Heb afgelopen dagen het boek van Ingeborg weer gelezen. Het heeft mij er goed op gewezen hoe ik vast zat in de afweer van valse hoop.
Als ik maar zou lezen, zou mediteren, zou snappen, het inzicht zou hebben, dan zou ik krijgen wat ik dacht nodig te hebben.
Maar ik heb niks nodig, ik hoef niks te leren of wat dan ook. Het enige wat ik moet doen is voelen.
Maar is dat dan ook weer geen afweer ? “Ik moet voelen” ?
Nee, voelen kan je alleen als je niks doet, alleen door niks te doen, te willen, kan je voelen.
Door te voelen zit je automatisch in het “hiernu”.
Door te voelen zit je automatisch in de no-mind , het niet denken.
Het inner-geluk, de inner-vrede is alleen te bereiken door te voelen.
Door te stoppen met vluchten voor jezelf.
(→ niet reageren op vluchtgevoel → residu van gedachten uit het verleden)
Je moet mensen accepteren zoals ze zijn.
Ik accepteer sowieso we ze zijn. Ik heb allen nog problemen met wie ze denken dat ze zijn. Ik heb moeite te accepteren dat ze zichzelf niet accepteren, wie ze echt zijn. (dit zal uiteraard een bespiegeling zijn met het feit dat ik daar zelf ook moeite mee heb)
Als ik volledig leer accepteren dat mensen zichzelf niet accepteren, zichzelf afwijzen, betekent dit dan dat ik ze daar niet meer op mag wijzen ?
Als ze er niet om vragen is dat onzinnig om te doen, dat zal ik gewoon moeten accepteren.
Maar als ze vragen of dingen stellen dan moet ik accepteren wie ze zijn, dus ook dat ze zichzelf niet accepteren. Door ze te wijzen op dat feit, door te zeggen wat ze meestal niet willen horen, accepteer ik juist wie ze zijn. Ik accepteer hun dualiteit en hou ze een spiegel voor zonder te oordelen. “Accepteren” is niet-oordelen, niet alles laten zoals het is.
Acceptatie betekent niet dat ik anderen moet helpen in hun niet-accepteren. Het betekent slechts dat ik niet oordeel erover. (zoals ik altijd over mezelf heb gedaan)
Ja mensen zullen kwaad worden, maar ze worden alleen maar kwaad op hun eigen spiegelbeeld die ze zien in de spiegel die ik ze voor houd.