Werd vanochtend om 5:30 ff wakker en terwijl ik even wakker lag kreeg ik het volgende inzicht:
Ik wil mijn gedachten niet loslaten, of beter gezegd de illusie van controle over mijn gedachten, het ego dat de gedachten maakt, want als ik dat doe laat ik de wereld los met al zijn problemen. Dan kan ik ze ook niet meer oplossen, dan kan ik die wereld niet meer helpen. Deze gedachte is weer een afspiegeling hoe ik mezelf probeer te helpen en hoe ik dit niet kan loslaten.
Als ik die illusie van controle loslaat, dan laat ik ook de illusie los dat ik mezelf kan helpen. Ik moet dus leren dat andere mensen geen hulp nodig hebben, omdat ikzelf ook geen hulp nodig heb.
Ik heb niks nodig, geen liefde, geluk, kennis. Ik hoef niks te bereiken, het leid nergens toe. Ik hoef mezelf niet te beschermen, want er is geen gevaar en ik hoef de toekomst niet te voorzien want die bestaat niet en alles wat in het hiernu gebeurd kan ik prima aan.
Het denken kan mij niet voorbereiden op de toekomst, alleen acties in het hiernu kunnen dat. Het denken is juist wat mijn toekomst saboteert, door het hiernu te saboteren.
Ik hoef geen problemen op te lossen, want die bestaan niet, zijn een illusie. (van het denken)
Ik ben compleet, alwetend en 1 met mijn omgeving. Waar kan mijn mijn denken mij nog bij helpen als ik niks nodig heb ?
De enige controle die het heeft is op welke manier ik lijd. Welke illusie ik geloof dat mijn lijden veroorzaakt. Misschien is het handiger om te kiezen die illusie los te laten en gewoon niet meer te lijden.
(dan is er ook geen behoefte aan controle meer)