De illusie is ook een illusie.

De illusie is ook een illusie. Immers dat waar je de illusie op projecteert is echt. De energie.
Daar komt dan een verhaal en gevoel/emotie uit die je bestempelt als illusie.
Maar dat doe je met je denken door iets eerst te identificeren en daarna te beoordelen (als illusie). Maar dit is het mechanisme van de illusie.
Dat is weer de paradox.
Zolang je een ego ervaart , een zelf, een illusie, zit je zelf ook nog vast in de illusie.
Alleen het zelf kan het zelf zien, alleen het ego kan het ego ervaren, alleen de illusie kan iets als illusie bestempelen.

Als er niets geïdentificeerd wordt, wordt er niks beoordeeld en is er geen illusie, ego, zelf, ik.

11:30

Wennen aan de stilte. Ik ga mijn vriendje missen. Mijn trouwe bondgenoot die de wereld beter wilde maken en er alles aan deed om mij proberen gelukkig te maken. Helaas zie ik nu in dat het tijd is om afscheid te nemen. Ik ben excuses blijven verzinnen om hem bestaansrecht te geven, een functie. Hem te belonen voor al zijn inspanningen, ook al leidde dat juist tot zelfdestructief gedrag. Zijn intentie was goed en dus bestempelde ik hem als goed. Ik wilde graag dat hij zou slagen, elke keer mijn ideeën aanpassen om het maar te laten slagen. Verlicht worden zou de ultieme oplossing zijn.
Maar er is geen oplossing en het is tijd om van mijn goede vriend , met al zijn goede intenties afscheid te nemen. Is dat eerlijk ? Gerechtvaardigd ? Zou ik er niet alles aan moeten doen om hem te laten leven ipv zomaar dood te laten gaan ? Zou ik niet gewoon mijn eigen leven moeten opofferen om de zijne te redden ?
Nee, dat is niet eerlijk naar mij, naar de wereld. Ik kies nu voor mijzelf en mijn verantwoordelijkheid. Niet meer voor de ander en zijn destructiviteit, ondanks zijn gouden hartje , goede bedoelingen, zijn nobele streven waar hij echt in geloofd.
Het is een sprookje. Een excuus om niet de verantwoordelijkheid voor mijzelf te hoeven nemen. De ander heeft mij nodig vertel ik mijzelf.
Nee, de dood hoort bij het leven. Het is juist iets moois. Hij wil mij graag gelukkig maken en de wereld een betere plek ? Dat kan maar op een manier en dat is door te sterven. Door zijn dood te accepteren zal hij eindelijk doen waar hij heel zijn leven naar gestreefd heeft.
Het is niet nobel om hem te laten leven. Hem te laten sterven is het nobelste wat ik kan doen.
Laten we wel wezen. Al die nobele ideeën zijn gewoon een excuus om niet los te laten.

14:30

Heb net een aflevering zitten kijken van Star Trek: Voyager, Seizoen 5 afl 14, “Bliss”.
Hierin ontmoet Voyager een of andere levensvorm die ruimteschepen eet. Hij doet dit door telepathie en doet alsof hij een wormhole is waardoor de bemanning terug kan naar aarde. Seven is niet beïnvloed door deze illusie en probeert samen met een aliën het schip te redden. De aliën zit al 40 jaar achter het beest aan als referentie naar de voor Amerikanen klassieke boek Jona en de Walvis. Jed Mckenna heeft in zijn boeken uitgelegd hoe dat gaat over de zoektocht naar verlichting. De aflevering vond ik een geweldige parallel hebben met het verlichtingsproces. Het ego houd zichzelf in stand door het elke keer weer te geven wat we willen. In de aflevering van Star Trek creëert het monster de illusie en de aliën zegt dan: Ze willen het zien (de illusie), ze willen niet naar je luisteren. (en doen het daarom niet). Ze geloven liever de illusie.

Dan verzint de Dokter een manier om te ontsnappen, terwijl ze bezig zijn denkt Seven dat het gelukt is. Maar deze keer wordt zij misleid door het wezen.(door haar verlangen naar ontsnapping) Gelukkig heeft de Alien het door met de Dokter samen en ontsnappen ze alsnog.

Het ego verleid mij met zijn verlichtingsproces met zijn oplossingen. Dan laat het mij geloven dat ik verlicht ben (en ontsnapt ben). Ik neem echter nog de illusie waar, maar toch luister ik naar mijn “vriend” , want hij vertelt wat ik wil horen.
Zo gaat dat ook met al die guru’s. Ze zijn verlicht en toch ook niet. Nog gevangen in de illusie , het ego vertelt dat ze guru zijn en dat is wat ze willen horen. Het nobele streven om andere mensen te helpen bij hun verlichting. Maar er gebeurt niks. Volgers worden niet verlicht. Het is weer de zoveelste illusie van het zelf, het wezen hahahaha. Ze denken het beest verslagen te hebben, maar hebben dat niet. Daarom zijn ze ook niet in staat andere mensen te helpen het beest te verslaan. Want om dat te kunnen , moet ze vertellen dat ze een onderdeel zijn van de illusie, alleen sprookjes kunnen vertellen. Guru’s rationaliseren het wel, zo van daar moeten de zoekers vanzelf achter komen. Maar dat is weer het ego dat vertelt wat ze willen horen. De leugen, de illusie die ze zo graag willen zien. Hahahaha.
Dus heb ik al meer dan een jaar de drang om naar Mooji e.a. te gaan en te zeggen. Jullie zijn een onderdeel van het probleem, jullie zitten deels nog in de illusie. Het zelf weet weer precies te vertellen wat ik wil horen. Guru van de Guru’s hahahaha.

Verhalen en sprookjes, wat zijn ze toch mooi ! 🙂
Waarom eindigt dit dagboek niet ? Omdat ik dat niet wil en dus kies ik ervoor er niet mee te stoppen. Ik begeer nog de mooie verhalen en sprookjes omdat ze zo mooi zijn haha. De leegte roept mij, maar ik wil het niet zien, ik wil er niet naar luisteren hahaha. Ik geloof liever de illusie.

22:30

Dus die gozer die ik help en waar ik leraartje bij speel, stuurt mij vanmiddag een email met een vraag over begeerte n.a.v deze post in mijn dagboek. Hierin schrijf ik hoe begeerte zowel gevolg als oorzaak is. Ik was dat helemaal vergeten. Ik bedacht mij opeens dat de enige reden waarom het denken mij kan verleiden met zijn mooie illusies en kan geven wat ik zo graag wil (oplossingen/volledige verlichting) , is omdat ik die begeertes nog heb ! hahaha. Die levensvorm in Star Trek kon Voyager en zijn bemanning alleen misleiden vanwege hun grote verlangen naar huis te kunnen. Wat dus geen vat had op Seven die dat verlangen niet had. Dus die mooie verhalen en sprookjes hebben nog vat op mij omdat ik dus nog wat verlangen ernaar heb. Immers als ik niks wil, kan het denken/ego/zelf mij ook niet verleiden hahaha door te geven wat ik wil.
Dus ik wil weer 2 dingen tegelijk; volledige verlichting (lees geen zelf voelen/ervaren) en mooie verhalen/sprookjes, begeertes bevredigen. (ik wil plezier maken, een mooie ervaring beleven etc etc)

Het is weer een versie van dat streven naar een goed gevoel, naar een mooi einde. Naar iets. Het proces gaande te houden, door mijn verhalen aan te passen, mijn streven aan te passen. Want ondanks alle nadelen van het zelf, bied het natuurlijk ook vele voordelen. De nadelen kan ik alleen loslaten als ik ook de voordelen loslaat. Ze gaan hand in hand.
Guru spelen , mooie verhalen vertellen ; het is gewoon leuk om te doen. Dus dan ervaar je nog een zelf. Dan wordt niemand verlicht van je verhalen. So what. Alles is te rationaliseren in verlichting. Als je de illusie ziet van de nadelen, zijn die er dan nog wel echt ? Waarom dan loslaten van de voordelen ?

Nu begeer ik weer een mooi einde. Het verhaal kloppend te krijgen. Bewust te worden waarom ik de begeerte van volledige verlichting nu wel los kan laten. Dus weer de vraag “waarom” te beantwoorden. Kan ik er nu voor kiezen, omdat er ik mij er nu pas bewust van ben ?
Maar als ik er zo lang geleden al bewust van was, waarom kon ik er toen niet voor kiezen ? Heb ik die bewustheid weer verloren ? hahaha.

Ik schreef al tientallen keren er kan geen einde zijn. Ik kan niks vertellen over volledige verlichting, ik weet niet wat ik ervaar. Ik “weet”. Maar onbewust begeerde ik dus nog dat begrip. Waardoor er elke keer weer momenten komen dat het denken/zelf met mooie verhalen komt die het huidige moment doen begrijpen. Zo lijkt het tenminste. Dat lijkt zo omdat ik het begeer. Omdat ik het begeer ben ik bereid het te geloven. Mensen geloven wat ze willen geloven.
Ik dacht dat ik de onzin van dingen willen had ingezien. Dat het “ik wil” aan het wegvallen was en weggevallen was wat uit het zelf kwam. Ik was echter de begeerte die niet te voelen en te ervaren is uit het goddelijke vergeten hahaha. Dom.
Ik voelde en ervaarde alleen de gevolgen ervan, die niks met mij te maken hebben rationaliseer ik dan. Of juist leuk dan heb ik weer wat te doen dacht ik dan. 🙂
Ik “weet”, maar de realiteit daarvan is dat ik laat zien het niet te weten. Anders had ik niet begeert naar iets wat niet bestaat hahaha. Ik pretendeer te weten. Wat een nep zeg hahaha. Maar ook dat wist ik wel, daarom wilde ik geen guru zijn, ik voelde dat het nep zou zijn.
Ik weet, maar ik weet niet, wat ik wel weer weet. whahahahaha.

Jezus, wat een onzin weer allemaal. Ik lig weer dubbel. :-))

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *