Intensiteit is nog steeds laag, was gister alleen in de ochtend hoger, vanochtend ook trouwens even.
Bedacht me tijdens de ochtendwandeling dat al die inzichten erg mooi zijn en hoeveel beter de mensheid af zou zijn als ze dat ook begrepen, maar het blijft natuurlijk een onderdeel van de illusie van controle. Ook al zijn die inzichten bedoeld om de illusie van controle op te lossen, door me daar maar mee bezig te houden blijf ik in die illusie zitten. Dus het is mooi dat ik nu bedacht heb wat “vrije wil” en “verlichting” is, maar hiermee bevorder ik alleen maar weer die illusie. Alles maar willen weten, hoe het zit, zodat we het beter onder controle kunnen houden. Ik blijf er zelf dus ook nog steeds aan meedoen.
Als een inzicht komt, mooi, dat is dan meegenomen. Maar ik moet er niet actief op naar zoek, het mag geen doel zijn, alleen bijproduct.
Denk ook te merken dat ik niet alleen van het hiernu vlucht door mijn denken, maar door een gevoel. Geen angst in klassieke zin, maar een onbehagen, vertaalt in een “haast-gevoel”. Dit triggert dan weer het denken dat de situatie probeert op te lossen.
Zou het denken dan alleen een symptoon zijn ? Reagerend op dat onbehaaglijke gevoel, het vluchtgevoel van het hiernu ? Of zijn het residuen van het ego, dus het denken wat me nu dit gevoel geeft ?
Dat net als toen de kurk van de oude pijnen af ging, ik een maand lang bang was. Dat nu de kurk van het ego af is en ik daardoor zelfs tijdens niet-denken wil vluchten van het hiernu. Dat dat pas over gaat als alles is afgevoerd. Dus niet tegen vechten, want dan wordt het niet afgevoerd. Maar omarmen en laten oplossen.