Heb nog steeds last van de overtuiging dat geluk een oorzaak moet hebben. Niet extern, maar intern. Dat mijn geluk afhangt van de energiestromen, van het loslaten van blokkades. Met andere woorden nu moet verlichting geluk brengen.
Maar ook deze overtuiging is onzin. Het is juist dat “willen” en valse hoop waardoor ik het “nu” blijf beoordelen. Het zijn niet de energiestromen, maar mijn oordeel daarover. Ik voel blokkades waarover ik oordeel, maar het is mijn oordelen waardoor ik die blokkades voel.
Ik oordeel omdat ik iets probeer te bereiken.
Ik blokkeer omdat ik iets probeer te bereiken.
Ik wil de blokkades loslaten, opheffen, alles vrij laten stromen, mij overgeven (→ er is geen IK die zich kan overgeven) , controle loslaten (→ is ook illusie) . Maar de enige manier die IK daarvoor heb is door te oordelen, te blokkeren en zo houd alles zichzelf in stand in een vicieuze cirkel.
Besef dat geluk is wie we zijn, liefde is wie we zijn.