Als ik het ego omschrijf als een entiteit van energie die in ons lichaam zit, dan voelt het alsof mijn bewustzijn vastzit in/of vastgeplakt zit aan dit ego en het ook niet helemaal durft los te laten.
Heb afgelopen week die stilte/leegte niet echt meer gevoeld, maar weet dat ik er nog steeds bang voor ben om me daar aan over te geven. Osho schrijf in zijn boek over aloneness, it’s not lonelyness, just aloneless, alone = all one.
Alleen = alles (is) een
Maar dat alleen, zonder je vriendje het ego, je destructieve vriendje die er altijd is om je te helpen, oordelen/ analyseren/ gevaren te zien. Het doet niks, maar het voelt alsof je zijn steun nodig hebt, alsof hij alle beslissingen voor je moet nemen. Het is alsof ik in deze relatie zit vanweg mijn lage zelfvertrouwen, mijn verkeerde zelfbeeld. Ik weet dat hij slecht voor mij is, maar ik hou mezelf voor dat ie het goed bedoeld, het beste met mij voorheeft, dat we samen de wereld beter aankunnen. (niet realiserend dat hij die wereld is)
Ik weet dus dat deze relatie destructief is, hij het leven (mij) niet accepteert voor wat het is. Dat kan ook niet, het is zijn aard om tegen het leven te vechten. Hij wil me constant verbeteren omdat hij niet kan accepteren wie ik ben, mij niet vertrouwd en denkt ondertussen dat hij het beste met mij voor heeft, mij voor fouten probeert te behoeden. Mij voor de dood, voor de gevaren in het leven te behoeden.
Ik blijf dus vasthouden aan zijn goede bedoelingen, ook al is de realiteit dat mijn relatie met hem destructief is. Die relatie is nml vertrouwd, bekend en geeft de illusie van steun om het leven aan te kunnen. Het is eng om alleen te zijn, er alleen voor te staan, het is onbekend.
En dus blijf ik liever in deze relatie dan dat ik alleen het onbekende inga. Ook al weet ik diep van binnen dat dat het beste voor mij is.
Omdat ik dus (onbewust) bang ben voor die stilte/leegte zit ik overdag muziek op, vlucht ik nog met enige regelmaat in tv kijken, youtube filmpjes kijken, de beurs analyseren.
Ook merk ik dat omdat we de realiteit proberen waar te nemen via het denken en ik het denken probeer los te laten door er soms voor te vluchten, wat dus niet werkt. Maar omdat ik onbewust de realiteit en mijn denken als hetzelfde zie, probeer ik dus soms voor de realiteit te vluchten in een poging van mijn denken te ontvluchten.
Ik zie de realiteit dan als oorzaak dat mijn denken actief is en denk door die realiteit te blokkeren als het ware, er niet door geprikkeld te worden, mij ervoor af te sluiten, dat mijn denken dan ook zal stoppen.
Uiteraard is dat niet waar. Ik moet juist bewuster zijn van de realiteit om mijn denken te stoppen.