Ik zit nu in Spanje bij een zeer vriendelijk en leuk gezin waar ik een kamer huur. Heb gister de Torrecilla beklommen , een hike van 6 uur in totaal (10:00-16:00) naar de top op 1919 meter en terug. Was niet moeilijk ofzo, maar na 2 jaar niet meer getrained te hebben voel ik het wel. Heb mij op deze klim een aantal belangrijke dingen gerealiseerd.
Op mijn beklimmingen op de bergen Mount Whitney, Kilimanjaro en ook in Maleisië heb ik door omstandigheden vaak flink moeten aanpoten om op tijd een bepaalde afstand af te leggen. Heb door mijn ervaring gister duidelijk gemerkt dat ik op dat soort dagen duidelijk in een meditatieve toestand heb verkeerd. Totaal in het hiernu, mijn lichaam het werk laten doen zonder na te denken en gewoon te gaan. Stoppen op een berg is geen optie , dus er is geen ruimte voor twijfel. Er is maar een optie, lopen, flink doorstappen om op tijd beneden te zijn of kamp te halen. Denk achteraf dat dat soort dagen ook wel iets zullen triggeren in het onbewuste op dat moment. Het geeft ook aan hoe efficient je bent in meditatieve toestand, want ik heb op dat soort dagen prestaties geleverd die normaal niet mogelijk waren. Ook al ben ik niet verlicht, gewoon vertrouwen hebben in wat ik doe, wat het geheel doet. Want moet toch het hele concept verlichting loslaten.
Het is immers de geachte: “Ik wil verlicht zijn” die zorgt voor de twijfel en dus een bevestiging van de emoties die ik voel. Stop je gedachten te geloven en stop je emoties die je voelt te geloven.
Eergisteren schreef ik nog in mijn telefoon:
Onbewust zit ik te wachten op een mooi einde voor mijn dagboek. Een mooie slotparagraaf. Maar die zal er nooit komen, er is nml geen einde, er is niks om te eindigen. Dat beseffen doet ook het niet-einde van dit dagboek begrijpen.