Vage ervaring voor de spiegel weer vandaag. Heb al heel lang dat ik me ongemakkelijk voel bij het in de spiegel kijken. Vandaag kon ik bewust ervaren wie ik was, door te voelen wie ik was, terwijl ik naar mijn spiegelbeeld keek en dat ook echt als spiegelbeeld zag. Normaal zit ik in mijn denken en zie ik het spiegelbeeld ook als mijzelf. Dan laat ik via het denken het spiegelbeeld dingen doen alsof ik dat zelf ben. Nu voelde ik mezelf en voelde hoe ik iets deed en zag dat gebeuren in de spiegel. Het is moeilijk uit te leggen.
Het is alsof dat wanneer je via je denken leeft, dat dat spiegelbeeld bij je “zelf” hoort. Een onderdeel van je is. Je ziet de externe wereld als onderdeel van je “zelf”. → het hebben van een “look”, een “identiteit”.
Maar het is natuurlijk niet meer dan een reflectie, een spiegelbeeld. Je denkt dat te weten, maar ondertussen doe je alsof je dat zelf bent.
Zou het omgekeerd ervaring kunnen zijn ? Als kind:
Je kijkt in de spiegel en denkt:
“He, dat ben ik”!
I.p.v.
“He , dat is mijn spiegelbeeld” !
16:30
Ik had een beetje hetzelfde gevoel toen ik net mijn dagboek aan het overtikken was op mijn computer. In eerste instantie denk je dat je over jezelf leest, dat jij dat geschreven hebt, maar opeens realiseerde ik me, dat ben ik niet. Dit is het verleden, dat bestaat niet meer. Ik ben in het hiernu. Het verleden is niet wie ik ben, dat is al geweest.
We hebben dus een heel vervormd zelfbeeld. We zijn zo primitief dat we niet doorhebben dat het verleden is geweest en niet meer bestaat en dat dat dus niet kan zijn wie wij zijn. Ik kan namelijk alleen bestaan in het hiernu, niet in het verleden of toekomst !