Vind het soms nog steeds belangrijk wat andere mensen denken. Bang om me te veel te vervreemden van anderen. Maar dat is natuurlijk weer een afspiegeling dat ik het nog steeds belangrijk vind wat ik ervan denk, mijn ego. Dat ik niet van mijzelf wil vervreemden en dus nog moeite heb om mijn identiteit op te geven.
Ik bedenk mij dan dat ik dan niet meer ben wie ik nu ben en dus bang hoe deze “nieuwe”, “verlichte” Ik in de maatschappij zal staan. Begin, of heb op dit moment weer interesse om nieuwe mensen te ontmoeten, maar tegelijkertijd weet ik dat ik er nog niet klaar voor ben omdat ik ze nu nog niet zou kunnen accepteren voor wie ze zijn, omdat ik mijzelf nog steeds niet 100% accepteer voor wie ik ben.
Het voelt nu alsof ik moet voldoen, of moet leven naar de mening van het stemmetje in mijn hoofd, Of dat het nog steeds belangrijk is dat ik alles beoordeel. Ik vind de mening, het oordeel van het ego, dat stemmetje in mijn hoofd , mijn gedachten, nog steeds heel belangrijk. Durf niet volledig te leven zonder zijn goedkeuring.