Onbewust heb ik nog steeds weerstand om mij volledig over te geven. Dan komt de drang weer naar het gevoel “Om te leven”. Drang om weer de wereld in te gaan via films, feestjes, mensen, om het leven weer “zin” te geven.
Toch weer de twijfel of het allemaal wel waard is. Wat voor leven is het als niks er meer toe doet ? Is dat bevrijding ? (of gaat dan juist alles ertoe doen ? (niks=alles)) Is het allemaal wel zo mooi om verlicht te zijn ? Om het bekende gevoel “ik leef” los te laten in ruil voor het onbekende. Niet meer te doen alsof ik een vrije wil heb.
Maar het is te laat om nu nog op te geven, om alles maar op zijn beloop te laten. Niets-doen is nog steeds geen automatisme en val dus nog steeds in “doen”, in “blokkeren” als ik niet doorzet.
Het is gewoon frustrerend dat het allemaal niet te begrijpen is. Het constant vastzitten in die paradoxen. Het niet weten wat te doen, wat juist is.
Ben ik al zover dat ik alles zijn gang kan laten gaan zodat het vanzelf gebeurd ? Komt het evenwicht dan vanzelf en ook de bewustwording ? Of blijf ik dan vasthouden aan het blokkeren ? Of moet ik mijzelf nog steeds trainen volledig te ontspannen, moeite doen om moeiteloosheid te bereiken ?
Mijn inner-gevoel zegt dat ik moeite moet blijven doen, moet blijven trainen in volledig ontspannen cq alle blokkeren loslaten. Dus dat ga ik ook doen, moet nog meer toewijden en niet meer toe geven aan de drang/twijfel om “te willen leven”. Maar gewoon gaan voor het pad dat leid naar het gebied waar ik het gevoel heb “niet meer te leven”, waar de twijfel is of het allemaal wel waard is en mij daaraan over te geven.
Jezus, Boeddha, Religie. Alles is hier op gebaseerd, het moet de moeite wel waard zijn, dat kan niet anders. Trek ik zelf ook al niet op die manier mensen aan ? Wil ik dat gewoon nog niet zien ? Niet toegeven ? Dat ik juist dichterbij mensen kom, terwijl het voelt alsof ik mij van ze vervreemd ?
Nog steeds 4* per dag 30 min zitmeditatie + wandeling en daartussen niet proberen toe te geven aan “doen”, aan de motivatie vanuit het ego. Ik zal wel moeten, kan gewoon niet meer terug naar al die onzin. Al die onzin is echter bekend en vertrouwd en bepaald de huidige menselijke interactie. (al is er geen echte interactie omdat iedereen alleen met zichzelf bezig kan zijn, onbewust is, gewoon niet beter weet, leeft in die illusie van lijden en conflict)
Terwijl overgave leid naar het onbekende, het niet te begrijpen, niet voor te stellen onbekende, waar geen controle meer is.
Toch is dat de enige kant op die ik kan gaan, het enige pad dat ik kan bewandelen. Ik kan niet meer leven in die onzin, in die illusie. Ik heb eigenlijk geen keus.