Merk dat de energie in mijn lichaam weer flink in beweging is. Kennelijk heeft het vormgegeven besef dat mijn IK een illusie is weer een nieuwe fase ingeluid.
Heb ook alweer besloten alle ondernemingen in mijn leven weer stop te zetten. Geen online daten meer, geen ik moet naar feestjes en vakantie etc of moet websites maken, leuke uitjes maken etc.
Was gister mooi weer en vanwege gratis parkeren bij de oude haven liep ik over het drukke deel van het strand bij Scheveningen. Dat soort drukte triggerd constant mijn IK, of de illusie van IK. Mijn ego die ik denk nodig te hebben als lijntje met de externe wereld, met andere mensen. Heb dus echt rustige omgeving nodig, meer op mijzelf om de rust te hebben niet te reageren op mijn ego, mijn IK, op die energie in mijn lichaam die nu weer zo in beweging is. Het is zo subtiel, zo paradox, dat ik mij daar volledig bewust en alert bij moet zijn om die illusie te doobreken.
Dus geen afleidingen. Online daten deed ik toch alleen maar uit angst, angst te ver af te komen staan van andere mensen → lees: mijn ego. Het (de ander) wees mij op het feit dat ik mijzelf nog steeds niet durfde te accepteren. Merkte ook op dat ik weer graag leuke dingen wil doen als feestjes om een reden te hebben mij gelukkig te voelen. Nog steeds moeite om te accepteren dat er geen reden nodig is om gelukkig te zijn. Dat mijn gevoel van geluk als die even naar de oppervlakte komt niet geuit hoeft te worden in externe handelingen.
Dat ik mij blijf verzetten omdat ik vind dat ik niet stil mag vallen, maar het moet combineren met dingen blijven doen en ondernemen, zogenaamd vanuit een andere motivatie. Het is slechts mijzelf voor de gek houden. Dit heeft slechts te maken met zelfacceptatie en acceptatie (respect krijgen) van andere mensen; dat kan alleen als ik wat doe met mijn leven, wat presteer. Nog steeds geloof ik dat ik wat moet presteren, met mijn ego als motivator.
Wel: FUCK IT !!
Ik ga heerlijk niks doen. Heb genoeg inkomen via de honden opvang en verder hoef ik niks, moet ik niks. Loslaten wie ik wil zijn, wat ik denk behoor te doen, hoe het overkomt op andere mensen en eindelijk mijzelf volledig accepteren. Het is onzin om mijzelf te proberen te bewijzen.
Ben nog steeds bang voor de realiteit, voor de stilte, voor het geluk zonder reden, voor het “niks”. Probeer nog steeds de interne stilte te vullen met externe prikkels: tv/muziek/ internet , ook als afleiding om al die energie minder te hoeven voelen.
Heb mij nu dus weer voorgenomen de tv uit te laten, muziek uit te laten, niet meer onnodig achter de computer te hangen als afleiding. Maar gewoon 1 te zijn met de stilte en mijn gevoel en daar niet meer voor weg te vluchten, stoppen met zo’n angsthaas te zijn en te blijven vluchten voor een illusie (ook al voelt ie zo echt)