Mijn nachtrust is weer helemaal terug naar zoals het was. Droom weer als vanouds en ben niet meer zo vroeg wakker. Merk wel dat ik de laatste dagen wat chagrijnig ben. Dit komt denk ik doordat mijn gedachten zo hardnekkig de hele dag problemen blijven oplossen die er niet toe doen en hoe ik in de illusie blijf geloven dat ik dingen nodig heb. Zo blijf ik geloven dat ik op mijn slaap moet letten en mijn lichamelijke inspanning om niet te moe te worden. Terwijl er niks is om op te letten. Hoe ik weer sterk ga geloven dat ik te weinig energie heb en dus goed op mijn eten moet letten etc.
Over hoe die analyses de hele dag doorgaan en hoe onmogelijk het lijkt om die niet meer te doen. Over hoe die analyses een goede ontsnapping zijn, omdat ze veilig zijn en een goed gevoel geven om problemen op te lossen.
Tegelijkertijd weet ik dat het allemaal onzin is en me weg houden van het echte leven. Ik denk aan hoe moeilijk het zal worden om dit structureel te veranderen en vraag me dan af of het allemaal wel de moeite waard is, maar tegelijkertijd weet ik dat het het enige pad is wat bewandeld moet worden. Het is het enige wat er toe doet in het leven. De rest is maar een illusie.
Ik merk dat deze tweestrijd me wat chagrijnig maakt. Ook omdat ik de sterke gedachten heb, als ik niet meer analyseer dan moet ik me happy voelen, wat weer een gedachte is. Ik merk dat zelfs op momenten dat ik niks lijk te denken/analyseren/beoordelen dat toch gebeurd heel subtiel op de achtergrond, bijna onmerkbaar.