Als je wat wil veranderen, moet je eerst accepteren wat is. Pas als je de realiteit erkent heb je de mogelijkheid om wat te veranderen. Bij verslaving → eerst probleem erkennen → dan veranderen. Eerst de verslaving accepteren zodat je hem los kan laten.
de externe wereld doet er niet toe
Het is allemaal weer flink in beweging gekomen. Gisterochtend wed ik wakker met een meer verstopte neus als anders en begon te niezen en kreeg een loopneus. Deze heeft letterlijk de hele dag geduurd. Ik heb echt de hele dag moeten niezen en mijn neus moeten snuiten, heb er 2 dozen tissues door heen gewerkt. Het voelde alsof het ego zich via mijn neus een weg naar buiten probeerde te vinden. Ook vandaag zit mijn neus verstopt en voel ik mij soort van ziek. Maar de neusspray lijkt deze keer enigszins te helpen. Alhoewel ik afgelopen jaar elke keer dacht dat ik ziek was, flink verkouden was, heb ik nu door dat het de energiestromen in mijzelf aan het bewegen zijn. Dat het het ego is dat aan het oplossen is.
Moet ook dan aan Eckhart denken die in zijn boek verteld dat als je je korte moment in het NU bevind, over hoe vredig dat moet voelen enzo. Terwijl ik vaak ziek ben, eerst constant angst voel en daarna constant wil vluchten. De energiestromen in mijn lichaam soms amper aankan. Nu weet ik ook wel dat dit juist komt door al het verzet tegen het “hiernu”, maar toch. Ik heb al eerder genoemd dat dit de lijdensweg van Jezus is op weg naar de kruisiging van zijn ego.
Wel weer een bijzondere ervaring gehad vannacht, voor het eerst kort het gevoel gehad dat er geen “zelf” was, hoe ik voor het eerst mij helemaal in mijn lichaam bevond , als een geheel. Het voelde alsof mijn hoofd die in een andere tijdsdimensie leeft zich verenigde met mijn lichaam die zich wel in het hiernu bevond.
Ik lag half slapend, half wakker te ademen door 1 half open neusgat en voelde hoe ik het gedeelte achter mijn neus en toen mijn longen ingleed en hoe ik voelde van: “he, dan moet dat ene helemaal verdwijnen om er 1 geheel van te maken”. Geen gedachten in woorden deze keer, maar via het gevoel. En nadat ik een paar minuten dat gevoel had en dat “ene” durfde te laten verdwijnen, zat ik opeens helemaal in mijn lichaam, als 1 geheel. Daar waar ik (net als nu) normaal of vanuit mijn longen adem en dan de lucht mijn neus voel ingaan of andersom. Dus als ik mijn ademhaling volg voel ik alleen mijn longen en mijn neusgaten en zit er voor mijn gevoel een minimale vertraging tussen de 2, alsof de lucht een miliseconde nodig heeft om mijn neusgaten in te gaan en dan in mijn longen weer op te duiken.
Nu voelde het als een geheel en gebeurde het allemaal tegelijkertijd. Geen tijdsbarriere meer tussen mijn hoofd en lichaam, maar een samensmelting in 1 dimensie, de dimensie van het hiernu.
Het leek een paar seconden te duren, totdat het weer ophield. Uiteraard probeerde ik het daarna weer te voelen, te bewerkstelligen. Maar dat kan natuurlijk niet realiseerde ik nu na een paar pogingen, immers dan probeer je weer “te doen” en kom je er weer verder vanaf,
Waar ik het duidelijk nog moeilijk mee heb, is het feit dat eigenlijk ons hele leven intern afspeelt, dat het externe er eigenlijk weinig toe doet. Dat als ik leef als mijzelf, volledig in het hiernu, als bewustzijn in mijn lichaam, dat het dan niet uitmaakt wat er in de externe wereld gebeurd. Dit gaat zo tegen mijn hele leven in. Heel mijn leven heb ik mij gericht op de externe wereld en mijn positie daarin, mijn relatie met die externe wereld en mijn positie daarin, mijn relatie met die externe wereld. Was ALLES wat ik deed gemotiveerd om mijn relatie met die externe wereld te veranderen, te verbeteren. En nu blijkt dat de relatie met mijzelf het enige is wat telt. Dat dat wat ik mijn hele leven gedaan heb, voortkwam uit grote onzin en alleen maar leidde tot ellende, dit terwijl ik zo hard probeerde om het juiste te doen.
Dat blijkt dus allemaal nutteloos te zijn geweest. (niet helemaal natuurlijk, moest eerst leren)
Ik kan nog maar moeilijk accepteren om helemaal vanuit mijzelf te leven in de erkenning dat wat er in de buitenwereld gebeurt er niet toe doet, het blijft nog steeds onwerkelijk.
verslaafd aan analyseren
Ik ben ………… en ik ben verslaafd aan analyseren. (omdat ik mijn identiteit eruit haal)
ego transformeert liefde in seks
Op het moment voelt het alsof mijn bewustzijn, of ik :-), al goed in mijn lichaam zit. Dat ik goed in mijn lichaam kan voelen. Geen angst en ook geen vluchtgevoel meer in mijn lichaam. Het voelt alsof ik als ik bewust ben, dan met mijn lichaam idd in het “hiernu” ben en begin geloof ik wat van die “vrede” te voelen.
Maar het is alsof ik nog wat wordt buitengesloten uit mijn hoofd. Dat die zich nog in een andere dimensie dan het hiernu bevind.
Dat als ik bewust ben van de energie in mijn lichaam, of gewoon het lichaam en bewust ben van wat ik voel voor energie in mijn hoofd en dan als 1 geheel bewust wil zijn, vanuit mijn hele lichaam, dat het dan botst en ik heen en weer blijf schieten tussen het hiernu van mijn lichaam, en de dimensie van mijn denken cq energie van mijn denken = ego.
Het grappige is, vroeger dacht ik dat ik moest leven vanuit mijn hoofd, dat alles van daaruit aangestuurd wordt. Daar zitten de hersenen en die zullen alles wel aansturen. De illusie van het denken dus.
Het echte leven is juist vanuit het lichaam, je ogen zien, maar worden bestuurd vanuit het lichaam. Je oren horen, maar daar voel je niks van, je bent alleen bewust van de geluiden terwijl je je lichaam voelt. Je proeft met je mond, maar je lichaam brengt er eten en drinken naar toe. M.a.w. Ik moet dus gaan leven vanuit mijn lichaam, bewust zijn van mijn lichaam, vanuit mijn lichaam.
Het voelt alsof ik me helemaal bewust moet zijn van mijn lichaam en dit bewustzijn dan vanuit het lichaam laten opstijgen langs mijn ruggengraat mijn achterhoofd in. Dan voelt het alsof ik pas helemaal als geheel in het hiernu kan zijn.
Wat betreft seks heb ik ook een nieuw idee erover. Het voelt alsof de energie die zich in mijn lichaam opbouwt, nu dus goed voelt,vrede, licht extatisch , niet meer bedekt met een vluchtgevoel. Dat als ik deze energie in contact breng met het ego, het denken dat het dan omgezet wordt in seks. Alsof “liefde” via het denken wordt omgezet in “seks”. Wat natuurlijk resulteert in seks willen hebben/krijgen. (i.p.v. liefde geven)
Dan kan je natuurlijk erkennen dat dit slecht is en het proberen te onderdrukken, wat dus veel gebeurd in deze wereld waarin seksualiteit nog steeds veel wordt onderdrukt, maar daarmee maak je de boel alleen maar erger, dat gaat zich op allerlei andere foute manieren uiten. (zoals je ook ziet → jezelf onderdrukken → anderen onderdrukken)
Het is de bedoeling het te transformeren, door bewust te blijven, door de extase te voelen in het hiernu en dus niet via het ego te transformeren naar “seks willen”.
Ik denk dat dat is wat Osho probeerde te zeggen als hij spreekt over “seks overstijgen”. Het gaat niet zozeer om het niet meer hebben van seks en seks willen, het gaat erom dat je de energie van liefde ongemoeid ,”maagdelijk” laat en die niet via het denken in seks verandert.
ook de wereld is een projectie
Het is natuurlijk niet alleen een zelf die ik spiegel in mijn gedachten waarvan ik dacht dat ik dat was i.p.v. mijn zelf verzonnen dualistisch spiegelbeeld. Maar het is ook de rest van de wereld die ik spiegel in mijn gedachten waarvan ik denk dat die echt is.
Een zelf verzonnen conceptueel dualistisch projectie van het verleden of toekomst ipv de non-dualistische, tijdloze, realiteit van het hiernu.
Onze gedachten zijn niks anders dan een zelf verzonnen dualistische projectie van verleden of toekomst die we voor waar aannemen ipv de non-dualistische, tijdloze realiteit van het hiernu waarin we werkelijk behoren te leven.
we zijn niet een ziel in een lichaam
Ik heb al heel vaak geschreven over hoe het voelt alsof ik weer bezit moet nemen van mijn lichaam, hoe ik daardoor bewuster wordt in mijn lichaam. Hoe ik de energie voel samentrekken en verdwijnen als in een soort zwart gat in het midden van mijn lichaam. Alsof bewustzijn de ruimte weer moet innemen van het ego en zo het lichaam instroom.
Maar dat is weer het dualistische denken, analyseren. Het is mijn identificatie hiermee waardoor het voelt alsof er iets is die het ego moet vervangen. Het is vanuit het ego dat ik dat bestempel als “slecht”, als iets wat moet verdwijnen en dat als ik er bewuster van ben, dat ik het dan laat verdwijnen. Maar het is juist mijn identificatie met dit ego/energie waarom ik het zo kan voelen.
Hoe het komt dat ik de ervaring had, dat het was alsof “IK” als bewustzijn mijn lichaam in werd gezogen, getrokken naar dat zwarte gat in het midden van mijn lichaam.
Het was juist mijn ego die me vertelde dat als ik bewuster zou zijn van dat “illusionaire zelf” dat het dan zou verdwijnen en ging ik dus voelen hoe het bewoog en kleiner werd en voor blokkade zorgde.
Dat ik elke keer de sterke drang kreeg om mezelf af te leiden met internetfilmpjes, avondjes tv kijken, beursnieuws analyseren etc. Om te vluchten voor het gevoel dat ik bewust was hoe IK aan het verdwijnen was, ook al wist ik dat dat ik dat niet werkelijk was, maar slechts illusionair.
Maar onbewust identificeerde ik mij er dus nog mee, haalde ik een “zelf” uit het gegeven dat ik “het ego” of “mijzelf” voelde verdwijnen.
In mijn dagboek schreef ik op 03-04-2013 (6 maanden geleden dus) “het voelde alsof mijn geest zich opeens echt bezit nam van zijn lichaam”
De theorie dus dat we een “ziel”of “geest” zouden hebben. Dat als we ons denken niet zijn en ons lichaam niet zijn dat we dan een “ziel” of “geest” zouden zijn.
Maar dat is dus niks meer dan een truc (van het ego) om een identiteit te blijven houden.
Ipv ons te identificeren met ons denken of lichaam, identificeren we ons met “onze ziel of onze geest”. Zo vinden we een truc om een identiteit te behouden.
Ook dat is allemaal niks meer dan een illusie !
Het bewustzijn is niet een ziel die huist in ons lichaam waarmee we kunnen identificeren.
ego spiegelt zijn aard op de wereld
Je kan niet “niet-denken/niet-doen” doen, alleen door bewust te zijn van het hiernu stopt het denken/doen vanzelf.
Toen ik vanochtend onder de douche stond kon ik opeens voor het eerst echt voelen hoe mijn gedachten over de realiteit zoals: “hoe kan ik dit of dat het beste doen”, “wat zou hij/zij nou eigenlijk precies willen met wat hij/zij zegt”, “het zou efficiënter en beter voor me zijn als ik dit en dat deed, of als ik eerst dit ga doen want dat is belangrijker dan de rest van wat ik moet doen” etc etc etc, hoe die gedachten echt in mezelf zaten en helemaal niks met de realiteit te maken hebben. Dat het puur iets is wat in mijzelf zit en de externe wereld er niet toe doet.
Het is slechts de aard van het ego om problemen te zien, te oordelen en te zoeken ongeacht de realiteit. Het ego spiegelde zijn aard gewoon via de realiteit waarin je je op dat moment bevind, waar je ook bent.
Daarmee samenhangend voel ik hoe de externe wereld steeds er minder toe doet over hoe ik me voel. Rationeel is dat logisch, want ik leid al ruim een jaar hetzelfde leven, dus dat ik me elke keer zo anders voel ligt toch echt aan mijzelf. Maar ik begin het nu echt te voelen dat het zo is. Dat hoe wij denken hoe de realiteit is cq de externe wereld verantwoordelijk is voor hoe wij ons voelen een illusie is.
Hoe het uit het ego komt om te blijven reageren op mijn omgeving en die probeert te beïnvloeden, te beoordelen en beslissen hoe ik mij erbij zou moeten voelen.
Begin steeds meer te beseffen dat hoe wij onze levens leven en waar we ons de hele dag druk om maken eigenlijk 1 grote grap is die er totaal niet toe doet.
ontspanning via inspanning
Het voelt dus of er een ego in mijn lichaam zit en ik moet actief bewust zijn van het hiernu om ervoor te zorgen dat ik niet daarop ga reageren via mijn gedachten of afleiding zoek of het probeer te voeden met activiteiten. Maar het voelt dus alsof ik me constant moet inspannen om bewust te blijven en dat ik daardoor meer bewust wordt van dit negatieve gevoel/energie (kan het niet omschrijven) wat zich gaat uiten in moeheid.
De reactie op die moeheid is om me “te ontspannen”, door het ego te voeden via het denken, via activiteiten of door mezelf af te leiden via tv/internet etc. Maar dit voed natuurlijk het ego.
Het is dus de bizarre paradox, dat onze natuurlijke staat van ontspannen bewustzijn waarin alles goed is, voelt als een inspanning die vermoeid. Dat de staat van spanning, de staat van “doen” via denken en/of activiteiten voelt als ontspanning die echter juist het ego voed.
De enige oplossing is om verder te blijven doorzetten. Er is geen andere weg meer mogelijk.
14:00
Ik moet natuurlijk niet de fout maken dat doordat de externe wereld er nauwelijks toe doet over hoe ik me voel, dat datgene wat ik in het hiernu doe om verlichting te bereiken er eigenlijk ook niet toe doet, omdat je eigenlijk niks kan doen om het te bereiken, omdat je het alleen maar kan zijn.
Hierdoor val ik in de valkuil dat de realiteit er ook niet toe zal doen of de activiteiten die ervoor zorgen dat ik in de realiteit ga leven. Want dan lijkt de wereld van het ego juist opeens echter. Maar op zo’n manier leven en activiteiten ontplooien om in de realiteit te leven is juist het enige wat er toe doet. Dat is nml het enige wat je kan doen. De rest wordt gegeven. (als beloning ? 😉
Discipline
Heb duidelijk de moeite of maak de fout in mijn poging om onderscheid te maken tussen het onderdrukken van negativiteit en discipline tonen, kwa gevoel en gedrag. Want om bewust te worden vereist discipline, discipline om te niet-denken en niet-doen door bewust te zijn. Maa rde scheidslijn met de actie niet-denken/doen door te onderdrukken is vaak erg dun.
Dus idd ik moet niet onderdrukken, maar dat houd niet in dat ik niet tegen mijn (ego’s) zin in discipline moet tonen om bewust te zijn. Om al die activiteiten te ontplooien als meditatie, wandelen en meditatief leven om bewuster te leven en die blijven vol te houden, discipline te tonen. Om niet meer mee te gaan op de golven van het ego en daarop te reageren, maar om deze golven toe te staan en dus niet te onderdrukken binnen de discipline tonen van activiteiten om bewust te zijn.
Osho zegt dat seks de bron van onze energie is, door seks te ontstijgen en te transformeren maak je verlichting mogelijk. Hij zegt ook dat je energie moet opbouwen door niet te ontladen. Zal misschien weer eens op moeten zoeken wat hij precies gezegd heeft om te zien of ik kan begrijpen wat hij zegt. Bedoeld hij nml niet meer ontladen via een orgasme ? Komt daar het celibaat vandaan ? En jezelf geen orgasme geven doe je niet door het te onderdrukken maar door het te transformeren ? Maar doet het er wel toe ? Kan het er toe doen ?
Ik voel wel duidelijk dat nadat ik heb “ontladen via een orgasme” dat de energie in mijn lichaam daalt. De intensiteit valt weg en hierdoor voel ik duidelijk de negatieve energie van het ego → moeheid, onbehagen, onrust, chagrijniger. Ik moet me dan inspannen om bewust te blijven en niet te ontspannen door toe te geven aan het ego en me dan afleiden via tv/internet om niet die moeheid te hoeven voelen of er juist aan over te geven door te gaan hangen voor de computer of tv.
Dan naarmate de dagen vorderen voel ik de inwendige energie-intensiteit weer toenemen. Tot het na zo’n 2-3 weken erg intens wordt, ik meer aan seks ga denken en de energie soms wat overweldigend voelt. Dan moet ik mij ontspannen om bewust te zijn en mij niet in te spannen om toe te geven aan de behoefte van het ego.
Totdat ik de discipline niet meer kan opbrengen, of het voelt dat ik het niet langer moet onderdrukken (denken te voelen) en mezelf ontlaad via een orgasme en de cyclus opnieuw begint.
Dus of bewust zijn door inspanning om negativiteit niet te voelen of bewust zijn door ontspanning om de intensiteit te verlagen.
Zou het op dit gebied uitmaken om discipline te tonen ? Of hoef je alleen maar bewust te blijven gedurende de hele cyclus ? Of zou het makkelijker zijn om bewust te zijn door ontspanning en de intensiteit te transformeren? Of is dat zelfs noodzakelijk ? Het gaat immers om transformatie.
Ik heb me vaker voorgenomen om gewoon die discipline te tonen om niet te ontladen om te zien wat er gebeurd. Ga nu gewoon opnieuw een poging doen. Discipline en transformeren.
Analyseren is een verslaving
Het voelt op dit moment dat ik mijn oude pijnen heb losgelaten waardoor ik geen angst meer voel. Mijzelf dus grotendeels heb vergeven waardoor ik niet meer hoef te vluchten.
Nu voel ik nog eomtie/negatieve energie in mijn hoofd, het geeft een gevoel van moeheid.
Angst → Vluchten → Moeheid (de drie eenheid ?)
Het voelt een beetje alsof ik mijn verleden geaccepteerd heb en heb vergeven → angst, alsof ik mijn toekomst geaccepteerd heb en heb vergeven → vluchtgevoel.
Dat ik nu het laatste deel, het nu moet accepteren.
Het analyseren.
Sinds ik op 30-09 schreef: Ik ben …………… en ik ben verslaafd aan analyseren.
Als ik bewust probeer te zijn, bewust in het hiernu, dan voel ik die moeheid, die negatieve energie in mijn hoofd, zelfs een constant lichte hoofdpijn.
En het analyseren zorgt ervoor dat het weggaat, dat ik er niet bewust van hoeft te zijn. Het is dus echt een verslaving. Analyseren is de drugs. De drugs om de pijn (hoofdpijn/moeheid) even niet te voelen, de pijn die er alleen maar is door die drugs, door die verslaving.
Alleen door acceptatie kan ik deze vicieuze cirkel doorbreken.
Door mezelf te accepteren, door mijn analyseren te accepteren als onderdeel van het geheel, het te vergeven voor de aard van zijn dualistische bestaan. Voor zijn oordelende bestaan. En dus mijn identificatie ermee los te laten.