Het voelt ook een beetje onmenselijk als ik zou accepteren dat de buitenwereld er niet meer toe zou doen. Maar het doet er alleen niet toe betreft het vinden van geluk. Als je accepteert wat is en in contact staat met het innerlijke geluk/vrede , dan voelt dat alsof je dan geen motivatie meer zou hebben om mensen te helpen bv, of om de wereld beter te maken, omdat hij voor mij ook goed zou zijn zoals die is.
Maar dat is een beredenatie vanuit het ego , de ratio, het denken. Immers zolang je via je denken/ego leeft is alles wat je doet egoïstisch gemotiveerd. Alles wat je doet, doe je omdat het jou leven beter/gelukkiger moet maken. (jouw wereldbeeld) Dat geld ook bij andere mensen helpen en aan liefdadigheid doen. Je doet dat omdat je er gelukkiger van wordt. Omdat het je een goed gevoel geeft anderen gelukkig te maken. Dat gaat zelfs zo ver dat we meestal mensen proberen te helpen die daar helemaal niet om gevraagd hebben of helemaal niet gelukkig worden van wat wij denken waar ze gelukkig van worden. En natuurlijk het grote “we moeten anderen mensen behoeden om bepaalde fouten te maken”.
Het ego redeneert dat als ik de hele tijd gelukkig zou zijn en de wereld accepteer zoals die is, dat ik dan geen motivatie meer zou hebben om andere mensen te helpen en de wereld te verbeteren. Dat komt omdat alle motivatie vanuit het ego is om jezelf gelukkiger te maken. (desnoods via anderen)
Dus als je al gelukkig bent, heeft het ego ook geen reden meer om iets te doen. Want “krijgen” is zijn motivatie, maar als je alles al hebt, dan heeft het ego ook geen reden meer om wat te doen.
Maar mensen en de wereld helpen vanuit het ego is altijd schadelijk over het geheel genomen. Tuurlijk kan ik dingen opnoemen die geluk hebben gebracht bij andere mensen, maar in het geheel pakt het negatief uit. Ik wil immers “krijgen” en dat gaat altijd ten koste van anderen en de wereld, ook al houd ons ego ons voor de gek en maakt het ons wijs dat we de wereld aan het verbeteren zijn.
Maar dat doen we door een wereld te creëren waarin wijzelf gelukkig zouden zijn en daardoor anderen ook gelukkig zouden moeten zijn. Zelfs als dat betekent dat iedereen gelijk is, iedereen vrijheid van geloof en meningsuiting heeft, dan nog gaan we zelf bepalen waar alle grenzen liggen. Bepalen wat wel en niet politiek correct is, wat wel en niet gezegd mag worden omdat het andere mensen zou kwetsen, gedrag bepalen omdat het andere mensen aanstoot geeft. Alles om een wereld te creëren waarin wijzelf gelukkig zouden zijn en dus ook het beste is voor de ander. Hierdoor creëer je de wereld dus vanuit jou ervaringen en verleden en dring je die op bij de ander. Je laat immers geen ruimte voor de ander om zichzelf te zijn, dat staat immers jou streven naar een betere wereld en zelf gelukkig zijn in de weg. Je beconcurreert elkaar in het gelukkig worden, ten koste van elkaar.
Pas als ik gelukkig ben vanuit mijzelf en de wereld accepteer zoals die is, dan zal dat wat ik doe vanuit de motivatie van “geven” zijn. Ik heb zelf alles al wat ik zou willen en de wereld accepteer ik zoals die is, dan pas kan je iets doen om de wereld echt te verbeteren, want dan heb je iets te geven, iets te geven aan de wereld waar anderen wat aan hebben in plaat van te streven naar een illusie, een utopia ten koste van anderen om jezelf gelukkig te maken.
15:00
Ik heb ook het idee dat ik de klassieke beginnersfout nog steeds maak, betreffende het leven “zonder lijden”. De klassieke fout die het boeddhisme ook maakt. Zij proberen verlossing te bereiken door zich van het lijden te verlossen. Door het lijden uit hun leven te halen, door gehechtheid uit hun leven te bannen. Dat probeer ik nu ook grotendeels volgens mij. Door maar mijn denken oftewel ego probeer te ontmantelen, dat dan het geluk vanzelf overblijft.
Ik schreef echter 1,5 jaar geleden al, aan het begin van mijn zoektocht. Door het geluk te vinden zal het lijden uit je leven oplossen, niet andersom.
Ondanks dat ik dat toen al doorhad, besefte ik dus niet volledig wat ik zei. Zou ik daarom al die emoties blijven voelen ? Omdat ik maar het ego probeer te ontmantelen vanuit het ego ? Vanuit krijgen ? Ik wil verlossing krijgen ? (of verdienen).
Maar ja, je kan het niet krijgen. Het kan je alleen gegeven worden, als je het maar toelaat. Je hoeft alleen maar de deur open te doen en het komt vanzelf naar binnen. Gewoon “bewust zijn” is het enige. Het lijkt alsof ik nog teveel probeer te “krijgen”.
Eigenlijk raar. Door iets te “verdienen” doe je eigenlijk alsof je recht hebt op dingen. Door je motivatie van “krijgen”, “doe” je zodat je krijgt waar je recht op heb ! Je denkt recht te hebben op van alles en nog wat omdat je dit en dat gedaan hebt. (→ ergernis naar ouders en uitkeringstrekkers / babyboomers? )
Maar het leven is niet krijgen waar je denkt recht op te hebben. Het is blij zijn met wat het leven je geeft. Ik “verdien” juist helemaal niks en dat kan je ook niet manipuleren door te “doen”, door bepaald gedrag te vertonen.
Dat is wat ons word aangeleerd, door bepaald gedrag te vertonen, krijg je een “beloning”. Dat begint al als baby zijnde. Door te huilen krijg je te eten of iets anders. Maar “geluk” kan je niet “krijgen”, kan je niet “verdienen” of is er iets waar je recht op hebt, of niet verdient.
Als je accepteert wat is dan zet je de deur open en komt het geluk vanzelf naar binnen. Dat is je overgeven aan Gods wil. Niet proberen het zelf te bepalen, het beter denken te weten wat iemand verdiend of niet. Geluk zit in ons allemaal , dat heb je niet verdient, het is daar gratis en voor iedereen, ongeacht je zonde. Vergeef je je zonde en ontvang het geluk.
Maar alleen het bewustzijn zelf kan vergeven, kan geven. Alleen vanuit het bewustzijn komt vrede. Dus kan je het niet “krijgen”(-> ego/denken) , het kan je alleen “gegeven”(->bewustzijn) worden.
Want dat is “verlossing”, “nirvana”, “verlichting”, de macht van God, de macht om te geven.