16:00
Gezien deze bijdrage over het ego gaat, ben ik hem in dit nieuwe dagboek begonnen, de oude zit praktisch vol. Zoals geschreven merk ik dat mijn identificatie met mijn ego een stuk sterker is geworden, nadat ik de identificatie met mijn oude pijnen heb opgegeven.
Tijdens een flinke wandeling met mijn loge in de sneeuw, wat ze trouwens geweldig vind, probeer ik meditatief te wandelen. Dus concentreren op je lichaam , je ademhaling, je stappen etc. en dus heel bewust te wandelen. Voelde me net een robot 🙂
Zoals ik al had geschreven merkte ik al snel dat het afweersysteem zoals Ingeborg beschreef in haar boek, ook actief is tov het ego. Maar het mooie is, is dat er nu geen angst meer bijzit. ik voel wel hele duidelijke weerstand van het ego, maar het is mij gelukt met mijn oude pijnen en het zal mij ook met het ego gaan lukken.
Het is niks anders dan de illusie van controle loslaten en jezelf overgeven aan jezelf, aan je gevoel, je echte ik.
Want tijdens het lopen probeerde ik iedere gedachte die in me opkwam te beoordelen of deze echt was of een illusie. Tijdens de wandeling was echt elke gedachte een illusie. Toen begon ik me zelfs af te vragen of er wel echte gedachten waren en verbazingwekkend koste het best even tijd voordat ik wat kan verzinnen. Echt 99% van je gedachten zijn een illusie.
– Ik heb honger → onzinnige gedachte, je voelt dat je honger hebt, dat is niet iets wat uit het verstand komt.
– Ik heb dorst → daar denk je nu al bijna niet bij na
– Het gras is groen → het gras is het gras, dat het groen is hebben bij gewoon afgesproken, als we morgen met z’n allen besluiten dat de kleur noerg is, dan wordt dat het. Dus ook slechts een illusie, een verzinsel.
– Ik moet dit en dat…. → je moet nooit wat, alleen eten als je honger hebt en voor fysieke veiligheid zorgen, de rest is een illusie.
– Ik vind haar/hem….. → andere mensen en dingen beoordelen is een illusie, ze zijn wat ze zijn.
Elke gedachte is een afweersysteem, zoals beschreven is in Ingeborg haar boek, we moeten het dus gewoon nog een keer toepassen.
Wanneer is het denken dan wel nuttig ? Wat ik zelf zo snel kan bedenken is:
– Bij het oplossen van een probleem (maar dit hoeft maar 1 keer bij 1 probleem, die heb je niet zo vaak).
– Om dingen over te brengen op anderen bv. Dat voelt als een mooie auto, dat voelt als een mooie vrouw etc. Die vrouw was echt dit, of die auto was…
Je omschrijft dan iets aan iemand anders (maar een gesprek voeren doe je niet met behulp van je gedachten).
– Om jezelf doelen te stellen, al kan dat veelal ook uit gevoel denk ik, maar vaak zal je er ook even over moeten nadenken, analyseren wat het beste is op basis van je beste inschattingen en de informatie die beschikbaar is.
Punt is, dat je al deze acties, bewuste acties zijn, je kiest dus bewust om je denken te gebruiken, om een gesprek te voeren, probleem op te lossen, doelen te stellen etc. opties afwegen.
Dus als je dat denken noemt, omdat je het bewust doet. Kan je je gedachten dus eigenlijk altijd een illusie noemen !
Dat is best wel weer een goede ingeving denk ik zo, maar het geeft deze keer geen goed gevoel, denk omdat ik niet zo snel ook dat deel kan laten oplossen, nadat ik de oude pijnen heb losgelaten. De Primaire Afweer. Komt gelijk aan het werk en ipv angst geeft het nu een wat neerslachtig gevoel, zo van:
“Ik wil dat deel van mezelf niet opgeven, dan ben ik mezelf niet meer”
Die illusie moet ik dus gaan doorbreken. Ach Katie heeft nog een jaar haar gedachten bewust geanalyseerd/onderzocht na haar ingeving dat alle gedachten (lees stressvolle, omschrijft zij, maar dus eigenlijk alle) illusies waren, niet waar waren. (→ Valse Hoop)