Het proces zelf is dus een illusie. Dat is wat van verlichting een doel maakt in de toekomst. Dat er een oorzaak zou zijn dat ik niet verlicht zou zijn. Het proces (hersenen) is dus zijn eigen oorzaak. Dit werd geloofd en dat voedde het proces met mijn intentie om verlicht te zijn.
Het proces verdwijnt pas als het niet meer wordt gevoed. Als er gestopt word te geloven dat er een oorzaak is, als er gestopt word te geloven dat ik er nog niet ben. (-> is dat waar ?)
Als er geen intentie meer is om iets te doen om verlicht te worden. Om iemand te zijn. Om iets te veranderen in gevoel en/of ervaring.
Wat is het punt van dit dagboek ?
Immers dat weet ik al lang. Ik ervaar het misschien als nieuw inzicht, maar dat is het niet. Dit dagboek bewijst dat. Het inzicht lijkt echt, maar is dus ook een illusie. Deze kennis doet niks voor mij en kan niks voor mij doen. Het enige wat mijn hersenen ermee kunnen doen is het weer tot een doel maken. Zoals het alles wat een verlichte zegt tot doel maakt en dus alles wat ikzelf zeg tot doel maak.
De dualiteit van dit dagboek dat zowel de verlichte meester is, als de zoeker waar hij tegen praat. Er is beide. Ik denk beide te zijn.
Humor 🙂
Dus dan lijkt het weer alsof ik het inzicht heb gekregen dat mijn nieuwe inzichten niet echt zijn. Maar ook dat wist ik al. Dan lijkt het weer een nieuw inzicht dat ik hierin dus in een eeuwige loop zit gevangen. Maar ook dat wist ik natuurlijk al. Dan lijk ik weer het inzicht te krijgen om te vertellen dat heel dit dagboek onzin is, maar dat wist ik ook al. Alleen waar ik het op projecteer is veranderd , dus lijkt het weer een nieuwe betekenis te hebben.
Dan lijkt er weer het inzicht te komen, dat wat ik ook vertel, het zal nooit kloppen. Maar ook dat wist ik al. Dan komt er het inzicht dat het nooit te begrijpen is, ook niet terwijl ik verlicht ben. Maar dat wist ik al.
En zo houd het proces, (het ego; wie ik denk te zijn) mij aan het lijntje. Het doet zich voor als verlicht meester om mij de zoekende te helpen verlicht te worden. Dan wordt er natuurlijk gelijk de vraag “waarom” gesteld. Waarom kan ik mijzelf voor de gek blijven houden ? Omdat het deels in feite ook gewoon waar is. Ik ben een verlicht meester die zoekenden kan helpen verlicht te worden, of beter gezegd bewuster te worden. Dat ben ik al jaren. Net als dat ik ook nog steeds een zoeker ben, omdat het proces nog niet is stilgevallen. Maar tevens ben ik beide niet. Omdat de vraag zelf onzin is. Dus kan er geschreven worden om het zo begrijpelijk mogelijk te maken. (wedstrijdje wie het beste verlichting kan uitleggen) Maar het beste begrijp je het door te beseffen dat de vraag onzin is. Door te beseffen dat de vragensteller zelf onzin is. Maar ook dat wist ik al.
Het is ook gewoon een mooi verhaal. Verlicht meester die zoekenden helpt. Het is ook gewoon een mooi verhaal; een proces dat mij mooie inzichten geeft waarmee ik mijzelf (en anderen) kan helpen verlicht te zijn. Een proces dat mij een steeds beter persoon zou maken. (= geloven dat verlicht zijn je een beter persoon maakt, wat ook deels waar is. Het maakt je alleen niet beter dan andere mensen. Het maakt je alleen beter dan wie je dacht te zijn) Wat ik ook al ergens geschreven heb volgens mij.
Dat is waarom ik mijzelf zo lang voor de gek kan houden. Al die verhalen zijn waar en onwaar tegelijk. Telkens kan ik kiezen. Het is gewoon een mooi verhaal en dus waarom niet ervoor kiezen dat het waar is ? Ook dit wist ik al, want ik heb al geschreven dat het allemaal een sprookje is en dat sprookjes gewoon leuk zijn, dus waar om ze niet gewoon vertellen ?
Ik blijf dus vragen beantwoorden waarvan ik het antwoord al weet. Ik weet ook al lang alle antwoorden als verlicht meester hahaha.
Zo lijkt het proces dus mijn vriend. Iets wat mij beschermt en helpt en steunt. Niks anders als wat ik schreef ruim 6 jaar geleden, hoe ons zelfbeschermingsmechanisme juist zelfdestructief is. Ook dat verhaal wordt weer als excuus gebruikt.
En dat is dus de dualiteit van een verlicht meester. Hij wil graag andere mensen helpen, maar kan ze alleen verhalen geven die juist in de weg zitten. Dat is de dualiteit van een zoeker. Hij wil graag verlicht zijn, maar het zoeken zit hem in de weg.
Ik merk op hoe ik iets wil schrijven wat dit verhaal een einde geeft. Iets wat ik al vele jaren probeer. Hou ik dit dagboek vol in het geloof dat ik kan schrijven tot dat dit proces is stilgevallen en er geen verhalen meer zijn. Een paradox. Want ook dat is een verhaal hahaha. Ik merk op hoe er weer wordt teruggegaan; “het is niet te begrijpen”, “het is niet uit te leggen”, “het is niet te bevatten”, “te voelen”, “te ervaren”. Bla bla bla. Herhaling herhaling herhaling. Elke poging tot een einde is weer terug gaan naar het begin. Het is weer een vorm van zoeken. Het zoeken naar het einde is wat het einde in de weg zit hahahahaha. Het is weer mijn hersenen die van het einde van het zoeken een doel hebben gemaakt.
Er is geen einde. Is dat dan het einde ? Nee, want het einde is daar waar het verhaalt stopt. Dus schrijven “er is geen einde” en dan stoppen, maakt dat de verhalen stoppen. Ik schreef al eerder dat ik gewoon moest proberen te stoppen met dit dagboek, wat ik projecteerde op het proces. Ik schreef al eerder dat dit dagboek juist het proces voed. Maar ook schreef ik hoe dit dagboek juist helpt bij het loslaten en doorzien van de onzin. Het is beide.
Ik kan dus geen einde schrijven voor dit dagboek. Want zolang ik schrijf houd ik het dagboek in stand. Er is dus niks wat ik kan doen. Ik kan weer alleen niet-doen. Ik kan er alleen een einde aan maken door gewoon te stoppen met schrijven. Wat tot nu toe niet gelukt is, wat tot nu toe niet gebeurd is.
Kan ik ervoor kiezen om er gewoon mee te stoppen ? Ik weet het gewoon niet. Ik heb het eerder geprobeerd en dat was niet gelukt. Zelf terwijl ik weet dat ik niks nieuws kan vertellen. Dat inzicht heb ik ook al heel lang. (dat denk ik iig)
Een einde dat ik verzonnen had was: “Geen interne reizen meer, tijd om weer extern te reizen”. Ik vond dat een mooi verzonnen einde haha. De titel van mijn eerste stukje op 27 oktober 2012 was immers: “Geen externe reizen meer, tijd voor een interne reis”.
Maar dat lijkt nu zo onzinnig omdat ik helemaal niet meer ervaar dat ik reis. (meer gewoon “er is” zoals ik al geschreven heb)