Heb vanmorgen ondanks de weerstand van mijn denken die aangeeft dat dat nooit lekker kan zijn, mijn ontbijtmix gemaakt met water ipv melk. Het smaakt uiteraard anders, maar ben blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd, want het voelt wel beter. Misschien wel iets minder water volgende keer.
Dat is dan toch het voordeel als je geen angsten/pijnen meer voelt, nu dacht ik, ik kan wel denken dat het niks wordt, maar weten kan ik dat niet. Een keer proberen en mocht het mislukken is niet erg, dus ondanks dat mijn verstand zei: “het wordt niks”, heb ik mezelf a la Katie afgevraagd: “Is dat waar ? “. Dat kan ik uiteraard niet weten, dus gewoon geprobeerd. De shake is niet lekkerder ofzo, maar ook niet viezer, maar voelt wel beter, ook minder zwaar op de maag nu er niet zoveel melk inzit. Ja voelt goed, als een overwinning op de illusie van mijn gedachten.
Ben gisteravond bij een vriendin langs geweest, die heeft een leuk huisje in het midden van het centrum van amsterdam, gezellig met hoeren verderop in de straat , naast centraal station. Dat heeft ze wel goed geregeld, moet toch maar nog eens langs gaan en gezellig een avondje stappen ofzo.
Maar hebben de hele avond zitten kletsen , tijdens het boodschappen doen, spaghetti maken en eten. Heb haar van alles verteld over wat ik heb ontdekt en ze vond het allemaal niet gek klinken. Ze is zelf ook lekker bezig en met een therapeut bezig en omdat ze HSPer is , voelt ze natuurlijk ook veel dingen al aan net als ik. Denk dat ze grotendeels wel blij was met de informatie en gelukkig ook genoeg over haar leven gehad en was leuk om te horen dat ze onlangs ook zelf een ingeving heeft gehad. Over dat kritiek van mensen vaak iets van hun is en niks met jou te maken heeft. Dat is mooi om te horen zoiets.
Heb wel weer raar gedroomd, had weer een achtervolgingsdroom, waar het me maar niet lukte om definitief te ontkomen van mijn belager. Deze keer had ie ook een gestalte, gewoon een grote vent. Waarom hij achter mee aanzit weet ik niet. Op een geven moment had ik me wel een pistool bedacht in de droom en heb een andere belager daarmee doodgeschoten, maar die ene had ik wel 2 keer geraakt, maar hij was nog niet dood. Op het moment dat ik stopte met wegrennen en dus bleef zitten om mezelf te verdedigen en hem kon doden was mijn munitie op. Zijn wapen was om de een of andere reden geen bedreiging, hij schoot altijd mis. Dus ik moest weer wegrennen, wapen en munitie halen. Maar daar komt de frustratie, dat het rennen niet lukt, alleen langzaam, te langzaam. De grote vent blijft dan komen, al komt hij nooit echt dichterbij, maar echt wegrennen lukt dus ook niet. En het aparte is dus dat ik niet eens angst voel voor die bedreiging, in dit geval een grote vent, maar dat ik gewoon grote frustratie voel over het feit dat ik niet gewoon kan wegrennen. Het niet kunnen rennen is waar de frustratie vandaan komt.
Dit is een soort van terugkerende droom die ik gedurende mijn leven heb, ook vroeger zat er dan nooit angst in (dus heeft niks te maken met oude pijnen die nu weg zijn) maar altijd frustratie.
Vroeger kon ik vaak mijn dromen beïnvloeden en dan draaide ik me gewoon om voor mijn vaak onzichtbare achtervolger om hem in elkaar te slaan met mijn superkrachten.
Dat lukte gisteravond dus niet, alleen het pistool dus wat uiteindelijk zonder kogels kwam te zitten. Maar ik werd wakker vanwege de frustratie of tijdens de frustratie van het niet hard genoeg weg te kunnen rennen, terwijl ik dat zonder die vreemde kracht dus normaal wel had gekund.
Heb wel eens op internet opgezocht voor droom verklaring en de wegren droom zou te maken hebben met dat je voelt alsof je te weinig controle over je leven zou hebben. Dus dat is dan op zich wel grappig. Aan de ene kant heel toepasselijk. Maar misschien ook wel iets als een horoscoop, de verklaring klopt altijd wel, of iig een deel ervan.