ik me weer opnieuw realiseerde dat dit gevoel gewoon emoties waren, weer een illusie. Ik was er toch weer even ingetrapt. Ik wilde te graag van alles.
Toen ik me de illusie realiseerde liet ik het gevoel/ de emoties gewoon toe. Ik kan niet denken dat het veilig was, want dan zou ik de ene illusie met de ander omarmen. Dus liet ik de emoties gewoon toe en ze losten vanzelf op. Ik merk dat ze af en toe terug komen , zonder dat ik bewust denk. Maar ik merk de laatste tijd steeds meer hoe het denken van het ego steeds meedraait op de achtergrond zonder dat ik het bewust door heb. Ik merk het alleen aan de emoties die ik voel en heb constant opkomen van gedachten uit het niets als ik me daar bewust van wordt.
Het is voor het eerst dat ik weer een soort angst voelde. Of dit hetzelfde is als de oude angst illusie kan ik niet meer zeggen. Het iig vreemd dat ik me hier bijna weer of iig toch even weer door liet meeslepen.
Die angst om controle los te laten , of niet meer bewust “ te willen” gedurende de dag.
Om mijn denken niet meer constant te koppelen aan mijn acties, de illusie creerend dat ik alles stuur met mijn denken, terwijl ik steeds meer merk dat mijn denken er gewoon achteraan hobbelt ipv sturend is.

Geplaatst op

(ver)geven ipv krijgen

Wil niet zeggen dat het vluchtgevoel weg is, maar er zit flinke beweging in. Het lijkt ook wel alsof ik het ego kleiner voel worden. Ik voel in mijn achterhoofd ter hoogte van die uitstekende knobbel rond wat ik denk mijn ruggenmerg is een blok(kade) van energie zitten.
Alsof daar mij identiteit zit die alles aanstuurt.

Heb nog steeds het gevoel dat ik aan het verdwijnen ben, wat natuurlijk angstig voelt, waardoor ik nog steeds op de achtergrond dat vluchtgevoel voel. (het is nu minder intens) Dat betekent dat ik me nog steeds identificeer met mijn ego, met mijn denken.

Zal eens een lijstje proberen te maken waar dat gevoel van identiteit nog steeds vandaan komt.

1) Stiekem denk ik nog steeds dat mijn denken verantwoordelijk is voor al deze kennis, dat het mijn denken is die me deze inzichten geeft. (dit terwijl het toch duidelijk is, zeker gezien het verhaal van gister dat deze inzichten komen uit het geheel, door te doen, bewust te doen. De echte realisatie kwam pas na het zien/lezen en dan te schrijven. Het denken heeft dus eerlijk gezien geen functie in dit hele proces. Het is alsof het denken me bewust probeert te maken van wat ik dan al weet 🙂 )
→ het bewustzijn dat bewust probeert te worden via het denken ?

2) Ik haal nog mijn identiteit uit deze kennis. Zolang ik het allemaal opschrijf blijf ik bewaard, blijft de kennis die ik ben bestaan, terwijl ik langzaam verdwijn. Dan gaat het niet verloren, terwijl ik verloren ga.
Dit dagboek is dus heel dubbel. Aan de ene kant gebruik ik het als excuus om aan mijn identiteit vast te houden, om te proberen verlichting te voelen via het begrijpen (wat natuurlijk niet kan). Aan de andere kant helpt het schrijven zoals gister met het krijgen van inzichten, of beter gezegd, het uiten van inzichten. Het zorgt voor een betere ordening van de informatie in het geheel. Kennelijk iets wat het denken dus ook probeert, maar dus niet of nauwelijks kan.

3) Emoties omdat ik vind dat ik het niet zomaar verdien, dat ik er wel wat voor moet doen. Dat het mijn plicht is om terug te geven in de toekomst en dat dat alleen kan via mijn emoties die me hiertoe motiveren. Alsof als ik het contact met de mensheid via mijn ego zou verliezen, ik niet meer gemotiveerd zou zijn om wat voor die wereld te betekenen. Wat logisch is, immers die wereld zou ophouden te bestaan. (de wereld die ik nu probeer te verbeteren is slechts de wereld die in mijn denken bestaat, de illusie) Het denken zorgt echt voor de vreemdste paradoxen.

De emoties zijn dus iig 2-ledig:

– Een schuldgevoel voor een probleemloos leven waarin het lijkt alsof alles je maar aan komt waaien zonder dat je er hard voor moet werken.*
– Een overtuiging dat ik de motivatie via de emotie nodig heb om in de toekomst terug te geven aan de wereld die ik nu aan het verlaten ben. Dat door mijn ego op te geven en die wereld los te laten, ik de andere mensen in die wereld in de steek laat.
En dus heb ik die emotie idd nodig als ik die mensen in die wereld niet in de steek wil laten, immers als ik die wereld verlaat, verdwijnt de emotie, ze zijn hetzelfde, ze zijn met elkaar verbonden.
Ik heb dus ook een schuldgevoel dat ik de mensheid waarmee ik nu in contact lijk te staan via het ego in de steek laat, aan zijn lot over laat.
(de waarheid is natuurlijk precies andersom, tijd voor Kathie 🙂 )

4) Dat er geen “Ik” of “zelf” is die verantwoordelijk is. Eerst baalde ik dat er geen zelf is, het maakte me primitief en was er niemand die al die slimme dingen bedacht. Later realiseerde ik me dat er dus ook niemand is die het fout kan doen, kan falen.
Dat ik dus een leven leef zonder dat er een zelf is die daar verantwoordelijk voor kan worden gehouden.

* Betreft mijn schuldgevoel: Zou ik nog boos zijn op mijn ouder die leven op kosten van de overheid en denken daar recht op te hebben zonder er iets voor terug te doen ? (of hoe hele groepen in de maatschappij die dat doen, of zelfs mezelf omdat ik huursubsidie en zorgtoeslag krijg ? )
→ Dat ik nu ook leef van deze toeslagen als gezonde man die prima meer kan werken, maar voor deze weg gekozen heeft, dat ik dat dus in de toekomst wel moet terug betalen.
–> Dat ik mijn inkomsten niet opgeef ? al zou dat niks uitmaken, ik verdien niks.
→ Dat ik mijn studieschuld waarschijnlijk niet ga terugbetalen ?

Ben ik nog boos op alle mensen die geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven, afhankelijk blijven, willen blijven van anderen, de overheid. Dat de wereld er beter uit zou zien als mensen hun eigen verantwoordelijkheid zouden nemen.
→ boos op mezelf dat ik niet los durf te laten en die verantwoordelijkheid durf te nemen ?

Dat is dan weer een vicieuze cirkel.
Ik durf niet te voelen door het vluchtgevoel welke een emotie is omdat ik boos op mezelf ben dat ik niet durf te voelen ?
→ Ik moet mezelf dus vergeven dat ik niet los durf te laten ?

Door dat vluchtgevoel ga ik vluchten in activiteiten die me daar van af leiden. → Achter de computer hangen, tv kijken, facebooken, youtuben, lezen over de beurs etc. Als ik me dan weer heb af laten leiden dan voel ik me weer schuldig over dat ik zo laf ben geweest te vluchten, wat dus die emotie weer voed en dat gedrag veroorzaakt.
De beroemde vicieuze cirkel.
De wiel van het leven, cirkel van het leven.

Voel me schuldig dat ik nog steeds in al die onzin van mijn denken geloof, terwijl ik eigenlijk al weet dat het allemaal onzin is.
Maw ik moet stoppen met mezelf te veroordelen.
→ zelfacceptatie
→ mezelf niet veroordelen dat ik mezelf veroordeel

Ik moet mezelf dus vergeven voor het veroordelen van mezelf.

Door over de wereld te oordelen, oordeel je over jezelf. Door de wereld in goed en slecht, mooi en lelijk te verdelen, verdeel je jezelf. Door mijn kennis als goed te beoordelen, creëer ik gelijk het slechte en dus veroordeel ik mezelf. Immers ik kan alleen het goede doen als ik ook slechte dingen doe. Alleen met slecht gedrag bestaat goed gedrag.
Het prijzen van kinderen is dus het veroordelen van kinderen. Door te zeggen dat ze zeer goed zijn, betekent dat ze gister slecht waren, of morgen slecht zijn. Door bepaalde activiteiten als goed te bestempelen (→ Valse Hoop) veroordeel ik de rest tot slecht.
Er is maar 1 uitweg → vergeving en stoppen met oordelen (Jezus) (Zowel goed als slecht)

→ Maar hoe kan ik het juiste gedrag vertonen als ik niet meer oordeel ? Slecht gedrag kan je toch alleen stoppen door het te veroordelen ? Of bestaat slecht gedrag alleen op basis van het verstand op basis van oordelen. Stop met oordelen en je zal leven op basis van liefde en daar bestaat geen slecht gedrag. Gevoel zal je leiden. → gebrek aan zelfvertrouwen → het denken vertrouwd het geheel niet.
Het is alsof het denken zichzelf wil behouden, het probeert zijn gedrag te verbeteren op de enige manier die het kent → via Valse Macht door zichzelf te (ver) oordelen.

Er is maar 1 uitweg → Wees Bewust (Boeddha)

Het denken kan niet anders als oordelen. Het is dualistisch van aard, het leeft in een wereld van conflict omdat dat zijn aard is. → verhaal van de schorpioen op de rug van de kikker over de rivier.

Het bewustzijn kan niet oordelen, het kan alleen bewust zijn van de wereld. Het kan niet verdelen vanwege zijn non-dualistische aard.

Er zijn 2 dingen die er toe doen in het leven:
Leren: jezelf ontwikkelen, jezelf aanpassen, leren van je leven, van alle informatie, ervaringen etc, het beste doen met wat je hebt.
Goed leven: het juiste doen, het goede doen, de wereld mooier maken, je steentje bijdragen in het gevecht tegen te kwaad.

Leren kan niet via het denken, het denken kan zelf niet leren, ook niet via het denken. Het denken maakt concepten van wat je geleerd hebt en kan dat via taal overbrengen naar anderen. Het vertelt antwoorden die het geheel heeft ontdekt, gefabriceerd. Het is slechts een comminucatiemiddel van het geheel. (→ tussen het iets en het bewustzijn ???)

Leren zelf kan je alleen door het te doen. Door te oefenen, trainen, lezen, proberen, schrijven/tekenen/ rekenen etc. Door bewust te doen. Maar het geheel doet dat waar het bewust van is, leert van waar het bewust van is. Bewust zijn = doen = bewust doen = bewust zijn.

Goed leven is het juiste doen. Leven vanuit liefde. Het ego is individualistisch, is uit op eigen overleving d.m.v. “krijgen”, dit ten koste van anderen. Het geheel is een, het is nergens op uit en leeft d.m.v. “geven”, dit ten bate van iedereen.

De enige manier om te leven via “geven” i.p.v. “krijgen”, om te leven in “vrede” i.p.v. “conflict” is door bewust te zijn. Leven via het geheel. Omdat je onderdeel bent van het geheel , jij + omgeving + mensen, zullen jou acties logischerwijs ook in het voordeel zijn van het geheel. Dus ook je omgeving, natuur + andere mensen.

Er is dus maar 1 juiste weg = Wees Bewust

22:00
Vergeven = zelfacceptatie=aanvaarden wat is.

Ik blijf maar proberen het ego los te laten, te laten verdwijnen etc. Maar ik hoef alleen de identificatie los te laten. De rest is Valse Hoop. Ik identificeer mij al heel lang niet meer direct vanuit het ego, maar met mijn zoektocht om het ego te laten verdwijnen. Die energie-ophoping in mijn hoofd. Maar dat is denken vanuit de dualiteit. “Ik kan alleen bewustzijn als er geen ego meer is “. Maar de realiteit is non-duaal. Ik ben gewoon bewust van het ego. Het bewustzijn kan niet oordelen of lijden, alleen daar waar het mee identificeert in het ego. Wees gewoon bewust, ook bewust van het ego en aanvaard dat het er zit. Zonder identificatie kan het daar helemaal geen kwaad. Zolang ik bewust ben en er niet op reageer, kan het geen kwaad. Het kan mij juist helpen, het helpt mij om alert te blijven, bewust te worden en bewust te blijven. Observeer het ego en het is nog slecht nog goed, maar compleet onschuldig. Pas als je je ermee identificeert , het voor waar aanneemt, je er aan gaat hechten, veroorzaakt het problemen.

Het ego hoeft dus niet eens te sterven. Aanvaard het als de machteloze entiteit die het is en wees jezelf, wees bewust.