Waarschijnlijk door alle veranderingen ben ik weer eens verkouden. Dit terwijl het echt warm zomerweer is. Heb gister vroeg met de hondjes gelopen en ’s middags in mijn eentje nog een meditatiewandeling gedaan. Dat beviel goed, ga ik vandaag weer doen.
Wordt tijd om mijn meditatie te verlengen, denk dat ik daar vanavond mee ga beginnen.
Gister toen ik alleen liep tijdens mijn wandel meditatie, had ik op het eind van de wandeling opeens een gevoel. Het was alsof bewustzijn een middelpunt heeft en dat we die moeten leren in het midden van ons lichaam te houden, daar vertraagd opeens het leven, alsof je niet meer druk bezig bent jezelf achterna te lopen.
Het voelde als dat het middelpunt van mijn bewustzijn soms buiten mezelf, voor mezelf bevond, alsof ik erachteraan liep. Dat ik dan sterk in mijn “doen” en “willen” zit, dat het denken dan constant redenen verzint om doelen te halen in de hoop dat middelpunt te kunnen bereiken. Het probeert het lichaam naar dat middelpunt te bewegen, wat natuurlijk niet kan, net als een schaduw beweegt het met je mee. Dus probeert het denken steeds nieuwe doelen te stellen om dat te bereiken, een eindeloze cyclus.
Pas als het je lukt dat middelpunt in het midden van je lichaam te krijgen, lost het als het ware op, wordt het 1 met het lichaam en hoef je niks meer achterna te lopen, doelen te bereiken. Dit is dus waar meditatie handig bij is. Het is ook wat het volgens mij betekent als ik of anderen zeggen: “beter bij jezelf blijven”of “ik kon vandaag goed bij mezelf blijven”.
Het lukt dan ook beter om in het hiernu te blijven. Doordat ik me nog steeds de hele tijd zo raar blijf voelen, die druk in mijn hoofd blijf voelen, probeer ik nog steeds van het hiernu te vluchten. Dit maakt alles juist erger denk ik, wat het vluchtgedrag paradoxaal juist verergerd. Moet er dus niet bang voor zijn, maar juist omarmen.
Maar om zoiets te doen vanuit je lichaam, vanuit je gevoel is veel moeilijker dan vanuit je denken. Het voelt alsof je het contact met de wereld gaat verliezen in het niet-denken. Dat mijn leven dan oncontroleerbaar alle kanten op zal gaan. Dus komt mijn denken elke minuut weer ff online om te checken of alles nog wel goed is.
We gaan maar door met vertrouwen hebben en het denken loslaten.