Gister tijdens het meditatie-wandelen met de hond besefte mij weer wat belangrijks:
Ik moet dingen niet bewust doen, het is niet iets wat ik doe, er is nml geen zelf/ik (die doet).
Het geheel doet dingen en daar ben ik me bewust van. Dus niet bewust lopen en eten etc. Maar ik loop en ben bewust, ik eet en ben er bewust van.
Doen wordt aangestuurd vanuit het denken. Daarom zo moeilijk om het hoofd te ontspannen en bewust te zijn van wat ik doe. Ik probeerde bewust te doen, wat het denken activeert, waardoor je weer via het denken leeft. (ook al zijn er geen gedachten dan af en toe)
Bewust is iets wat je bent, terwijl het geheel doet wat ie doet.
Meditatie lijkt door deze realisatie ook beter te zijn. Nu ga ik gewoon zitten. Dat is het, verder niks.
Eerst probeerde ik bewust te zijn, voelde dat mijn bewustzijn aan mijn ego zat vastgeplakt. Dan voelde ik mijzelf of die energie bewegen, proberen te ontsnappen, maar toch vastzat in een kleine bal achter in mijn hoofd. Heel mijn lichaam trok dan samen speciaal bij mij middenrif, dit kon fysiek pijn doen. Moest dan bewust los laten, ademhalen.
Het veroorzaakt zelfs tegenzin voor de zitmeditatie, omdat het zo zwaar was, te heftig.
Nu kon ik gewoon zitten, voelen, verder niks.
Uiteraard dwalen gedachten nog af en toe. Gewoon negeren en weer bewust zijn, gewoon zitten. (nergens op concentreren, zelfs niet de ademhaling, alles voelen)