Het is zo apart hoe gemotiveerd je kan zijn omdat je de wereld wil helpen, wilt redden, een betere plek wil maken. Terwijl deze wereld alleen in je hoofd bestaat.
Gister opgeschreven tijdens het wandelen met de hond:
Mijn denken probeert het ego (zichzelf) te begrijpen. Probeert uit te vogelen of het kwaad kan. Probeert er in eerste instantie voor weg te vluchten, maar als ik daar niet in meega, probeert het te begrijpen wat het is. En probeert er natuurlijk controle over te houden.
Dit spiegelen we extern en daarom proberen we de wereld uit te vogelen en te controleren.
Moet dus nog steeds beseffen dat het geen kwaad kan, dat ik niet hoef vast te houden om er controle over te krijgen. Dat is juist wat het probleem veroorzaakt.
Beseffen dat ik er veilig voor ben.
Ben zo bezig om mijzelf te verlossen van het ego, dat ik het als iets slechts zie, als gevaarlijk. (het denken veroordeelt nou eenmaal) Maar het doet verder niks, het kan niks, alleen het feit dat ik die gedachte geloof, het idee zelf dat het ego gevaarlijk zou zijn is wat mij beschadigd, mij laat lijden. Niet het ego zelf !
Ik moet dus die gedachte, dat idee wat ik over het ego heb niet meer geloven. Dan verdwijnt dat vanzelf en daarmee ook het hele concept ego/verlossing → verlichting.
17:00
Heb vanmiddag gewandeld met mijn 2 logees. Even boekje gelezen en een tukkie gedaan. Tijdens dit tukkie was ik weer bewust van al mijn gedachten. Het is echt onbegrijpelijk hoe ik vast blijf in Valse Hoop. (ingeborg)
Als ik mijn gedachten niet meer geloof dan komt de goedkeuring
– Als ik mijn ego, mijn onbehagen blijf voelen komt het goed (→ ik moet voelen)
– Als ik maar begrijp → tot inzicht kom → tot besef kom dan komt het goed.
Door de beweging van energie van het ego en het onbehagen dat dit teweeg brengt in mijn gevoel, ben ik constant aan het wachten op morgen, op de toekomst dat ik dat onbehagen niet meer voel.
“Ik moet liefde en verlossing voelen, dan is alles goed”
– Is dat waar ???
Nee, ik moet niks voelen. Het is goed, hiernu, het onbehagen is goed, hiernu. Het zijn alleen de concepten van mijn denken hierover die het lijden veroorzaken. Accepteer gewoon het onbehaaglijke gevoel, het gevoel dat dingen niet in orde zijn. Maar dat is de associatie van het denken. Als ik dit voel dan zijn de dingen niet in orde. Maar deze emotie die ik voel heeft niks met de werkelijkheid te maken. Alles is in orde, ook al voel ik deze emotie van onbehagen. Het is mijn denken die dit associeert met dat er iets niet in orde is. Dat ik wat “moet doen” om het weer in orde te maken. Maar ik ben compleet en kan niks doen, het doen veroorzaakt juist dit onbehagen, deze emotie. Het voed deze emotie met nieuwe energie waardoor deze kan blijven bestaan. Het is de gedachte die dat koppelt aan dit gevoel, deze emotie. Ik ben veilig en alles is in orde. Ook met dit gevoel. “Ik behoor liefde en geluk te voelen” – Is dat waar ??? Nee.
21:30
Wie zouden we zijn zonder ons verhaal ?
We leven in een verhaal, een verhaal die we zelf denken te verzinnen, een film. Een film waar wij denken de hoofdrolspeler te zijn ipv de toeschouwer die we werkelijk zijn. Een film die we denken te regisseren.
We zijn dol op ons verhaal. Ondanks het lijden die het veroorzaakt, denken we dat het verhaal ons beschermt. Via de regie gaan we voor een happy end in ons verhaal zorgen. Niet nu, maar morgen. Een morgen die nooit komt, omdat hij niet bestaat, het is immers altijd nu.
We vertellen ons verhaal aan anderen en zijn dol op de verhalen van anderen. Tenzij hun verhaal ons verhaal in de weg staat, onze happy end doorkruist, dan komen we in oorlog met dat andere verhaal. We proberen andere te overtuigen van ons verhaal, want als zij ook zeggen dat het klopt dan moet het wel waar zijn.
We zijn dol op al die verhalen, verhalen lezen, films kijken, series, soaps. Verhalen vertellers. Op tv vertellen ze ook verhalen, docu’s , nieuws, krant etc. Zoveel verhalen van andere bronnen en we bepalen zelf wel wat waar is en wat niet waar is. Als we een beetje eerlijk zijn naar onszelf toe, kunnen we helemaal niet weten wat wel en niet waar is. Weten we dat we altijd maar “een verhaal” krijgen voorgeschoteld. Maar we voelen ons niet veilig tenzij we geloven dat we zelf kunnen beoordelen wat wel en niet waar is.
Doen we moeite om uit te vinden wat waar is ?
Nee, verhalen die ons eigen verhaal bevestigen zijn waar en verhalen die vertellen dat ons verhaal niet klopt zijn niet waar. We hebben overal een mening over zonder te weten waar we het over hebben en geloven heilig dat wat we denken te weten wat waar is.
Bij anderen zien we wel wat voor malloten het zijn, dat ze al die onzin geloven. Maar wij weten het echte verhaal. En anders heeft gewoon iedereen zijn eigen verhaal en zijn ze allemaal juist ? Hahaha
Dat noemen we dan respect. Het is gewoon ontkennen van onze eigen onzin.
Zelfs Kathie, Eckhart en Osho vertellen ons alleen maar een verhaal. Alleen een verhaal kunnen wij begrijpen. Het is een verhaal die ons naar de waarheid wijst, die ons helpt de waarheid te kunnen zien. Maar alles wat ze zeggen is eigenlijk maar een verhaal. Ze proberen te vertellen dat wat niet vertelt kan worden. Ook hun woorden zijn betekenisloos en alleen door zelf te ontdekken , door er zelf betekenis aan te geven, kunnen ze ons helpen de waarheid te vinden.
Maar voor de juiste betekenis moet je eerst de waarheid kennen, al is het maar een beetje. Daarom lees ik al die verhalen meerdere keren en kan ik vaak hetzelfde verhaal pas later begrijpen. Totdat je snapt dat het ook allemaal een verhaal is en je zelfs hun woorden als onzin moet bestempelen omdat woorden nooit de waarheid kunnen omvatten.
Al 2 jaar lang ofzo lees ik mijzelf dus een verhaaltje voor, een verhaaltje voor het slapen gaan. Een verhaaltje die mij helpt ontwaken in de realiteit en helpt ontsnappen uit de droom waarin ik leefde.